movie scene

Over waarom we van film houden en de filmmomenten die we koesteren.

Behalve MovieScene.nl bezoek ik uiteraard nog meer filmsites en dan kom je weleens interessante artikelen tegen. Zo las ik op AintItCool een artikel van Eric - ‘Quint’ - Vespe waarin hij zijn liefde voor de film verklaart. Een leuk idee dat hij op zijn beurt heeft overgenomen van ‘Film Crit Hulk’, die in zijn artikel ‘Why you love movies’ een opsomming plaatste met redenen om van films te houden. En net zoals Eric Vespe had ik de neiging om dit idee compleet over te nemen. Niet alleen omdat het een leuk gegeven is om over te schrijven, maar ook omdat zowel Eric als ‘Film Crit Hulk’ het geweldig zouden vinden als filmjournalisten- en liefhebbers over het hele Internet hetzelfde zouden doen. Nou, dacht ik bij mijzelf, wie ben ik dan om de fakkel niet over te nemen? Vandaar dat ik nu antwoord ga geven op die simpele vraag: Waarom hou ik van films?

Vanwege de prachtige mist in The Fog.

Vanwege de muziek van Goblin in Suspiria.

Vanwege Robert Mitchum in The Night of the Hunter.

Vanwege de trailer van 13 Tzameti.

Vanwege John Lithgow in Raising Cain.

Vanwege de eerste twee seconden film uit 1888, namelijk de Roundhay Garden Scene.

Vanwege de scène in Videodrome waarin James Woods roept: “Death to videodrome, long live the new flesh!”.

Vanwege Gort in The Day The Earth Stood Still.

Vanwege Goldie Hawn die met Woody Allen danst in Everyone Says I Love You.

Vanwege de poster van Dial M for Murder.

Vanwege de vechtscène in The Killing.

Vanwege Arno Frisch die direct in de camera kijkt en een knipoog geeft in Funny Games.

Vanwege de geweldige geluidsmontage in The Conversation.

Vanwege het nummer ‘In Heaven’ in Eraserhead.

Vanwege het monster in The Host.

Vanwege het doodenge “Kiri kiri kiri kiri kiri kiri!” in Audition.

Vanwege het haar van Franka Potente in Lola Rennt.

Vanwege Joseph Gordon-Levitt in Mysterious Skin.

Vanwege de schaduwen in Nosferatu, eine Symphonie des Grauens.

Vanwege de deur die naar buiten opengaat in Double Indemnity, terwijl dat eigenlijk niet mogelijk is.



Vanwege het gefluit in The Bridge on the River Kwai.

Vanwege de communicatie via muziek in Close Encounters of the Third Kind.

Vanwege Al Pacino die het publiek ophitst in Dog Day Afternoon.

Vanwege het monoloog van Peter Finch in Network.

Vanwege de opening credits van Enter the Void.

Vanwege Paul Newman in The Sting.

Vanwege Kathy Bates die doordraait in Misery.

Vanwege de angstaanjagende Dennis Hopper in Blue Velvet.

Vanwege de draaiende kamer in a Nightmare on Elm Street.

Vanwege Nicolas Cage die een bejaarde vrouw bedreigt in The Bad Lieutenant: Port of Call - New Orleans.

Vanwege de zwemmende olifant in The Fall.

Vanwege het bonusmateriaal op de DVD van Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events waarin Jim Carrey een dinosaurus nadoet.

Vanwege de regen van kikkers in Magnolia.

Vanwege de broodmagere Christian Bale in The Machinist.

Vanwege het moordlustige konijn in Monty Python and the Holy Grail.

Vanwege de scène in de kelder in The Road.

Vanwege het afscheid in Casablanca.

Vanwege de openingsscène van Apocalypse Now.

Vanwege de wezens in Pan’s Labyrinth.

Vanwege de showdown in The Good, The Bad and The Ugly.

Vanwege The Dude.

Vanwege de ontrafeling in The Usual Suspects.

Vanwege Star Wars.

Vanwege de zin “Sand is overrated. It's just tiny, little rocks” in Eternal Sunshine of the Spotless Mind.

Vanwege Rutger Hauer in Blade Runner.

Vanwege het grimmige einde van Blow Out.

Vanwege de camera die de scène langzaam verlaat in Hitchcock’s Frenzy.

Vanwege de schreeuw van Donald Sutherland in Invasion of the Body Snatchers.

Vanwege René van ’t Hof als winkelvrouwtje in Ober.

Vanwege de klok in de slotscène van Laura.

Vanwege het feit dat ik letterlijk ziek werd bij het zien van Come and See.

Vanwege de scène waarin Frankenstein kennismaakt met een klein meisje.

Vanwege de man op de fiets in In The Mouth of Madness.

Vanwege de scène in de grot van Day of the Dead.

Vanwege de epische zoenscène in Body Double.

Vanwege Buster Keaton die meerijdt aan de zijkant van een trein in The General.

Vanwege "You Are A Contemptible Cur" in Animal Crackers.

Vanwege de pop in Deep Red.

Vanwege het monoloog van Eric Bogosian in Talk Radio.

Vanwege Byung-hun Lee in The Good, The Bad, The Weird, veel cooler wordt het niet.

Vanwege Jean Seberg in Breathless, veel sexyer wordt het niet.

Vanwege Camera Buff.

Vanwege Charlie Chaplin die cocaïne gebruikt in Modern Times.

Vanwege het telefoongesprek tussen Adam Sandler en Philip Seymour Hoffman in Punch-Drunk Love.

Vanwege Glengarry Glen Ross.

Vanwege de engste scène ooit, dankzij Mystery Man in Lost Highway.

Vanwege Cary Grant die dronken is in North by Northwest.

Vanwege de pratende vos in Antichrist.

Vanwege het gesprek tussen Scarlett Johansson en Bill Murray in Lost in Translation.

Vanwege de briljante tracking shots in Children of Men.

Vanwege Psycho.

Vanwege “I drink your milkshake” in There Will Be Blood.

Vanwege de scène in de badkamer in The Shining.

Vanwege twaalf boze mannen.

Vanwege Spirited Away.

Vanwege Javier Bardem die een munt opgooit in No Country for Old Men.

Vanwege de opening van Requiem for a Dream.

Vanwege de oogstrelende beelden van The Tree of Life.

Vanwege Ryan Gosling in Drive.

Vanwege de kleuren in Amer.

Vanwege het filosoferen over moord in Rope.

Vanwege elke frame van 2001: A Space Odyssey.

En vanwege het feit dat deze column niet lang genoeg is om mijn liefde te kunnen uitdrukken voor film, omdat ik zoveel gezien heb en er nog veel meer te ontdekken valt. Film maakt zoveel gevoelens bij ons los en laat ons momenten ervaren waarvan we niet wisten dat ze bestonden. We wijden er immers niet voor niets een hele site aan en jij bezoekt deze site om dezelfde reden: omdat je van film houdt. Ik heb nu uitgelegd waarom ik dat doe, maar nu is het jouw beurt. Waarom hou jij van film?