movie scene

Is dit de nieuwe (tiener)franchise waar Hollywood naar op zoek is?

Na het eindigen van de Harry Potter en Twilight reeks had Hollywood opnieuw een franchise nodig die een paar jaar en een paar films mee kon. Zo kwamen ze uit bij de Hunger Games trilogie. De boeken van schrijfster Suzanne Collins zijn een gigantisch succes in de Verenigde Staten; van het eerste deel werden ruim 26 miljoen exemplaren verkocht. Buiten de VS zul je echter weinig mensen aantreffen die er van hebben gehoord. Daar moet met deze film verandering in komen. Suzanne Collins was zelf ook betrokken bij het scenario en kenners fluisteren al over een klapper aan de Amerikaanse box office. De verwachtingen zijn dus hooggespannen. Maar is dit een film die ook nieuwe fans voor zichzelf en de boeken zal winnen zoals bij Harry Potter, of is het een begin van wederom een vermoeiende franchise zoals Twilight?



Fascistisch Amerika
De film speelt zich af in een toekomstig Noord-Amerika dat ooit door oorlog is verscheurd en nu een fascistische natie is, verdeeld in 12 districten. Elk jaar worden er ten behoeve van het volk De Hongerspelen georganiseerd. Dit is een afvalrace waarbij uit ieder district 2 jongeren, een jongen en een meisje tussen de 12 en 18 jaar oud, worden gekozen om als 'Tribuut' hun district te vertegenwoordigen. Er kan er echter maar één winnaar zijn. En om dat te worden, moet je gewoon proberen wat langer in leven te blijven dan de andere 23 deelnemers. Het is namelijk een spel tot de dood erop volgt: “Kill, or be killed”. De Romeinen zouden er dol op zijn. Eén van de twee jongeren is de 16-jarige Katniss Everdeen (Jennifer Lawrence) die zich vrijwillig als vervanger van haar uitverkoren zusje opoffert om mee te doen aan de Spelen. Samen met de knullige bakkerszoon Peeta Mellark (Josh Hutcherson) moet zij proberen om de wrede, goed voorbereide en uiterst fitte Tributen uit andere districten te verslaan. Overwint Katniss, en belangrijker nog, overwint de liefde?

Achterhaalde aanklacht
Schrijfster Collins schreef The Hunger Games als een aanklacht tegen de geweldsverheerlijking op televisie. Mensen zouden steeds extremere en schokkender beelden willen zien om hun bloeddorst te lessen. Dit idee was vooral in trek gedurende de jaren '90 maar door de opkomst van internet en het gebruik van sociale media is het idee inmiddels volgens velen al achterhaald. Dat het boek pas in 2008 uitkwam, doet het uiteindelijke verhaal in de film dan ook weinig relevants opleveren, doordat het zo simplistisch aanvoelt. Dat is jammer, want de film is redelijk goed geslaagd en doorgaans behoorlijk intens. Zo is de mix tussen George Orwell's klassieke boek 1984 en de recentere film The Truman Show (Mike Nicholls, 1998) op zich wel interessant te noemen, maar biedt geen nieuwe inzichten. Een fascistische staat die met militair beleg de veelal arme districten onder de duim houdt is ook niets nieuws. Interessant is echter wel de dynamiek die er ontstaat door het inzetten van de jongeren om  het volk rustig te houden. De Idols-achtige manier waarop zij zich moeten presenteren aan het volk is treffend en levert onder leiding van een heerlijke Stanley Tucci als megalomane televisiepresentator redelijk wat humor op. Raadselachtig blijft echter waarom het personage van Jennifer Lawrence zo mateloos populair blijkt te zijn onder het volk.



Knullige liefde
De film is op zijn best wanneer de Spelen in volle gang zijn en het echt een strijd op leven en dood is. Vrij schokkend blijft de koelbloedigheid waarmee de jongeren elkaar te lijf gaan, maar het is vooral door het goede spel van Lawrence dat het geheel vaak boeiend is om naar te kijken. Wanneer regisseur Gary Ross echter meer wil dan die spanning en voor de goedkope emotie gaat, loopt het mis. De vele tienermeisjes die de film zullen zien, zullen het heerlijk vinden, maar de obligate driehoeksverhouding tussen Katniss en twee jongens uit haar district, de dood van een jonge Tribuut en een plotselinge opstand uit het niets halen het vlotte tempo en de interesse een stuk naar beneden. De film en de personages zijn wel uiterst kleurrijk (letterlijk!) aangekleed en de Romeinse megalomane proporties van de staat in al haar facetten zal vooral oudere kijkers boeien.

Conclusie
The Hunger Games moet de nieuwe grote franchise worden waar Hollywood op hoopt. Bij vlagen is de film spannend en verrassend maar jammer genoeg ook vaak heel knullig in het plezieren van de jonge doelgroep. Het idee van de film is ook ietwat achterhaald maar mede door een innemende Jennifer Lawrence en prachtige vormgeving blijft de film voor het grootste gedeelte goed overeind. Knap is ook hoe zowel fans als leken van de boeken met plezier naar deze film kunnen kijken.