movie scene

True Blood heeft ons voor het laatst gebeten, maar stierf tenminste wel de 'True Death' die elke serie zou moeten krijgen.

Onlangs kwam er na zeven jaar een einde aan HBO's True Blood. Gezien de ups en downs van de serie – het waren er in beide gevallen een hoop – mogen we blij zijn dat de show een afgerond verhaal presenteerde. Desondanks viel er veel op de uiteindelijke emotionele climax af te dingen, waarbij zich de kwestie opdringt hoe schijnbaar onmogelijk het is een populaire tv-serie naar ieders tevredenheid tot een einde te brengen. Eventuele spoilers omtrent het slotseizoen van de serie kunnen zich aandienen in wat hieronder volgt, dus de lezer is gewaarschuwd. En wie nog niet weet hoe de series Spartacus en Breaking Bad aflopen, kan beter ook even de andere kant opkijken.

Een vlugge blik op om het even welk message board of discussieforum op het wereldwijde web leert ons dat de stem van de 'nay-sayers' het luidst klinkt waar het de conclusie van de avonturen rond Sookie Stackhouse betreft. Persoonlijk deel ik deze negatieve mening over de finale – weliswaar in minder kleurrijke metaforen verwoord dan online gangbaar is – die ik als een uitgebalanceerd, potsierlijk melodrama beschouw. Als trouwe kijker heb ik zeven jaar lief en leed gedeeld met de diverse gewone en buitengewone personages die het broeierige Zuidelijk-Amerikaanse stadje Bon Temps rijk is, maar ondanks hun overwegend optimistische lot kon de bestemming van hun jarenlange reis – en daarmee de onze – mij maar weinig bekoren. Waarbij het vraagstuk zich aandient hoe vaak ik het door de jaren heen wél eens was met de afronding van een langlopende serie.

Tijdens de reflectie op die zaak bleek in mijn geval hoofdzakelijk hoe vaak ik geconfronteerd ben met series die, doorgaans wegens tegenvallende kijkcijfers, niet een volwaardig einde werd gegund. Sterker nog, het aantal series dat ik met een zekere mate van passie gevolgd heb maar tot mijn grootste frustratie voortijdig geschrapt werd, is groter dan het aantal shows dat het wel tot het einde uithield. Ook al beperk ik me voornamelijk tot de meer fantastische en historische genres die mijn persoonlijke voorkeur genieten, de lijst is langer dan me lief is. Terminator: The Sarah Connor Chronicles, V, Primeval, Star Trek: Enterprise, The 4400, Camelot, Revolution, Caprica, Deadwood en uiteraard dat befaamde schoolvoorbeeld van 'cancellation' Firefly, het gaat maar door. In de meeste gevallen nam het netwerk niet eens de moeite de schrijvers een fatsoenlijk punt achter de perikelen van de personages te laten zetten, maar liet zij de kijkers achter in een immense cliffhanger. Een slechte zaak, wat ik zonder schroom beschouw als een misdaad tegen de mensheid. Want ook al waren de kijkcijfers niet bijster hoog, nog steeds bleven miljoenen mensen achter met brandende vragen die nooit beantwoord zullen worden. Tijd dat onze volksvertegenwoordigers wetten doorvoeren die zulke laksheid onmogelijk moeten maken, maar voorlopig helaas een realiteit waar het publiek altijd terdege rekening mee dient te houden.

Daartegenover staan die series die wel een natuurlijke dood mogen meemaken, een opmerkelijk kleiner aantal. Daaronder bevinden zich nog die ook niet uitzonderlijke gevallen van immens populaire series die langer doorgaan dan wenselijk en daarbij op den duur een wanhopige, stuurloze indruk maken, omdat de schrijvers te duidelijk laten merken dat hun ideeën opraken. Denk aan The X-Files en Lost, die beiden langer doordramden dan ons lief was en daarmee de voorgaande goede seizoenen een ranzige nasmaak bezorgden. True Blood behoort wat mij betreft ook tot die laatste categorie, want met het opstappen van showrunner Alan Ball na het vijfde seizoen – toen de eerste kenmerken van verval zich al aangediend hadden – leek het richtingsgevoel van de serie eveneens goeddeels de deur uit te zijn gegaan. Ogenschijnlijk belangrijke plotlijnen werden naarmate de serie vorderde gemakzuchtig afgedaan of soms zelfs geheel genegeerd, terwijl de Twilight-achtige hamvraag met wie Sookie uiteindelijk verkiest haar leven te delen hoe langer hoe minder boeiend bleek. Het afsluitende melodrama tussen haar en haar ondode geliefde van het eerste uur Bill liet me na zeven jaar zo koud als een vampierenhart. Had er eerder een staak door gestoken.



Hoeveel recent beëindigde series kan ik noemen waarbij de afronding mij wel een tevreden gevoel van 'closure' teweegbracht? Eigenlijk maar twee. Mensen die nu heel hard 'Breaking Bad!' schreeuwen geef ik direct gelijk. Dat was een zeldzaam geval van subliem gehandhaafde kwaliteit die naar een zorgvuldig opgezet crescendo toe werkte. Het tweede geval betreft het wat minder subtiele Spartacus, een serie die verhaaltechnisch heus wel meer bood dan de sensatie van gratuite seks en geweld waarom zij vanaf aflevering één bekend stond, zoals een onoverkomelijk tragische (en bloedige) climax die emotionele voldoening schonk. Beide series kenmerkten zich door een vooraf ingestelde beperking door de showrunner wat betreft de duur van de verhaallijn: dit is het plan en verder willen en kunnen we niet gaan zonder de serie, en daarmee het publiek, tekort te doen. Men hield zich hieraan en een geslaagde afronding, inclusief de tragische dood van de hoofdpersoon, was het gevolg. Een dergelijke aanpak had ook True Blood gesierd. Het helpt de gemoedsrust van zowel de kijkers als het netwerk aanzienlijk als de schrijvers een vooraf opgesteld plan voor de hele serie hanteren – en niet slechts claimen paraat te hebben, zoals bij Lost – zodat iedereen weet dat de kwaliteit niet dusdanig gaat meanderen dat het lot van de serie erdoor in het gewisse raakt. Een dergelijk langetermijndenken is helaas nog niet zo vaak te bespeuren als wenselijk is. Breaking Bad dient hopelijk ook in dit opzicht als lichtend baken.



Ook al ben ik het inhoudelijk niet eens met de manier waarop de eindjes samengeknoopt werden in True Blood, ik ben blij dat de serie vervolmaakt is en we definitief mochten weten hoe het met alle personages is afgelopen. De finale van de show laat mij niet achter met het gevoel van tevredenheid en emotionele betrokkenheid waar ik naar smachtte, maar het was tenminste 'finaal'. Sookie en Bill mogen rusten in vrede, maar Eric Northman, dat heerlijke brok ondode charme met zijn donkere humor, zijn bij vlagen gewelddadige Viking-mentaliteit en zijn ongegeneerd dubieuze moraal, is degene die ik werkelijk zal gaan missen. HBO, een spin-off misschien?