movie scene

Nog nooit werd het begrip ouwehoeren zo mooi en treffend in beeld gebracht als in deze gelijknamige documentaire van Rob Schröder en Gabriëlle Provaas. Hierin volgen we de tweelingzussen Louise en Martine Fokkens die een groot deel van hun leven als hoer op de Amsterdamse wallen hebben gewerkt. Maar het zijn vooral hun verhalen en de manier waarop ze die vertellen die de zussen rond de première op het afgelopen IDFA tot media-sterren hebben gemaakt. Ouwehoeren als levensmotto én als middel om te overleven.

Kleinschalig
In Ouwehoeren zien we de beide zussen terugkijken op hun roerige leven. Bij toeval kwamen ze door een slecht huwelijk en de noodzaak tot geld verdienen om hun kinderen te onderhouden in de prostitutie terecht. Het waren de jaren '60, waarin de Wallen nog niet werden gedomineerd door uit het buitenland geronselde vrouwen, maar waar het 'vak' nog kleinschalig en Nederlands was. Martine en Louise waren een waar begrip, samen runden ze een bekend bordeel en ze verdienden geld als water. Helaas stroomde dat vaak even hard weer weg, waardoor Martine nog steeds een paar keer per week achter de ramen moet zitten. Af en toe komt er een groep Christenen bij haar langs die probeert haar te doen stoppen. Tevergeefs, de zussen bepalen zelf wat er gebeurt. Op hun flatje in IJmuiden verwerken ze nu hun verleden in schilderijen die ze trots in een galerie presenteren.

Levensenergie
De documentaire zit vol met prachtige verhalen en echte Amsterdamse humor. Tot in de kleinste details weten ze alles wat ze hebben meegemaakt op een smeuïge manier te vertellen. Over het aantal mannen dat ze hebben versleten ("hele cruise-schepen vol") of de tijd van de processies ("hele rijen priesters liepen dan in en uit"). Samen met de melancholisch-opgewekte muziek van Danny Malando is het vooral een positieve film geworden. Toch schuwen de filmmakers ook niet de donkere kant. Met name de moeizame relatie met hun kinderen, die ze een aantal jaren in een pleeggezin hebben moeten onderbrengen, en de mislukte relaties hebben een duidelijk stempel op hun leven gedrukt. Toch is Ouwehoeren een film vol optimisme en levensenergie, iets wat de beide zussen ondanks alles zo kenmerkt. De documentaire laat geen beeld zien van de misstanden in de huidige prostitutie, maar pretendeert dit ook niet. In plaats daarvan toont het aan dat de Wallen in de loop van de jaren sterk veranderd zijn, maar blijft altijd de zussen centraal houden. Haast ontroerend is ook het zien van een paar vaak oudere klanten die Martine letterlijk onder handen neemt. Het maakt het beeld alleen maar sterker en completer.

Conclusie
Ouwehoeren is een prachtig portret van twee zussen die de filmtitel eer aandoen. Tot in het kleinste detail weten ze hun herinneringen om te zetten in mooie verhalen, waarbij de serieuze noot niet wordt geschuwd. Het feit dat Martine nog steeds moet 'pezen' is daar een belangrijk voorbeeld van. Toch is het, naast het schrijnende aspect, vooral een ontroerende en humorvolle film geworden. De energie waarmee Martine en Louise nog steeds in het leven staan, zij door de filmmakers goed gevangen. Letterlijk en figuurlijk ouwehoeren op niveau!