movie scene

Een zware en donkere wolk hangt boven deze wandeling.

Op uitnodiging van haar zus vliegt de Britse Taylor (Hannah Arterton) naar de zonovergoten Italiaanse kust waar ze geweldige vakantieherinneringen aan heeft overgehouden. Op het strand ontmoet ze direct haar vriendengroep van drie jaren geleden, waaronder Elena (Leona Lewis) die nog altijd gelukkig is met haar vakantievriendje. Stiekem hoopt Taylor haar eigen vakantieliefde Raf (Giulio Berruti) nog terug te zien. Haar wens wordt vervuld, alleen wel met een bittere bijsmaak: haar bloedeigen zus stelt hem namelijk aan haar voor als haar verloofde. Om problemen te voorkomen speelt Taylor het spel mee en doet alsof ze hem niet kent. Maar als de hele vriendenclub een week lang de bruiloft moet voorbereiden, komen alle romantische kriebels natuurlijk onherroepelijk terug. Walking on Sunshine is de 'feelgood' film van deze zomer, vol met 80’s pop klassiekers zoals Holiday van Madonna, Eternal Flame van The Bangles, Girls Just Wanna Have Fun van Cyndi Lauper en Wake Me Up Before You Go Go van Wham, om er maar een paar te noemen.

 

Vals en a-ritmisch 

De film is in één woord: zonde. Zonde van de tijd, zonde van de energie en zonde van de klassiekers. Regisseurs Max Giwa en Dania Pasquini hadden waarschijnlijk iets moois voor ogen toen zij Walking on Sunshine initieerden. Helaas is deze film gevuld met 97 minuten mislukte covers van legendarische liedjes uit de jaren '80, aangevuld met een statische choreografie die veel te wensen overlaat. Alles wat een energieke musical had moeten zijn, lijkt in deze productie geforceerd en inspiratieloos. Jammer dat er zich geen enkele aangename verrassing in deze film voordoet. Er is geprobeerd de teksten van de bekende nummers te incorporeren in de dialogen. Dit is beschamend mislukt. Om maar niet te beginnen over de kwaliteit van de covers waarvan de eindversies overduidelijk fors 'gemastered' zijn om het gebrek aan muzikaliteit te compenseren.

 

Vlak en voorspelbaar

De kwaliteit van de plot en personages gaat hand in hand met het bedroevend lage niveau van de musicalelementen die voorgeschoteld worden in Walking on Sunshine. Ieder stereotype van een zomervakantie romantiek wordt schaamteloos aangehaald zonder enige vorm van originele aanvulling. Alle personages, maar dan ook echt alle, zijn eenzijdig en hebben een voorspelbare rol binnen de vriendenclub. Gelukkig voor hen waren de dialogen kort en simpel zonder al te ingewikkelde constructies. Dat zou de film inconsequent hebben gemaakt. Op deze manier is het tenminste een constante aan teleurstelling. Tot slot is ieder detail van de plot voorspelbaar na de eerste tien minuten. Zo wordt een film ineens een overleving.

 

Conclusie

Slechte covers, beroerde choreografie, zwakke personages, slaapverwekkende dialogen, voorspelbare plot en irritante, beledigende stereotypes maakt deze film alles behalve zonneschijn. De kwaliteit van klassieke musicals als Chicago, Moulin Rouge of Across the Universe wordt niet eens voor een duizendste van een percentage behaald. Hopelijk leren Max Giwa en Dania Pasquini van hun fouten. Walking on Sunshine belooft niet veel goeds als er vervolg-producties worden geambieerd.