movie scene

Immersie is een indrukwekkend fenomeen, zeker wat films betreft. Het gevoel van ultieme belevenis, jezelf ten midden van de dramatiek bevinden en lichtelijk trots zijn op je eigen heroïsche gedachtes wanneer de bad guy ten val komt. Top gedaan Batman, maar jij weet net zo goed als ik dat ik je mentaal de overwinning in juichte. Ik loop dan ook regelmatig de bioscoop uit met een frivole huppel, een kinderlijk enthousiasme en op z'n tijd ook verdwaasd en gedesoriënteerd. Filmnerd in een notendop hoor ik je denken, en ik ga je geen ongelijk geven. Maar niet alleen wat je ziet is wat de grootste indruk maakt. Het is vooral hetgeen wat je hoort.

Breng filmmuziek ter sprake en menigeen associeert het met klassieke composities: episch en groots ten uitvoer gebracht door een vijfentachtig koppen tellend orkest. Indrukwekkend en meeslepend, maar niet bepaald voer voor je gehoor wanneer je net vijftig kilo wilt bankdrukken. Geloof me, ik heb het eens geprobeerd maar werd direct geconfronteerd met een vreemd, misplaatst gevoel. Alsof iedere wandelende anabool daar me aan stond te kijken via de spiegel. Dat is namelijk wat er vooral gebeurt, via reflecties met elkaar (en jezelf) communiceren. Achteraf gezien bleek dat vijftig kilo simpelweg te zwaar was en dat de vragende blikken rechtvaardig waren. Maar waarom zou ik in godsnaam vijftig kilo willen bankdrukken als ik ook maar enige notie zou hebben van mijn gebrek aan kracht? Het laatste wat ik zou willen is erbij lopen als een Michelin mannetje met kloppende aders. Ik zette de muziek van Two Steps From Hell af en voelde hoe mijn middelmatige fysieke kracht en logisch inschattingsvermogen weer op me neer daalde.



Filmmuziek is een genre apart, volledig gericht op het aanwakkeren van immersie. Wie zou zich verliezen in de stomende boot-romance van Rose en Jack zonder het werk van James Horner? Was Harry Potter net zo magisch als John Williams voor het aanbod had bedankt? Om nog maar niet te spreken over de riedels en melodieën van Hans Zimmer. Het jammerlijke is echter dat veel van ons de muziek laten waar het verwacht wordt. Terwijl het dagelijks leven er spectaculair, groots en bombastisch van wordt. Slacht een draak met zwaard en speer terwijl je op de fiets naar oma gaat. Bestorm de stranden van Normandië met een boodschappenmandje om je arm. Vlucht voor hordes zombies tijdens het stofzuigen van je huis. Of zie simpelweg iets snijdend en menselijks in de alledaagse dingen met behulp van Einaudi.

Filmmuziek verdient een groter publiek, zeker buiten de zalen je lokale bioscoop. Het kleine beetje fantasie dat erbij komt kijken moet dan geen probleem meer zijn en vijftig kilo is verre van een uitdaging.