movie scene

Een verslag van het jaarlijkse horrorfeest in de grote zaal van Tuschinski; hoe mooi chaos kan zijn.

Een nacht, puur bestemd voor de horrorliefhebber. Een nacht waarin men hopelijk iets ziet wat hen de komende dagen of nachten bezig zal houden. Deze nacht zal voorlopig op het netvlies, anderzijds het trommelvlies blijven hangen. Want wie dacht dat de Night of Terror een 2D uitvoering is, komt bedrogen uit.

Elf uur 's avonds. Voor de gesloten deuren van het Tuschinski Theater staat een horde van zeer opgetogen, luidruchtige, speciaal opgedofte mensen die maar één ding willen; naar binnen! Eenmaal binnen wordt deze groep letterlijk aan banden gelegd door een veiligheidskoordje te spannen voor de immense hysterie die niet meer te onderdrukken valt. Wanneer na het opsommen van de huisregels het koordje wordt opgeheven, is de chaos compleet. Als een losgeslagen kudde begeeft men zich richting de zaal waar het die nacht allemaal zal gebeuren. Het beste plekje telt. Vanaf het moment dat de beelden op het grote scherm tevoorschijn komen, is het een grote anarchie van schreeuwende mensen die op wel te verstane wijze hun mening over het geheel geven, rondvliegend toiletpapier, toeters of mini-megafonen, het werpen van fluoriscerende staafjes en allerlei snoep- en andere eetbare artikelen door de zaal heen. Als men ooit wil weten hoe mooi chaos kan zijn, dan moet men voor de volgende Night of Terror een dichter uitnodigen.


 
De Night of Terror wordt geopend met de film Juan de los Muertos. Juan en zijn vrienden genieten van het leven dat zij leiden in Cuba. Zij dragen geen verantwoordelijkheid en doen waar ze zin in hebben. Tot er ineens een opkomst is van gewelddadige mensen die andere mensen aanvallen. Na gebeten te worden, veranderen de slachtoffers ook in gewelddadige aggressors die ook op zoek gaan naar nieuwe slachtoffers. Het moment voor Juan en zijn vrienden om deze agressie een halt toe te roepen. En er flink aan te verdienen. Wederom een Zombiefilm. Maar wat onderscheidt deze van de andere? Ten eerste komt de film uit Cuba. Qua achtergrond is dat een vernieuwing. Waar men vrijwel altijd post-apocalyptische beelden gebruikt van verlaten wegen, leeggeroofde winkels of fout geparkeerde autos, zien we in deze film hagelwitte
stranden en dromerige appartementjes met kleine balkonnetjes waarvandaan men kan uitkijken op de zee. En eigenlijk is dit het groteverschil. De film valt nog wel op door enkele choreografische scenes die een glimlach weten te forceren op menig gezicht in de zaal. Maar het gebrek aan budget lijkt de film de das om te doen. Het verhaal is flinterdun en de personages kennen we inmiddels wel. De film lijkt veel moeite te willen doen om de Shaun of The Dead uit Cuba te zijn. Maar, zonder een spoiler weg te geven, de eindscene is wel tof. Het eindshot in combinatie met de gekozen soundtrack heeft dan toch wel weer iets hoopgevends voor de toekomst van de Cubaanse horror.



De tweede film is eigenlijk de film waarover je iedereen hoort praten. Men heeft de trailer gezien, of de dagen ervoor in de bios gezeten (het is namelijk de enige film uit het illustere rijtje van vannacht die al te zien is). Het gaat hier om The Cabin in The Woods over een vijftal tieners tijdens een weekendje in een hut temidden van een groot bos. Bij toeval - of niet - ontdekken ze een kelder waar ze een oud dagboek vinden en de spreuk, die daarin geschreven staat, oplezen. Wat daarna gebeurt, is niet te beschrijven. Het is een achtbaan van allerlei horror en spanning elementen die je grootste fantasie te boven gaat. De makers van deze film hebben heel duidelijk voor ogen gehad wat ze wilden. Daarin is een ongelooflijke twist gegeven aan het welbekende om daar iets unieks van te maken. De varieteit van spanningsbogen wisselt zeer sterk in deze film. Alsof de makers wilden zeggen, ‘kijk, wij kunnen ieder genre aan’. Als recensent kan ik niet anders zeggen dat deze film een genot was. The Cabin in the Woods is hele mooie horror die zich met gemak laat plaatsen tussen de groten.

Op de helft van de nacht vindt de Scream Queen Award plaats. Zij, in het verleden immer een man, die het hardst een schreeuw des doods kon laten horen, was de Queen. Maar het bizarre toeval zou zijn dat dit jaar de award voor beste Scream Queen gewonnen werd door acteur en voormalig Idols deelnemer Eric Bouwman. Hij nam de prijs onder luid verbaal protest, in ontvangst. Een King in plaats van Queen. Of toch...



[REC] 3 Genesis is de derde film die getoond wordt. We volgen hier een bruidspaar op hun bruiloft. Een dag die de mooiste en onvergetelijkste uit hun leven zou moeten zijn. Dat de dag onvergetelijk wordt mag duidelijk zijn, wanneer na een infectie-uitbraak de gasten veranderen in bloeddorstige wezens die enkel uit zijn op dood en verderf. Voor diegene die niet geinfecteerd zijn begint de overleving, op de voet gevolgd door een camera. Waar deel  1 en 2 hun succes te danken hadden aan het camerawerk, valt er voor deel 3 minder eer te behalen. Want waarom in dit laatste deel gekozen is om na ruim een half uur te veranderen van camera perspectief is onduidelijk. Waar je als kijker in de vorige delen het gevoel had er tussen in te staan, zo zit je in dit derde deel in je vertrouwde,veilige bioscoopstoel. Erg jammer, want die voortdurende spanning die je vanuit iedere hoek, achter elke deur kon verwachten is weg. Natuurlijk zijn er voldoende schrikeffecten, en die zijn prima in beeld gebracht. Maar het evenaart niet het grandioze eerste deel.


 
De klok staat op half zeven. De laatste film wordt ingeleid Yazid Benfeghoul. Wat deze man allemaal te vertellen had, is nu nog steeds een raadsel. Het was gewoonweg niet te verstaan. Wel was duidelijk dat hij producent was van Inbred over vier jeugddelinquenten en twee begeleiders. Ze zijn op weg naar hun bestemming, Mortlake, een klein dorpje in de provincie Yorkshire. Daar dienen ze hun straffen uit te voeren en tegelijkertijd een teambuilding te ondergaan. Dat ze elkaar meer dan ooit nodig hebben, blijkt nadat een situatie in het kleine dorpje volledig uit de hand loopt. Wat volgt is een heuse survival of the fittest.

Het inteelt genre is groot geworden, mede dankzij; Deliverance, Wrong Turn en natuurlijk Texas Chainsaw Massacre. In vrijwel al deze films draait het om hetzelfde: een groep mensen ontmoet inteelt familie wat uitloopt op een nachtmerrie. Deze film is niet anders. Maar betekent dat dat deze film minder is. Absoluut niet. Inbred heeft een spanning die zich zeer geleidelijk manifesteert. Je voelt de ongemakkelijkheid van de gasten. De camera geeft ook voortdurend het gevoel dat men wordt bekeken. Dat de weg naar het einde sadistisch is en veel gore bevat, komt de kwaliteit zeer ten goede. Inbred is een film die soms wat ongemakkelijk aan doet, vooral in de sadistische scenes, die slechts af en toe worden afgewisseld met wrange humor.

Half negen 's ochtends. Moe maar voldaan loopt men Tuschinski uit. Er wordt nog volop nagebabbeld over de films. Vooral over The Cabin in the Woods en Inbred. Zij zijn duidelijk de favorieten in deze Night of Terror. Tot volgend jaar, Imagine!