movie scene

George kon het weer eens niet laten.

Spoiler waarschuwing: in dit artikel worden plotdetails uit Game of Thrones tot en met de betreffende aflevering besproken.

Enkele momenten voordat Tyrion moet vertrekken naar zijn trial by combat, wordt hij bezocht door broer Jaime. In de stilte voor de storm maken ze een kort praatje. Het gesprek start bij de orde van de dag, maar het onderwerp verandert al snel naar een familielid die beiden gekend hebben uit hun tijd in Casterly Rock: Orson Lannister. Deze kleine leeuw had volgens Jaime zijn verzorger op zijn hoofd laten vallen, waarna zijn mentaal functioneren drastisch was aangetast. De rest van zijn dagen bracht hij door met het verpletteren van kevers, tot Tyrions fascinatie. Steeds weer probeerde hij te achterhalen waarop Orson de kleine beestjes niet met rust liet. Maar meer dan “smash the beetles, smash them” krijgt hij niet uit hem. Tyrion kon zijn onbegrip niet loslaten en elke dag weer verwonderde hij zich om Orsons mysterieuze motivaties. Tot Orson dood neerviel na een trap van een ezel.

Cripples, bastards and broken things
Ondanks het plotse einde blijft het vreemde schouwspel Tyrion najagen. Daar, in het in de morgenzon gehulde gras, zag hij in hoe fragiel een leven in Westeros is. Nu, wachtend in zijn cel op het gevecht tussen Oberyn en Gregor, lijkt het zijne kwetsbaarder dan ooit. Naar eigen zeggen heeft hij zijn leven in handen van de goden gelegd, hopend daar wel gerechtigheid te vinden. Maar in Orsons behandeling van de kevers zag hij de manier waarop die zogenaamde goden omspringen met levens. Zonder begrijpbare reden lijken ze in het wilde weg hun steen neer te laten komen. Eén simpele *thump* en hij zal het kunnen schudden. En Tyrion weet dat het lot het niet hoog op heeft met “cripples, bastards and broken things”.



Het duel
Eenmaal buiten wacht een publiek in de brandende zon op de aankomst van de aangeklaagde. Tyrion merkt op dat Oberyns bepantsering wel karig is, en dat een helm zou hem ook niet misstaan. Voor zijn ogen ziet hij zijn kever kleiner en de steen groter worden. Aan de andere kant komt The Mountain aangelopen. “You’re going to fight that?” vraagt Ellaria licht verontrust. “I’m going to kill that”, antwoordt Oberyn zelfverzekerd. Een dikke zestien jaar heeft hij gewacht om tegenover Gregor te staan. Maar de confrontatie eindigt anders dan hij zich had voorgesteld. Hier zien we ook de andere kant van de anekdote rond Orson. Tyrion spendeerde al die tijd om te begrijpen wat diens motivaties waren, maar het lot ontnam hem dat plezier. Als hij dit pad had opgegeven, was hem de teleurstelling bespaard gebleven. Had hij op tijd een nieuwe weg ingeslagen, dan was hij beter af geweest. Oberyn kon dit niet, en nu zestien jaar later, wordt zijn hoofd als een insect geplet door de vuisten van Gregor Clegane. De steen (zijn bijnaam is niet voor niets ‘The Mountain’) kwam neer op de kever.

Spotlijster
Maar er zijn The Mountain and the Viper ook personages die wel op tijd een nieuw pad kiezen. Dit zien we het duidelijkst in Sansa’s acties in the Eyrie. Daar wordt Petyr Baelish door de Lords of the Vale ondervraagd over de doodsoorzaak van wijlen Lysa Arryn. Hij probeert hen te overtuigen dat het om zelfmoord ging, maar het feit dat Lysa Arryn wind mee leek te hebben, maakt de ondervragers terecht wantrouwig. Ze was net eindelijk samen met haar geliefde Petyr; waarom zou ze willen springen? Dan wordt een getuige binnengehaald: Alayne Stone, Petyrs zogenaamde nichtje die aanwezig was bij de val. Met de eerlijkheid die uit haar onthulling Sansa Stark te zijn blijkt, lukt het haar het vertrouwen van de gegadigden te winnen. In tranen verklaart ze dat ze de waarheid zal moeten spreken over Lysa’s einde. Het lijkt even of Sansa na alle jaren ellende (ze is meegevoerd naar King’s Landing, uitgehuwelijkt aan de sadistische Joffrey, mishandeld door zijn Kingsguard, beroofd van haar vader, moeder en broer, om haar achternaam in de echt verbonden aan Tyrion, beschuldigd van moord en zojuist getuige geweest van de moord op haar tante) eindelijk zal knappen, maar de tranen blijken niet echt. In haar verklaring verweeft ze leugen en waarheid waarna zijzelf en Petyr uiteindelijk onschuldig wegkomen. Als ze even later in een zwarte jurk vol veren zelfverzekerd de trap af paradeert, blijkt de oude Sansa finaal tot het verleden te behoren. Bedreven bespeelde ze de heren van de Vale, evenals Littlefinger. Haar transformatie in Alayne – en een volwaardig speler van de Game – is voltooid. Ze zette op tijd een stap opzij, waardoor ze de steen heeft kunnen ontwijken. 

De gebroken prins
Keuzevrijheid, en het uit de klauwen van het lot blijven, voerde de hoofdtoon in The Mountain and the Viper. Zo ook bij het personage wiens keuzevrijheid volledig afgenomen lijkt te zijn: Theon. Hij is met de troepen van Ramsay naar het cruciaal gelegen Moat Cailin gereisd. Daar wordt Reek in het harnas van een Greyjoy soldaat gehesen om te onderhandelen met de overgebleven manschappen. Eenmaal binnen blijkt het garnizoen schaars. De grond ligt bezaaid met zieke of rottende lichamen die beperkte tekenen van leven vertonen - een overname lijkt niet moeilijk te zijn. Commandant Ralf Kenning biedt even verzet, maar na een enkele klap met een bijl geven de manschappen toe, om vervolgens tegen alle beloftes in levend gevild te worden. Belangrijker is echter dat Theon gedurende de scène langzaam weer terugvalt in zijn “my name is Reek, it rhymes with weak”-routine. Het is niet duidelijk of Theon Reek speelt, of andersom. Hij is het enige personage in Game of Thrones wiens keuzevrijheid volledig weg lijkt te zijn. Voor een aflevering waarin het lot en het ontvluchten hiervan zo centraal stond, hangt Theons toekomst volledig af van de eventuele mogelijkheid zijn lot te ontvluchten.



Soap overzee
Nu we acht afleveringen het seizoen in zijn, worden ook de functies van de verschillende plotlijnen steeds duidelijker - evenals waar de problemen liggen. Bij The Wall wordt langzaam opgebouwd naar de onvermijdelijke confrontatie met de Wildlings; via de Boltons zien we de machtswisseling die plaatsvindt na het verdwijning van de Starks; Arya geeft inzichten over de impact van de oorlog op de gewone man en in King’s Landing bepaalt de nasleep van een politieke moord de orde van de dag. De meest inconsistente lijn blijkt dan toch weer overzee plaats te vinden. Ja, het verbannen van Jorah is een drastische gebeurtenis en ja, we zien weer een iets andere kant van Dany, maar dit neemt niet weg dat haar verhaallijn vervaarlijk aan het meanderen is. Sinds de inname van Meereen krijgen we niet meer dan iets wat aanvoelt als een ‘deze-week-in-Essos’-rubriek. Een duidelijke dramatische boog ontbreekt. Eerder werd duidelijk dat Dany’s leiderscapaciteiten wellicht niet zo indrukwekkend zijn als ze zelf dacht, maar dit bleek deze week van weinig belang. Het voelt allemaal te losjes en episodisch. Hopelijk lukt het nog hier nog een climax aan te breien die niet uit de lucht lijkt te vallen.

Kevers en stenen
Van The Mountain and the Viper zullen de laatste seconden van Oberyn, en de bijkomstige ijzingwekkende schreeuwen, het langst nagalmen. Dit neemt niet weg dat de aflevering vol zat met andere plotstuwende gebeurtenissen. Zo moeten The Hound en Arya definitief een ander doel zoeken, heeft Jorahs verraad hem eindelijk een verbanning opgeleverd en hebben de Wildlings met het bloedbad in Mole’s Town bijna The Wall bereikt. Het belangrijkste was wellicht dat The Mountain and the Viper de druk op deze voortgang nog eens verhoogde. Het bewees dat in deze show (die nogal eens ruim de tijd neemt om zijn gebeurtenissen uit de doeken te doen) ieder personage constant een steen boven het hoofd heeft hangen. In een wereld waar de macht zo snel lijkt te verschuiven, is het maken van de juiste keuzes op het juiste moment van belang, anders haalt het lot je in. Of en hoe onze favoriete kevers het einde van dit seizoen zullen bereiken, zullen we de komende twee weken zien.

Losse gedachten:

• Ieder moment dat de leugenachtige Pycelle belachelijk wordt gemaakt, is genieten. De timing van de trompet die zijn speech afkapte, was perfect.

• Ik weet niet precies waar het romantische subplot tussen Grey Worm en Missandei vandaan komt, of waar het heen gaat. Ik heb mijn twijfels hierover, maar we zullen het zien…

• Orson Lannisters fascinatie met het willekeurig vermoorden van kevers kan wel eens een knipoog zijn naar de neiging van George R.R. Martin om zijn hoofdkarakters de dood in te jagen. 

• Hoe kon die man in Mole’s Town het geboerde liedje verkeerd raden? The Rains of Castamere en The Bear and the Maiden Fair lijken de enige nummers te zijn in het universum van de show.

• Waar de scène tussen Jon en Karl Tanner er eerder dit seizoen nogal klungelig uitzag, kan er in deze aflevering met niets dan lof over de choreografie gesproken worden.

• Wederom plagen D&D hun kijkers met een bijna-ontmoeting tussen twee van de Starks.

•  Deze aflevering had een mooie spiegeling tussen Ramsay die die zijn bastaardstatus verloor, en Sansa die nu volledig in bastaard Alayne Stone transformeerde.

• De brief van Tywin aan Barristan Semly was het eerste directe contact tussen Westeros en Dany’s posse in een lange tijd. Wellicht een eerste stap om de verhaallijn weer bij de rest te betrekken.