movie scene

Familieman Jack bereidt zich voor op de komst van zijn verschrikkelijke tweelingzus Jill voor Thanksgiving. Het huilen staat hem nader dan het lachen als ze na de festiviteiten weigert te vertrekken.

Hoewel ze vroeger niet van elkaars zijde weken, is de tweeling Jack en Jill (beide Adam Sandler), inmiddels in de veertig en flink uit elkaar gegroeid. Jack boert goed als reclameman in L.A. en Jill zit alleen thuis in The Bronx met haar papegaai Poopsie. Thanksgiving is de enige dag in het jaar waarop de twee elkaar zien. Jill kijkt al weken uit naar het weerzien met Jack en zijn familie, voor Jack is het de vreselijkste dag van het jaar. Al gauw blijkt dat Jill een verborgen agenda heeft; ze wilt niet meer naar huis en deel worden van Jacks leven. Jack zit daar absoluut niet op te wachten, helemaal nu hij voor zijn werk Al Pacino moet weten te strikken voor een reclamespotje. Deze missie wordt nog onmogelijker als Jack erachter komt dat Pacino zojuist een mentale inzinking heeft gehad. Om toch wat te ontspannen en nader tot elkaar te komen, neemt Jack Jill mee naar een wedstrijd van The Lakers waar, uiteraard niet toevallig, Al Pacino ook aanwezig zal zijn. Jack zal er alles aan moeten doen om Pacino te enthousiasmeren voor het spotje, ook als dat betekent dat hij zijn afgrijselijke zus aan Pacino moet koppelen.



BH gevuld met meloenen
Het begon allemaal in 1914: de eerste film waarin een mannelijke acteur de rol van een vrouw voor zijn rekening nam. A Busy Day van Charlie Chaplin was de eerste in een lange lijst van films waarin er sprake is van genderbedrog. Het lijkt erop dat iedere zichzelf respecterende komedieacteur eens een BH gevuld met  meloenen moet hebben gedragen. Charlie Chaplin, Fatty Arbuckle en Jerry Lewis gingen acteurs als Eddie Murphy, Tyler Perry en Adam Sandler voor. Wat je ook van dergelijke verkleedpartijen mag vinden, niemand kan ontkennen dat het scoort bij het grote publiek. Jack and Jill opende in de Verenigde Staten met 25 miljoen dollar, wat net zoveel is als de nieuwe Underworld. Sandler zocht Dennis Dugan weer op voor de regie van de film. Eerder werkten zij samen aan o.a. Happy Gilmore, Big Daddy en I Now Pronounce You Chuck and Larry. Allemaal komedies van hetzelfde kaliber. Met het oog op het thema en de herhaalde samenwerking moeten we echter van Jack and Jill geen onverwachte wending in de carrière van Sandler verwachten, ook niet met een naam als Al Pacino op de aftiteling.

One(wo)manshow
Verloren en nog steeds niet gevonden: de slimme komedie. In 2011 bereikten maar weinig interessante komedies de bioscoopzalen. Bridesmaids was aardig, maar van de tweede Hangover hebben we nog een kater. 2012 begint ook niet hoopvol met A Good Old Fashioned Orgy, The Inbetweeners en nu Jack and Jill. De verwachtingen voor Jack and Jill zijn (hopelijk) bij iedereen niet hooggespannen. Een Sandler film is vergelijkbaar met McDonalds. Het eten smaakt naar niets en er heerst een ongecompliceerde sfeer. Makkelijk en snel vermaak. Ook Jack and Jill staat op diezelfde menukaart. Je krijgt nu wel meer waar voor je geld, namelijk Adam Sandler in een dubbelrol. Dat maakt van Jack and Jill een complete one(wo)manshow.

Het verhaal van Jack and Jill is net zo nietszeggend als de poep- en piesgrappen die de onaangename stiltes opvullen. Adam Sandlers imitatie van een vrouw zal het misschien ooit goed hebben gedaan tijdens een stand-up comedy avond, op het witte doek is het gewoon niet grappig. Zelfs geen seconde overtuigt Sandler als vrouw, wat de vraag oproept of dit misschien de bedoeling is. Meer dan een kostuumidee voor het naderende carnaval is het personage van Jill gewoon niet.



Go Pacino!
Een film die geplaatst wordt in het genre komedie staat niet garant voor lachsalvo’s, zo blijkt. Toch heb ik een paar momenten ervaren, waarbij mijn mondhoeken aarzelend omhoog krulden. Alhoewel het een raadsel groter dan de moeilijkste sudoku-puzzel is wat meneer Pacino in deze film doet, is zijn aanwezigheid wel een enorme toevoeging. Pacino speelt zichzelf, maar ook weer niet. Hij speelt een toneelacteur die zich toelegt op klassieke werken. Zo zien we hem op het podium in een Shakespeare stuk. Deze scenes zijn de leukste van de film en de grappen lijken in de verste verte niet op de capriolen van Jill.  Een ander positief punt is de cinematografie. De hele film ziet er best aardig uit, de beelden van Jack en Jill samen zijn vakkundig gemonteerd waardoor je geen moment twijfelt aan de mogelijkheid dat de twee echt naast elkaar in de auto zaten. Dugan heeft hierbij hulp gehad van niet de minste in het vak:  Dean Cundey. Hij was ook de cinematograaf van Who Framed Roger Rabbit, The Parent Trap, Back to the Future, en Jurassic Park.

Conclusie
Nu Adam Sandler zijn carnaval heeft gevierd, moet hij voor straf maar weer eens een degelijke film maken zoals Spanglish, Punch-Drunk Love of Reign Over Me. Jack and Jill is flauw en kinderachtig. Het zal niemand moeite kosten om tijdens deze film een pokerface op te zetten en deze te behouden tot de aftiteling. De verdwaalde Al Pacino kon met zijn onverwachte bezoek aan deze film nog wel zorgen voor een voorzichtige glimlach op het gezicht van de bezoeker. Maar liever sturen we hem weer terug in de juiste richting…ergens begin jaren ’90.