movie scene

MovieScene doet deze week verslag van het Imagine Film Festival. Dit keer staan wij stil bij een geest met een persoonlijkheidsstoornis, een dove apachevrouw en wind die je meevoert.
 
Dat films meningen flink kunnen verdelen, is ook op het Imagine Film Festival weer duidelijk. De over-de-top rape- en revanchefilms Savaged en I Am a Ghost werden door de meeste mensen niet goed ontvangen. Maar meningen zouden meningen niet zijn, als deze niet stevig kunnen verschillen.
 


I Am a Ghost
 I Am a Ghost staat dan wel helemaal onderaan op de Syfy Silver Scream lijst - de publieksenquête -  maar de film is zeker niet zo slecht als de lage positie doet vermoeden. I Am a Ghost is een zeer experimentele onafhankelijke film, die door de tekortkomingen in het budget bij vlagen amateuristisch over kan komen. I Am a Ghost laat in het verhaal de kant van de geest Emily zien, die rondspookt in een huis waar een gezin woont. Zonder dat zij doorheeft dat zij een geest is, is ze elke dag bezig met haar dagelijkse routine van huishouden, boodschappen doen en eten koken. Plotseling hoort zij een medium die haar gaat helpen om naar het hiernamaals te gaan, maar wilt zij dit wel? The Others en The Sixth Sense lijken misschien ook de kant van de geest te kiezen, maar I Am a Ghost is toch van een andere categorie die moeilijk te plaatsen is. Zo zijn er maar weinig thriller- of horrormomenten te vinden en lijkt de film voornamelijk de dramakant op te gaan. Op technisch niveau is de film op zijn best, het statische camerawerk worden perfect afgewisseld met beweging en ook ziet de art-direction er erg gelikt uit. De film is voornamelijk door zijn origineel te waarderen, al zal dit niet voor iedereen zijn weggelegd.



Savaged
Tijdens de Night of Terror was het publiek vooral teleurgesteld dat Zombeavers niet te zien was, maar met een gerust hart kan worden gezegd dat exploitatiefilms niet veel beter worden dan Savaged. Wanneer een doof meisje bruut verkracht en vermoord wordt door hillbillies, wordt zij weer tot leven gebracht door een indiaan en vermoordt zij één voor één diegenen die haar zo mishandeld hebben. Hoewel dit uitgangspunt niet al te serieus genomen dient te worden, wordt je in het eerste kwartier behoorlijk op het verkeerde been gezet door de overdreven muziek en camerawerk. Dit stopt helemaal wanneer er een overduidelijke hommage wordt gegeven aan Robert Rodriguez’s Machete en krijg je als kijker door wat voor mindset je moet hebben. Savaged is een fantastische exploitatiefilm die gigantisch veel ironie in zich verscholen houdt en geeft daarbij serieuze odes af aan andere cult- en exploitatiefilms, als Kill Bill, The Crow, The Last House on the Left, Scarface en I Spit on Your Grave. Vaak is het enkel een object of een quote maar soms is het veel meer dan dat. Het mooiste eerbetoon wordt overigens gegeven aan de cultfilm Versus, waardoor Savaged indirect schreeuwt om een eigen cultfollowing. Savaged is een exploitatiemeesterwerk dat het verdient om aandacht te krijgen en hopelijk ook snel zijn eigen cultfollowing.
 


The Wind Rises
Tot slot een prachtige animatiefilm van de nu gepensioneerde Hayao Miyazaki die zijn laatste film in zijn onberispelijke oeuvre aflevert. Het is een fictieve biografische vertelling over het leven van Jiro Horikoshi die in de periode 1903-1982 heeft geleefd. Hij ontwierp verschillende geavanceerde vliegtuigen die Japan tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft gebruikt. Hoewel hij in zijn leven altijd de militaire macht van Japan heeft geholpen, was hij diep van binnen tegen het feit dat Japan een oorlog begon tegen de VS en vond het een zinloze onderneming die destructie naar Japan zou brengen. In The Wind Rises zie je vooral een gepassioneerd persoon, die van jongs af aan al droomt vliegtuigingenieur te worden en vervolgens zijn dromen najaagt. Ook zie je een jonge man verliefd worden, maar ook verlies ervaren. Het pijnlijkste is nog dat de film aanvoelt als een bitterzoet afscheid van Miyazaki. The Wind Rises geeft je een allesomvattend gevoel dat zijn gehele oeuvre prachtig samenvat. De beweging in Miyazaki films, zoals de wind en voertuigen, zijn ondanks dat zij verschillend zijn, uit hetzelfde hout gesneden. De manier waarop Jiro zijn meetlat gebruikt om steun te geven aan een gebroken been van een vrouw in nood, is maar één van de honderden verbluffende details die in Miyazaki films verscholen zijn. Kortom, The Wind Rises is een ontroerende mooie animatiefilm die alleen Miyazaki had kunnen maken en die het verdient om meerdere malen bekeken te worden. Net als zijn andere werk overigens. 

The Wind Rises draait tijdens Imagine nog op zaterdag 19 april om 15:50 in EYE 2.