movie scene

Voor een film die letterlijk en figuurlijk de geschiedenis induikt, blijft Mr. Peabody & Sherman van Lion King regisseur Rob Minkoff te vaak hangen aan de oppervlakte.

In de openingsscène van deze nieuwe Dreamworks animatiefilm wordt de kijker voorgesteld aan wandelend wonder Mr. Peabody. Peabody is een pratende hond en heeft daarnaast ook nog eens een ongekend intellect, veel creativiteit, een top conditie, een prachthuis in New York, een adoptiekindje Sherman genaamd en hij is de uitvinder van de allereerste tijdmachine. Met die tijdmachine beleven Peabody en het jongetje Sherman het ene na het andere avontuur door de loop van de geschiedenis. Hun eerste halte: Parijs, 1789 aan de vooravond van de Franse revolutie.



Een lesje geschiedenis
Tijdens hun bezoek aan het paleis van Versailles leert Peabody aan Sherman hoe het er in die tijd aan toe ging. Hij vertelt over Marie Antoinette’s fixatie op taartjes, over de armoede van het volk en hoe de spanning tussen de twee partijen explosief oploopt. De climax tussen de adel en het volk wordt bereikt als Marie Antoinette “laat ze taart eten” uitschreeuwt, waardoor een woede onder het volk uitbarst die de revolutie ontketent. Een woeste menigte bestormt het paleis, maar Sherman is nergens meer te bekennen. Peabody vindt de jongen uiteindelijk in de keuken met zijn mond vol taart. Voordat Peabody hem de les kan leren, zijn ze al omsingeld door gewapende revolutionairen. Door Sherman’s onhandigheid moet Peabody nu iets verzinnen om hen veilig thuis te krijgen.

Wereldgeschiedenis als decor
Dit scenario klinkt spannend genoeg en voor de eerste keer werkt dit avontuurtje in de geschiedenis dan ook best aardig. Het probleem met Mr. Peabody & Sherman is echter dat dit verloop zich keer op keer herhaalt, maar dan steeds in een ander moment van de wereldgeschiedenis. De Trojaanse Oorlog, de Renaissance in Italië, het oude Egypte van de kleine farao Toet: allemaal bijzondere en enerverende momenten uit de geschiedenis, waar in de film absoluut niks mee gedaan wordt. Alle momenten dienen als niets meer dan een achtergronddecor voor een identieke serie gebeurtenissen, waarbij Peabody en Sherman reizen naar een tijd in de geschiedenis en door Sherman’s onhandigheid alles verpesten totdat Peabody met zijn briljante intellect de dag weer redt.



Omgekeerde wereld
In de finale wijkt de film eindelijk af van zijn vaste stramien. Als door Sherman en zijn ondeugende klasgenootje Penny een gat wordt gescheurd in het tijdsruimte continuüm, worden alle figuren uit het verleden naar het heden gezogen. New York is ineens overspoeld met Griekse soldaten, Amerikaanse presidenten, Franse revolutionairen en bezitterige Egyptische farao’s. Deze omgekeerde wereld geeft het verhaal echter geen nieuwe lading mee. Integendeel: de grappen worden er alleen maar banaler op (“Grieken eten pizza’s! Einstein speelt met een rubik’s cube!”). Als Sherman dan ook nog eens een tenenkrommende monoloog geeft om zich moreel te verantwoorden (wat ook wel mag gezien al zijn onhandigheid), werkt het alleen nog maar op de lachspieren.

Conclusie
Veel van de kritiek op deze film zal, als het aan de kinderen ligt, waarschijnlijk niet gelden. De film heeft per slot van rekening een pratende hond in de hoofdrol, zit vol met infantiele grapjes en is ook nog eens erg flitsend qua beeld en geluid. Toch is dit bij verre na niet het soort kinderfilm die aan te raden is aan ouders om hun kind mee naartoe te nemen. Zeker niet als je Mr. Peabody & Sherman vergelijkt met het recente en veel leukere The Lego Movie, die op papier nog oppervlakkiger lijkt, maar in de uitvoering uitblinkt in creativiteit en passie. Waar Rob Minkoff met The Lion King nog een klassieker onder de tekenfilms maakte, levert hij met Mr. Peabody & Sherman een oppervlakkige film met een narratief dat hooguit zou kunnen werken in een aflevering van tekenfilmserie Fairly Odd Parents.