movie scene

Purgatory geeft "slecht" een nieuwe betekenis.

Vergeet even het succes dat tegenwoordig uit het Belgische filmland komt. Vergeet Rundskop en zet de blik op James Desert, filmregisseur en producent. Geen bekende naam en dat is misschien maar goed ook, want wie via bijvoorbeeld YouTube een van zijn werkjes ziet, merkt dat "kwaliteit" niet in zijn vocabulaire voorkomt. Dit gebrek aan talent weerhield de man echter niet om door te gaan met het maken van films en nu moeten we het doen met Purgatory, een bovennatuurlijke thriller met een enorme homp stinkende gatenkaas als scenario die hij liet regisseren door Reginald van Severen.



Therapeutische vrijlating
Kristen Birger (Ruth Verhelst) is veroordeeld voor moord, maar werd ontoerekeningsvatbaar verklaard. Als gevolg hiervan heeft ze een groot deel van haar leven versleten in een psychiatrische inrichting. Maar ze heeft geluk: haar pleidooi over haar beterschap bezorgt haar een voorlopige vrijlating. De dokters van de instelling denken echter dat het haar therapeutisch gezien zal helpen terug te keren naar het huis waar ze de moord had gepleegd. Maar hoezeer haar ook beloofd is dat ze alleen zou zijn, steeds ziet ze een vreemde man in haar huis die het op haar lijkt te hebben gemunt. En tot overmaat van ramp keren al haar herinneringen van de moord weer terug en lijkt ze weer terug te vallen in haar waanzin.

Onbedoeld
Waanzin. Het is misschien wel het beste woord om deze film te omschrijven. Het acteerniveau ontstijgt de gemiddelde dramalessen van een middelbare school niet en logica is in het scenario per definitie niet aanwezig. Tot overmaat van ramp hebben de makers ervoor gekozen om de acteurs Engels te laten praten, zodat Ruth Verhelst een wel heel vreemd accent uitspuugt. In een volledig Belgische setting wordt daardoor de geloofwaardigheid hardhandig de nek omgedraaid. De kijker krijgt hierdoor een nutteloos gevoel. Al vanaf de eerste secondes hoop je niet dat er nog wat goeds uit komt, maar dat Purgatory uiteindelijk zo slecht wordt dat het leuk is. En inderdaad, de film ontketent enkele onbedoelde lachsalvo's. Neem nu de twee baliemedewerkers van de psychiatrische instelling. Na twee jaar ziektebed komt het ineens in een van hen op om een keer op bezoek te gaan. Of het toppunt, het personage Kirsten Birger die haar belager bedreigt met een dildo die ze zojuist ergens in heeft gestoken. Toch is het vooral woede en verbazing wat beklijft.  Dan proberen ze de bezitter van deze rommel nog wel te verblijden met een gratis soundtrack die wordt meegeleverd, maar dat wil je na het zien van Purgatory niet eens meer horen.



Extra's:
Met de dvd wordt zoals gezegd de soundtrack meegeleverd. Helaas is dit goedkoop geproduceerde muziek die alleen maar pijnlijke herinneringen aan de film naar boven brengt.

Conclusie
Voor Purgatory is misschien wel geen enkel publiek te vinden. Het scenario ontwijkt alle logica, het acteerwerk is belabberd en de Engelstalige uitwerking verbrijzelt elke geloofwaardigheid. De film lokt op enkele momenten nog wel enkele lachsalvo's uit, maar woede en verbazing is wat de kijker uiteindelijk zal voelen. De enige manier waarop er nog wel publiek gevonden zou kunnen worden is met alcohol. Véél alcohol.