movie scene

Dat Homeland een must-see is, dat zou inmiddels wel duidelijk moeten zijn. Homeland is echter niet erg origineel, want het is gebaseerd op Prisoners of War.

Prisoners of War is een Israelische serie die het, eerlijk is eerlijk, wel heel anders heeft aangepakt dan hoe dat met Homeland is gedaan. Het begint al bij de hoeveelheid hoofdrolspelers. In Prisoners of War zijn dat er, zoals de naam al doet vermoeden, meer. Het gaat om drie Israelische soldaten die tijdens een geheime missie in Libanon zijn gekidnapt.



Trauma's
Waar Homelands Brody 8 jaar in gevangenschap leefde voordat hij terugkeerde naar de Verenigde Staten, is dat voor de soldaten in Prisoners of War 17 jaar. Alleen gaan zij uiteraard niet naar Amerika, maar naar huis in Israel. Helaas komt een van hen niet levend terug, maar de overige twee (Nimrod en Uri) wel. Hoewel dat in eerste instantie niet zo voelt, want hun thuis is natuurlijk enorm veranderd na zoveel jaren. Het duo heeft niet alleen te kampen met het verwerken van de trauma’s uit Libanon en de dood van hun vriend, maar ook met de vervreemding die ze eenmaal veilig thuis meemaken. En is het wel zo veilig thuis? Ze worden ervan verdacht terroristen te zijn en de dreiging is constant voelbaar.



Eerste seizoen
Dat is in het kort het eerste seizoen, want in deze review bespreken we het tweede seizoen. Daarin wordt veel teruggegrepen naar de gebeurtenissen uit dat eerste seizoen, omdat in twijfel wordt getrokken of die derde soldaat, Amiel ben Horin, wel echt dood is. Hij schijnt in Syrie te leven als Moslim Jihadist en onder de naam Yussuf opereren in een terroristische organisatie. Het is niet alleen door het verloop van het verhaal, maar ook door de enorme cast, aan te raden om het eerste seizoen te bekijken voordat je aan dit tweede seizoen begint. Je hebt echt een heleboel gemist als je dat niet doet en het is moeilijk om te onthouden wie wie is. Veel terugkerende personages: Uri (Ishai Golan), Nimrod (Yoram Toledano) en Amiel Ben-Horin (Assi Cohen) uiteraard, maar ook belangrijke personages als Gal Ziad (de Carrie van de show, genaamd Haim) en de families van de soldaten. Kortom, een heleboel gezichten om op te slaan.

Israel
Prisoners of War gaat veel over lijden en het valt dan ook meteen op in hoeverre deze serie veel rauwer is dan Homeland. Homeland is spannend op een detective-achtige manier, terwijl Prisoners of War meer naar gruwelijk gaat. Spanning is er, maar meer op de ongemakkelijke kussen-voor-je-gezicht-manier. Er vallen veel meer stiltes in deze serie, soms wordt er minutenlang helemaal niets gezegd. Ook het feit dat de taal niet Engels of ook maar enigszins herkenbaar is, maakt Prisoners of War ook heel anders qua sfeer. Homeland is eigenlijk glameureus vergeleken bij Hatufim (zoals Prisoners of War in Israel heet).



Extra's
Ondanks het taalverschil is deze serie ontzettend meeslepend, vooral het moment waarop Nimrod zijn heimweegevoelens naar zijn gezin deelt in de twaalfde aflevering is heel bijzonder. Ondanks dat het een heftige serie is met actie, spanning en een boel personages, is er toch ruimte voor een klein momentje waarin je onverwacht toch ineens heel erg mee met iemand die in eerste instantie zo anders leek dan jij. Een gelukje aan dit tweede seizoen is dat het, in tegenstelling tot het eerste seizoen, uit 14 afleveringen bestaat in plaats van tien. De afleveringen (van een klein uur per stuk) staan per drie op vier dvd's in totaal. Helaas is er geen ruimte voor extra’s, wat in het geval van deze serie wel acceptabel is om de mystiek en magie ervan te bewaren. Immers schijnt er een derde seizoen in de maak en lijkt het (mede door de populariteit van Homeland) dus niet gedaan met Hatufim.

Conclusie
Prisoners of War is moeilijk te recenseren zonder te spoileren, maar is onder andere daarom het kijken waard. Het is ruw, stoer, bijzonder en heel intens. Soms is de spanning simpelweg gruwelijk en is het moeilijk om te blijven kijken, maar er is bizar genoeg ook plaats voor wat kleinere momenten waardoor de Israëliërs ineens helemaal niet zo ver weg lijken. De hoofdlijnen in deze serie mogen dan een ver van onze bed-show zijn, de acteurs brengen het zo goed tot leven, dat je het gevoel hebt er middenin te zitten.