movie scene

Wanneer filmmaker Wim van der Aar in 1996 op het Waterlooplein een tas vol geluidsbanden van ene Guido van Waveren (1944-2006) vindt, start hij een zoektocht naar zijn levensverhaal. Guido is de jongste telg van een invloedrijke familie, die in de loop der jaren losgeslagen is uit hun sociaal-maatschappelijke positie van macht en rijkdom. De ondergang van het gezin is in de decennia voor de Tweede Wereldoorlog onherroepelijk ingezet. Guido brengt zijn jeugd door in groot isolement, wordt na vier jaar lagere school thuisgehouden en slaapt op de plek van zijn vader als vertrouweling van zijn moeder. Tot zijn vijfentwintigste woont hij thuis in het door de tijd overwoekerde en vervallen huis in Heemstede, dat in de volksmond het Spookhuis genoemd werd. In de jaren zeventig neemt hij meer dan zestig uur aan monologen, gesprekken en telefoongesprekken op. De geluidstapes geven een unieke inkijk in zijn tragische levensverhaal: van zijn eenzame en bizarre jeugd in Heemstede tot zijn verdere maatschappelijke vervreemding in Amsterdam, waar hij zonder opleiding en werk leeft van het geld van zijn familie, in een typisch jaren zeventig decor van vrije liefde, communeplannen en experimentele therapieën. De geluidstapes gecombineerd met associatieve montages van dromerige beelden leggen een link tussen Guido’s gedachten, het tijdsbeeld waarin de tapes zijn opgenomen en de zoektocht van Wim van der Aar naar de achterliggende werkelijkheid. Zijn research leidt tot conclusies die de