movie scene

Om de paar weken wordt het weer gemeld op het achtuurjournaal of staat er weer een bericht over in de kranten: seksueel misbruik bij kinderen. Het lijkt soms wel een Trending topic, maar tegelijkertijd te gruwelijk voor woorden. Het is dan ook makkelijk grootspraak te verkondigen over wat ze met dat monster zouden moeten doen: levenslang opsluiten, geen straf is hoog genoeg! Begrijpelijk en inderdaad is zo'n daad onvergeeflijk.

Maar in onze reacties gaan we voorbij aan de kinderen, degenen die het meest te lijden hebben onder seksueel misbruik. Aaron Rookus, een jonge Nederlandse filmmaker, wil ons nu duidelijk maken dat het straffen van de daders niet het belangrijkste is. De berichtgeving in de media en de reacties van de mensen leiden te vaak de aandacht naar de dader zelf in plaats van zijn slachtoffertjes. Rookus' korte film Woensdagen vestigt de aandacht volledig op het kind en wil hiermee duidelijk maken hoe het nu is voor een kind om slachtoffer te worden van een pedoseksueel.



De wereld van Kris
Elke woensdag gaat Kris (8 jaar en gespeeld door Tyn Hagemen) samen met Willem (35 jaar, een rol van Viktor Griffioen) naar het zwembad. Kris geniet met volle teugen van deze woensdagen en merkt niet dat Willem steeds meer toenadering tot hem zoekt. Wanneer Willem in de kleedkamer Kris een schokkend voorstel doet, stort het wereldje van het jongetje volledig in. De film is echt de wereld van Kris, zijn domein. De camera richt zich dan ook voornamelijk op hem. Zelden wijkt de camera van Kris af en wanneer die dat doet is dat omdat de aandacht van Kris zelf ook is afgeleid door iets dat we als kijker dan ook te zien krijgen.

Geluid
Ook het geluid is de droomwereld van de 8 jarige jongen. Hij is puur met zichzelf bezig en droomt, waardoor omgevingsgeluid vaak wegvalt of zachter wordt. Net als bij de cameravoering is dus ook het geluid puur de belevingswereld van Kris. Deze geweldige cinematografische combinatie van cameravoering en geluid maakt dat Woensdagen inderdaad aanvoelt zoals de maker het bedoeld heeft: het richt zich op het kind. Hierdoor slaat het voorstel van Willem dan ook in als een werkelijk alles verwoestende bom. De schrik, de hulpeloosheid van Kris in de kleedkamer is geweldig geregisseerd door de talentvolle Aaron Rookus die de film na die scène verder heel subtiel en beheerst afrondt. Zonder dat er ook maar iets fysieks gebeurt, is de schok tergend groot. Als alleen zo'n voorstel al zo vernietigend kan zijn, wat dan als Willem verder was gegaan?

Conclusie
Uiteindelijk zorgt Woensdagen niet voor minder woede. Terwijl het bloed kookt van wrok jegens Willem, wordt je echter wel gedwongen na te denken over de gevolgen voor Kris en wat de gevolgen hadden kunnen zijn als Willem verder was gegaan. Het belangrijkste is hiermee dat de boodschap van de filmmaker Aaron Rookus erg goed is overgekomen. Woensdagen bewijst hoeveel talent de jonge regisseur bezit en dat maakt nieuwsgierig naar meer van hem. Dat komt in 2013, wanneer deel 2 omtrent dit onderwerp moet uit gaan komen: de film Constructie, over Kris op 18 jarige leeftijd.