movie scene

Regisseur George Miller komt na vijf jaar met een sequel op het Oscar-winnende Happy Feet.
 
Het winnen van een Oscar voor beste animatiefilm is aan de ene kant een belofte voor een razend goed tweede deel, maar het legt de lat ook erg hoog. Regisseur George Miller pakte voor de film uit met een sterrencast. Niemand minder dan Robin Williams, Brad Pitt, Matt Damon, Eliajah Wood en zangeres Pink spraken de stemmen in. Desondanks deed Happy Feet 2 het niet heel goed in de bioscoop, waar hij zowel in 2D als 3D te zien was. Hij bracht ongeveer 120 miljoen dollar in het laatje, maar dat woog niet op tegen de productiekosten van 135 miljoen dollar. 


 
The Mighty Sven
In deze sequel volgen we de pinquin Eric. In eerste instantie lijkt het erom te gaan dat de talentloos lijkende vogel zijn ouders kwijtraakt. Vervolgens draait de film even om Erics fascinatie voor de vliegende pinquin (papegaaiduiker) The Mighty Sven, maar ook die verdwijnt vrij snel van het toneel. Vervolgens lijkt het meer te draaien om het redden van een zeeolifant genaamd Bryan the Beachmaster (die met zijn zware stem met Australisch accent verdacht veel lijkt op de vegetarische haai Bruce uit Finding Nemo). Het plot wordt pas na drie kwartier duidelijk als blijkt dat een groot deel van het pinquinvolk vast is komen te zitten door een enorm blok ijs dat de uitgang van hun thuisgedeelte op Antarctica versperd.

Rode explosie
Het leukste aan Happy Feet 2 is echter het zijspoortje in de vorm van twee Antarctische krill: Bill (Matt Damon) en Will (Brad Pitt). De heren zorgen met leuke woordgrapjes en grappige situaties voor de nodige afleiding van het weinig interessante hoofdverhaal. Met quotes als ‘There is no such thing as free, Will.’ en "I'm moving up the food chain! I'm gonna chew on something that has a face!" weten de planktondiertjes zodanig te charmeren, dat je wenst dat ze hun eigen film krijgen. De eerste keer dat de oranjerode krill in beeld zijn, valt bovendien direct op wat een rode explosie van kleur op het beeldscherm ontstaat. Het is een fijne, warme afwisseling voor de ogen, die verder vooral met de koude kleuren wit en blauw te maken hebben. Eén van de krill komt zelfs op het ijs in aanraking met de pinquins in nood, maar omdat hij zo klein is en de vogels zo groot, hebben ze elkaar niet eens in de gaten.
 
IJssnippers
De ogen krijgen goed de kost bij het aanschouwen van Happy Feet 2, want de animaties zijn net als in het eerste deel fantastisch. Vooral hoe de voetstapjes afdrukken in de witte, twinkelende sneeuw achterlaten en hoe ijssnippers door het beeld vliegen is zeer indrukwekkend. Ook de pluizigheid van de babypinquins komt goed over door de scherpte van blu-ray, wat een leuke plus is bij een film die verder vooral minnen scoort. De zwabberende verhaallijn en het grote aantal verschillende hoofdfiguren maakt Happy Feet 2 een film die in eerste instantie niet makkelijk te volgen is. In eerste instantie lijkt de regisseur net zo zoekende naar het verhaal als de pinquins later naar oplossingen om hun vastzittende vriendjes te helpen. Dit leidt erg af.

Antarctische vogels
Het wordt je door de vaagheid bovendien moeilijk gemaakt om een band op te bouwen met de personages. Zelfs de vader-zoon-relatie waar de film om zou moeten draaien, blijft erg op de achtergrond, omdat vader en zoon weinig alleen zijn en steeds met problemen te kampen hebben, waardoor er voor een eventuele uitdieping van de relatie geen tijd over is. Bovendien komen er aardig wat 80’s liedjes voorbij, waar de Antarctische vogels het erg druk mee hebben. Uiteindelijk worden er allemaal dingen geprobeerd om de pinquins tussen die ijsbergen te redden, wat voelt als een herhalingsoefening. Niks werkt, zelfs niet het zingen van Eriks moeder Gloria (popzangeres Pink). Dat zingen is zelfs storend en komt vreemd over. Normaal is Pink een stoere chick die met haar rauwe stem de wereld bekritiseerd en nu is ze plotseling een zoetgevooisd moederfiguur die zichzelf steeds wegcijfert en sprookjesachtige liedjes ten gehore brengt.



Extra’s:
De extra’s op deze blu-ray zijn wel het bekijken waard, vooral met een kind. In de eerste Behind The Movie wordt met behulp van Lil P-Nut (de stemacteur van Eriks vriendje Atticus) op een educatieve manier met leuke weetjes uitgelegd over welke dieren de film gaat. Na al die geanimeerde schattigheid is het aardig om ook een echte babypinquin in beeld te hebben. Daarnaast wordt er in een filmpje uitgelegd hoe animatie in zijn werk gaat en hoe je Erik de Pinquin kunt tekenen. Natuurlijk is er een filmpje te bekijken waarin we de stemacteurs allemaal even aan het werk zien in de opnamestudio. Er werken zoals gezegd flinke namen aan de film mee, waaronder Elijah Wood en Robin Williams, en het is amusant om ze met elkaar in interactie te zien. Tot slot is er een Happy Feet Sing-a-long waarin je de diverse liedjes karaoke-stijl kunt meezingen.

Het leukste extraatje is echter I tawt I tawt a puddy tat, wat niets met pinquins te maken heeft, maar wel met het vogeltje Tweety. In deze Looney Tunes Short ziet Sylvester zijn kans om weer achter Tweety aan te gaan, terwijl het baasje ligt te slapen. Nu is dat een oud concept, maar het aanzien van Tweety in 3D met die kleine donshaartjes op zijn kopje doet schattig aan en vooral de zojuist gekeken film even vergeten.

Conclusie
Al met al is Happy Feet 2 vooral een vreemde eend in de bijt. De regisseur had beter kunnen kiezen om direct een duidelijk verhaal neer te zetten. Door met meerdere verhalen te starten, lijkt Happy Feet 2 zo vrij als een vogel, maar dat pakt niet positief uit. De onduidelijkheid en de overdaad aan personages zorgen ervoor dat je als kijker je interesse snel kwijtraakt. Alleen de extra's weten veel goed te maken.

Te koop vanaf 4 april 2012.