movie scene

Vergeet voetbal en vaderlandsliefde, het enige oranje dat telt komt van Netflix.

Eens in de zoveel tijd is er een serie die met kop en schouders boven de kolkende brij van de televisiewereld uitsteekt. Op het gebied van fantasy hebben we Game of Thrones, op het gebied van drama konden we niet voorbij gaan aan House of Cards voor crime was daar True Detective, maar op het gebied van komedie mogen we de televisiegoden danken voor Orange Is the New Black. De gitzwarte komedieserie over vrouwengevangenis Litchfield zet ook in het tweede seizoen sterk door en maakt daarmee haar eigen reputatie meer dan waar. Niet voor niets won Orange Is the New Black dan ook de Critics’ Choice Television Award voor beste komedieserie.
 


Bekendheid
‘Ken je Orange is The New Black al?’ is een van de meest gestelde vragen van de afgelopen tijd. Het duurde misschien even voordat de Nederlandse kijker zich aan de serie durfde te wagen, maar nu is de creatie van Jenji Kohan (Weeds) populairder dan ooit. In theorie klinkt het als een uitgekauwd concept, een gevangenisserie, een hoop karakters, opgesloten in eenn ruimte, die met elkaar en vooral zichzelf om moeten leren gaan. Prison Break, Oz, Vrouwenvleugel, Celblok H…om er maar een paar te noemen. Maar Orange Is the New Black is veel meer dan dat.
 
Gevangenisleven
Hoewel Orange is The New Black regelmatig zorgt voor een welgemeende glimlach door de absurde situaties die zich voordoen in de serie, laat het ook zien dat het leven in de gevangenis geen pretje is. Piper Chapman (Taylor Schilling) zit inmiddels al weer een poosje vast en begint haar draai te vinden in Litchfield. De verhoudingen onderling zijn duidelijk, ras bij ras, met uitzondering van de oudjes, die hun dagen slijten met macrame en die over het algemeen genegeerd worden door de rest. Voor de jongere vrouwern speelt er meer. Als meerdere partijen hun smokkelwaar aan de man proberen te brengen, wordt een oude vete nieuw leven ingeblazen - met alle gevolgen van dien.
 


Crimineel verleden
Een van de dingen die de serie zo onderscheidend maakt, is dat er per aflevering aandacht wordt besteed aan het leven van een gevangene voordat ze in Litchfield terecht kwam. In seizoen 1 zagen we onder meer hoe Piper, Red (Kate Mulgrew) en Pennsatucky (Taryn Manning) op ongelukkige manier met justitie in aanraking kwamen, nu komen we er ook achter waarom er eigenlijk een non in de gevangenis zit, wat de lieve Morello (Yael Stone) op haar kerfstok heeft en wat Miss Rosa (Barbara Rosenblatt) deed voor de kost. Seizoen 2 richt zich minder op Piper alleen, maar trekt de wereld van Litchfield veel breder dan alleen de celblokken. Ook de relaties en achtergronden van de bewakers en het bestuur komen uitvoeriger aan bod.
 
Conclusie
Orange is The New Black is een van die series die echt uitblinkt in eigenheid. De humor is gevat, het drama verfijnd en de cast heeft enorm veel talent. Wie bang was dat ze in Laura Prepon enkel Donna uit That 70’s show zouden herkennen, komen daar na haar rol als Alex Vause wel op terug. Het eerste seizoen was nieuw, fris en enthousiasmerend. Het tweede seizoen biedt verdieping, drama en zorgt voor een enorme drang naar meer. Dat is de vloek van Netflix, die de seizoenen van onder andere Orange Is the New Black, House of Cards, Derek en Arrested Development in een keer vrij geeft op de releasedatum, in plaats van elke week een aflevering. Het resultaat is een week ‘Bingewatching’ en vervolgens de enorme anticlimax als het besef komt dat het een jaar wachten is op het nieuwe seizoen. De kwaliteit van Orange Is the New Black vertoont een duidelijk stijgende lijn, met een van de meest bevredigende seizoensfinales van de afgelopen tijd. Gelukkig was het voordat seizoen 2 te bekijken was al duidelijk dat er een derde seizoen zou volgen. En stiekem hopen we allemaal dat alle criminelen van Litchfield zichzelf in de nesten werken, zodat we nog langer van ze kunnen genieten.