movie scene

Tegenwoordig zijn sequels niet meer weg te denken uit de filmindustrie. Zowat elke succesvolle prent krijgt een vervolg, vaak onder het motto ‘groter, luider en duurder dan het origineel’. Maar dat blijkt niet altijd een succesformule.

10 - The Godfather: Part III (1990)
Is het derde en laatste deel van The Godfather-trilogie een slechte film? Nee. Maar in vergelijking met de twee Oscarwinnende voorgangers uit de jaren '70 valt deze misdaadprent danig uit de toon. De casting van regisseur Francis Ford Coppola’s dochter Sofia is zonder twijfel het opvallendste minpunt. Maar ook de afwezigheid van karakteracteur Robert Duvall, de saaie plot die aantoont dat het Vaticaan banden heeft met de maffia, Joe Mantegna’s karikaturale vertolking en de ongeloofwaardige en incestueuze relatie tussen Vincent en Mary Corleone dragen weinig bij aan het geheel. Daarnaast had Coppola ook de pech dat zijn film in 1990 verdween in de schaduw van Martin Scorseses superieure misdaaddrama Goodfellas.



9 - Indiana Jones And The Kingdom Of The Crystal Skull (2008)
De trilogie was met Indiana Jones And The Last Crusade op een hoogtepunt gestopt, maar zo’n 20 jaar later vond Steven Spielberg het nodig om de inmiddels bejaarde Indiana Jones nog eens van onder het stof te halen. Net als in The Last Crusade kreeg de protagonist er een familielid bij. Ditmaal geen mysterieuze vader vertolkt door een charismatische Sean Connery, maar een eigenwijze en buitenechtelijke zoon in de gedaante van Shia LeBeouf. Voeg daar een grijze Harrison Ford – die een atoombom overleeft dankzij een koelkast – een buitenaards plot en enkele volledig misplaatste CGI-marmotten aan toe en je beseft dat alle magie van de originele trilogie voorgoed verloren is. 



8 - Escape From L.A. (1996)
Ondanks zijn wat goedkope uitstraling groeide de sciencefictionfilm Escape From New York in de jaren '80 uit tot een echte cultfilm. In 1995 kreeg regisseur John Carpenter 50 miljoen dollar, een tienvoud van het budget van Escape From New York, om een sequel te maken. Het resultaat: een bijna identieke plot met een minstens even goedkope uitstraling. De vindingrijkheid die de originele prent sierde, werd in Escape From L.A. ingeruild voor kinderachtige scènes – denk maar aan het partijtje basketbal op leven en dood – en afgrijselijke special-effects. Wat bedoeld was als een ernstig scifi-avontuur werd uiteindelijk een karikatuur van zichzelf.



7 - 2 Fast 2 Furious (2003)
2 Fast 2 Furious was de eerste sequel uit de franchise die pas in 2011 met Fast Five een tweede adem vond. De patserige actiefilm van regisseur John Singleton heeft door zijn overdaad aan macho’s, aanstellerige auto’s en schaars geklede dames nog meer dan zijn voorganger de uitstraling van een hiphopvideoclip. De hoofdrolspelers – de immer houterige Paul Walker en de onervaren Tyrese Gibson – kunnen de kijker bovendien nooit boeien waardoor je het gevoel krijgt dat de filmreeks valt en staat bij de gratie van Vin Diesel, die deze sequel wijselijk aan zich liet voorbij gaan. En dat kan nooit de bedoeling zijn.



6 - A Good Day To Die Hard (2013)
Na het enorme succes van Die Hard in 1988 volgden er nog vier sequels, waarvan er geen enkele de intensiteit en charme van de originele actiefilm kon evenaren. De meest recente, A Good Day To Die Hard, duwde de franchise naar een nieuw dieptepunt. In deze film krijgt de bijna 60-jarige Bruce Willis het gezelschap van een verloren zoon, wat niet alleen tenenkrommende familiescènes oplevert maar ook bewijst dat Willis eigenlijk te oud is geworden voor de rol van John McClane. Het verhaal – Russen die uranium proberen te stelen uit Tsjernobyl – is niet alleen oeverloos gedateerd, het lapt ook zoveel natuurwetten aan de laars dat het aanstootgevend wordt. 



5 - Jaws 4: The Revenge (1987)
Steven Spielberg zorgde er in 1975 voor dat de B-film Jaws uitgroeide tot een echte filmklassieker. Zijn uitstekende regie joeg de kijker ondanks de eenvoudige plot voortdurend naar het puntje van zijn stoel. Elke sequel die nadien hetzelfde probeerde, werd een potsierlijke kopie van het origineel. Zo ook Jaws 4: The Revenge uit 1987, dat met zijn vervelende flashbacks in sepia, brullende haai en gebrek aan logica zo afschuwelijk slecht is dat je je alleen maar kan afvragen waarom een gerespecteerde acteur als Michael Caine ooit heeft toegezegd om hieraan mee te werken.



4 - Speed 2: Cruise Control (1997)
Jan de Bont maakte in 1994 zijn regiedebuut met de actiethriller Speed en waagde zich enkele jaren later aan een sequel. In Speed 2 wordt de razendsnelle bus uit de eerste film ingeruild voor ’s werelds traagst ogende boot, waardoor het uitgangspunt van de film meteen wordt ondermijnd. De spanning die bij de originele prent uit 1994 van het scherm spatte, is in de sequel ver zoek. Bovendien wordt hoofdrolspeelster Sandra Bullock ditmaal niet gekoppeld aan Keanu Reeves, maar aan de slaapverwekkende Jason Patric, wiens ondermaatse acteerprestatie volledig in lijn ligt van de film.



3 - Alien vs Predator - Requiem (2007)
De sequel van Paul W.S. Andersons blasfemische cross-over uit 2004 is de film waar geen enkele Alien- of Predator-fan zat op te wachten. De prent is niet meer dan een schaamteloze poging om twee van de bekendste filmreeksen verder uit te melken. De broers Strause proberen met bloederige special-effects en onderbelichting hun gebrek aan regie-ervaring, boeiende verhaallijnen en professionele tieneracteurs te verdoezelen, maar slagen nooit in hun opzet. Alien vs Predator – Requiem is het bewijs dat sciencefiction meer vergt dan CGI.



2 - Book Of Shadows: Blair Witch 2 (2000)
Weinig films proberen zo overduidelijk een graantje mee te pikken van het (financiële) succes van andere producties als deze horrorfilm. The Blair Witch Project zette in zijn eentje het found footage-genre op de kaart en wordt alom geprezen om zijn docustijl waarin veel aan de verbeelding van de kijker wordt overgelaten. Toch besloten de makers van Book Of Shadows om zo goed als alle elementen die het succes van The Blair Witch Project vormden in te ruilen voor ordinaire filmclichés. Als kijker leef je op geen enkel ogenblik mee met de tweedimensionale personages en hun voorspelbare handelingen.



1 - Basic Instinct 2: Risk Addiction (2006)
Paul Verhoevens erotische thriller lanceerde niet alleen de carrière van Sharon Stone, het zorgde in de jaren '90 ook voor de nodige controverse door de manier waarop homo- en biseksuele personages in de film worden afgebeeld. Desondanks groeide de thriller uit tot een kaskraker en dus doken er al snel plannen op voor een sequel. Zonder de medewerking van Paul Verhoeven, Jan de Bont of Michael Douglas was die echter gedoemd om te mislukken. Het script, een zwak afkooksel van de eerste film, is bij momenten lachwekkend en op Stone na heeft niemand een sterke acteerprestatie in petto. Basic Instinct 2 is niet meer dan de vergeefse reanimatie van een filmgenre dat in de jaren '90 zijn hoogtepunt kende.



Bekijk meer Top 10 lijstjes hier.