movie scene

Veel angstige beelden, maar uiteindelijk komt groots regisseur Barry Levinson niet verder dan een wisselvallig en chaotisch resultaat.

Sinds The Blair Witch Project uit 1999 is het found-footage genre enorm uitgemolken. Slechts sporadisch kwam er een memorabele film uit het genre, omdat sinds de meesterlijke campagne van The Blair Witch Project niemand meer zo makkelijk te foppen is. Toch kleeft er wel een groot financieel voordeel aan vast. Found-footage zet de deur voor nieuwkomers in de filmwereld wagenwijd open door de lage kosten die met het maken van deze films meekomen. Een goed voorbeeld is de miljoenen omzet op een productie van slechts $10.000 voor Oren Peli, regisseur van Paranormal Activity. Bijzonder is het dan ook dat all-round Hollywoodregisseur Barry Levinson zich aan het genre waagt. Met films als Rain Man en Good Morning Vietnam op zijn cv verwacht je niet dat hij zich bemoeit met zo'n low-budget productie. Aan de andere kant zou zo'n film met zijn ervaring best eens een intrigerend geheel kunnen vormen, zeker in combinatie met Oren Peli als één van de producenten.



Mockumentary
In eerste instantie zou Barry Levinson een documentaire maken over Chesapeake Bay, een enorm vervuilde baai. Na onderzoek gedaan te hebben kwam hij erachter dat er al zo'n documentaire bestond en mensen eigenlijk geen interesse hadden in nog zo'n onthullende documentaire: "It's polluted, so what?". Maar was dat onderzoek dat hij gedaan had dan allemaal voor niets? Vanuit al dat materiaal dat hij had vergaard besloot hij in plaats van de geplande documentaire een mockumentary te maken. Een griezelige bioscoopfilm met 80 tot 85 procent waarheidsgehalte. Resultaat van dat idee is The Bay geworden, een nep-documentaire over wat er op 4 juli 2009 gebeurde in een klein stadje aan de Chesapeake Bay. Wat die dag voor journaliste Donna Thompson (Kether Donohue) een leuke eerste reportage had moeten worden, eindigt in een bloedbad in de vorm van een ecologische ramp. Drie jaar later praat Donna het via Wikileaks gevonden filmmateriaal middels een skypeverbinding aan elkaar, omdat ze naar eigen zeggen niet verder kan zonder het openbaar te maken. iPhones, webcams en bewakingscamera's worden niet geschuwd om de kijker langzaam maar zeker duidelijk te maken hoe ernstig de ramp was die zich op onafhankelijkheidsdag in 2009 voltrok.

Potpourri
De potpourri aan verschillende media zorgt er aan de ene kant voor dat het verhaal van Donna aan geloofwaardigheid wint. De hele ramp is door de overheid in de doofpot gestopt, dus is het logisch dat haar statement een verzameling is van aan elkaar genaaide flarden beeldmateriaal. Tegelijkertijd maakt Levinson het zich op die manier wel moeilijk, omdat hij door al die verschillende type beelden - maar liefst 21 verschillende soorten camera's - chaos in de kaart speelt. Levinson probeert deze chaos naar een lijn te trekken middels zijn ervaring in de mainstream cinema. Het verhaal van een jong stel met baby aan boord van een boot moet daarvoor zorgen. Tussen alle flarden keert hun verhaal van hun bezoek aan de familie steeds weer terug en het zorgt inderdaad voor de strohalm waaraan velen zich zouden kunnen vasthouden. Jammer genoeg heeft ook dit middel weer de keerzijde dat voornamelijk de laatste beelden ervan nogal cinematografisch overkomen. Zo wordt het gehele pakket wat Donna ons laat zien gewoonweg iets té compleet.



Spookachtig
Toch is Levinsons poging een realistische mockumentairy te maken niet helemaal mislukt. Het acteren is naturel genoeg, wat zeker de verdienste is van de regisseur die louter werkt met onbekende en onervaren acteurs. Hierbij behoudt hij genoeg geloofwaardigheid en weet hij op een aanzienlijk aantal momenten ons echt angst toe te brengen. Verontrustende beelden van besmette vissen, rare bacteriële beestjes (die in het echt ook bestaan!) en de smerige wonden die het bij de geïnfecteerden achterlaat komen overtuigend over. Hoogtepunt zijn de spookachtige beelden van de reportage van Donna op de verlaten boulevard, extra kracht bijgezet door het geschreeuw uit de verte van de slachtoffers.

Conclusie
Door het overmatig gebruik van allerhande nieuwe media wordt het visueel gezien een zware taak om The Bay te bekijken. De reddingspoging van Levinson door een verhaal als rode draad door de film te spannen, werkt maar deels, omdat het geheel hierdoor te compleet oogt voor een found-footage film. Desalniettemin is het acteerwerk naturel en bevat The Bay genoeg angstaanjagende en realistisch overtuigende beelden om als found-footage film genoeg waarde te verkijgen. Alleen worden de verwachtingen van zo'n grote regisseur en Oren Peli achter de schermen met The Bay niet echt ingelost.