movie scene

In haar debuutfilm schetst Eliza Hittman een gevoelig en vaak pijnlijk portret van een veertienjarig meisje op weg naar volwassenheid. Iets soortgelijks wordt vaker geprobeerd, maar het resultaat is zelden zo effectief als It Felt Like Love - en dat is een grote verdienste van Hittmans scenario en regie. In tegenstelling tot andere coming-of-agedrama's staan hier juist de ongemakkelijke en gênante situaties van het opgroeien centraal. Hittman is vooral geïnteresseerd in de keerpunten die iemands karakter vormen en de onvermijdelijke desillusies die daarbij horen.
De ontluikende seksualiteit van de jonge Lila maakt korte metten met de mythe van romantische liefde. Lila zoekt niet naar de liefde van haar leven; ze wil seksuele ervaring en die wil ze het liefst meteen. De jongen op wie haar aandacht gericht is, wil eigenlijk niets van haar weten. Langzaam maar zeker verliest Lila zichzelf in deze obsessie. Haar kwetsbaarheid wordt perfect gevangen in een poëtische visuele stijl waarin subjectiviteit en het heel precies weergeven van gevoelens belangrijker zijn dan een duidelijk verhaal of dialoog.
Met haar radicale benadering van vrouwelijke seksualiteit verbaast het niet dat Hittman zich liet inspireren door regisseurs als Catherine Breillat. Het resultaat is een film die diep raakt; Lila kan iedereen zijn, en haar onzekerheid en ongelukkige keuzes zijn herkenbaar voor iedereen die zich zijn of haar puberteit nog herinnert.