movie scene

Hoe we niet langer smachten naar een twee durend epos, maar wegdromen op seizoensgebonden levens.

Downloaden en streamen, zelf kunnen bepalen wanneer je kijkt wat je wil en volgt wat je nodig vindt. Het gaf (en geeft) een enorme boost aan de populariteit van tv series, die in een miljoenental van het internet worden getrokken. Geen vaste uitzendtijden meer maar een vaste prik op maandagavond als de grote seeders uit Amerika de lijnen open hebben geknald. Laptop aan, wijn erbij en samen op de bank de volgende aflevering kijken van Game of Thrones, Hell's Kitchen en Orange Is The New Black. Uiteenlopende genres, de berg aan aanbod en een publiek dat overal wel raad mee weet. Wat voor een toekomst heeft iets korts en tijdelijks als een film als we op pure willekeur binnen kunnen stappen in levens van personages? Soms wel tientallen seizoenen lang.



Draait iets als een verhaal niet om het creëren van verbintenis? Vaak wel,  uitzondering daargelaten. Daar ligt de kunst van het behouden en het doen groeien van je kijkers. De sluwe Francis Underwood uit House of Cards, de deprimerende doch inzichtelijke levenslessen van Rust Cohle uit True Detective en uiteraard de intriges van ieder personage uit de serie van George R. R. Martin. We praten erover op werk, social media en fora uiteraard altijd vergezeld met het dramatische 'SPOILER ALERT'. De furie die men anders zal ontketenen, lijkt groter dan de wraak van een geweldsbeluste dictator, vriendschappen zullen voor eeuwig vernietigd zijn. Fascinerend hoe we jarenlang konden dromen over een leven als Rose uit Titanic of over deelnemen in de avonturen van Indie. Nu zijn de negentig minuten durende momentopnames een opvulling van je dag om af te tellen tot je weer mag nagelbijten bij The Walking Dead. Misschien ben ik wat sceptisch maar de cijfers liegen er niet om; als er een ruime zestig miljoen voor het eerste seizoen van Game of Thrones werd neergeteld mag je kwaliteit verwachten.



Nu we onbeperkt via internet kunnen kijken naar favoriete shows zal de film het einde vast niet vinden. Maar in essentie doet - en kan - een tv serie het zoveel beter: ons verbonden doen voelen met de personages. We houden van de slechterikken, adoreren de minkukels en associeren ons met het alledaagse van hun wereld. Verhalen groeien, alsmede de personages, en wij groeien met ze mee, wat uiteindelijk ook leidt tot dat lege gevoel in je maag als de laatste aflevering tot zijn einde loopt. Dan mag je doelloos slenteren over straat en beseffen dat je het afgelopen half jaar gespendeerd hebt aan het leven van ander. Alle emoties en avonturen, alsof je ze zelf hebt beleefd. Films gedeien in de kracht van het moment, maar een tv serie is eindeloos.