movie scene

MovieScene doet 10 dagen lang verslag van het 43e International Film Festival Rotterdam. Vandaag het tweede deel: over de toegankelijke openingsfilm uit India en onbegrijpelijke kronkels uit Thailand.

In de wandelgangen van De Doelen hoorde je op woensdagavond, bij de officiële opening een aantal keren: "Ik was liever naar Her gegaan". Deze nieuwe film van Spike Jonze draaide een paar meter verder op het Schouwburgplein als publieksopening in de grote zaal van Pathé.  Her is inderdaad een sterke en geliefde film gebleken, maar Qissa, de openingsfilm voor alle genodigden en filmbobo's, is zeker niet slecht. Het is een film die is gesteund door het Hubert Bals fonds, dat dit jaar ook zijn 25-jarig bestaan viert. Naar aanleiding hiervan draaien er een aantal oudere films die dit jubileum markeren. Ook Qissa heeft een lange voorgeschiedenis. Al 10 jaar geleden werd het script door het Hubert Bals fonds ondersteund. Met deze lange aanloop ging de film eind vorig jaar op het filmfestival van Toronto in wereldpremière. Het is dan ook vreemd dat het IFFR voor de opening genoegen moet nemen met een film die 'slechts' een Europese première is, zeker gezien de Rotterdamse steun en het jubileumjaar.



Qissa is een film die er ogenschijnlijk toegankelijk uitziet wat betreft beelden en soundtrack, maar die als je goed kijkt gelaagder is dan dat. Het verhaal speelt zich af in het India van 1947 dat net opgedeeld is in India en Pakistan, meer specifiek in Punjab, een regio die over twee landen werd verdeeld. We zien een gezin dat drie dochters heeft en waar het derde meisje op komst is. Dit tot groot ongenoegen van de vader die er alles voor over heeft om een zoon te hebben en er daarom voor kiest zijn kersverrse dochter op te voeden als zoon. Dit is nu net het element dat het minst overtuigend is, daarvoor ziet ze er te weinig jongensachtig uit. Maar als fabel of symboolvertelling weet de film meer te overtuigen. Qissa betekent dan ook (liefdes)fabel en speelt zo met thema's als vervreemding, geen eigen plek hebben, identiteit en gender en doet dat op een interessante en gelaagde manier.



Een hele andere manier van vervreemding, en wel van ondergetekende naar een film toe, is het Thaise Supernatural. Je kan het eclectisch noemen of gewoon een ratjetoe. Dat laatste klopt meer, want de film hangt van zweverigheid aan elkaar. Wat te prijzen is, is dat het één van de weinige films uit Thailand is die wat met de recente onlusten heeft gedaan. Maar de manier waarop schiet dan weer elk doel voorbij. Supernatural is een sci-fi film, gemengd met homo-erotiek, politiek engagement en een new-age zweverigheid. Deze combinatie pakt allesbehalve goed uit. Minutenlang kijken we naar twee mannen die elkaar inzepen, dichtgeplamuurd met een jengelend new-age muziekje. Even later horen we een warrig verhaaltje over Walt Disney en Fritz Lang, gevolgd door een politiek toekomstbeeld. Deze combinatie doet de film absoluut geen goed.

Maar goed, zulke films horen ook bij de festivalervaring. You win some, you lose some. Gewoon door naar de volgende screening!