movie scene

Voor het Leiden Internationaal Film Festival werden meerdere Amerikaanse filmmakers met een film in de ‘American Indie’ hoofdcompetitie naar Nederland overgevlogen. Zo spraken wij Alex Ross Perry, regisseur van het fantastische Listen Up Philip, over succes, nostalgie en het verschil tussen acteren en regisseren.

Alex Ross Perry is een ongewone filmmaker. Zonder budget maakte hij met Impolex een absurdistisch verhaal over de nasleep van de Tweede Wereldoorlog. Dit volgde hij op met The Color Wheel, een op zwart-wit 16mm geschoten, klungelige roadmovie met een incestueuze seksscène als climax, waarin hij zelf de hoofdrol speelde. Nu geniet hij met zijn laatste film Listen Up Philip van lovende kritieken. Wij zagen de film op de negende editie van het Leiden Internationaal Film Festival waarin hij meedraaide in de ‘American Indie Competition’. Klik hier voor de recensie. Listen Up Philip is een buitensporige uitpluizing van de verdraaide geest van jonge schrijver en professioneel narcist Philip (sterk vertolkt door Jason Schwartzman), die er werk van maakt iedereen uit zijn leven te stoten om zijn status als schrijver te onderhouden. Moviescene sprak de acteur, scenarist en regisseur tussen wat films door in het Leidse Trianon theater.



Listen Up Philip is een succes. Het lijkt daardoor alsof u in de voetsporen van Philip treedt.
In een zekere zin wel, ja. Drie jaar geleden, toen ik met The Color Wheel langs een handvol festivals reisde, begonnen de ideeën voor deze film al vorm te krijgen. Dus in die zin lijken we best wel op elkaar.

Is Philip dan ook een autobiografisch personage? 
In het delen van succes wel. Wat hij in de film meemaakt voelt soms vrij soortgelijk aan, maar hoe dat zijn daden beïnvloedt deel ik dan weer niet met hem. Al lijkt het nu de film af is dat ik wel weer dichter bij hem sta. Eigenlijk lijkt Ashley, de vriendin van Philip, het meeste op mij. Zij is de emotionele kern van het verhaal en zij maakt ook als enige verandering mee. Ze is trouwens ook een hardwerkende fotograaf, wat eigenlijk best dicht bij een filmer ligt.

Zijn de schrijvers Philip en Ike eigenlijk ook op echte schrijvers gebaseerd?
Ik denk dat de personages best veel weg hebben van sommige mensen, die ik in mijn leven heb ontmoet, maar ik heb ze ook gecombineerd met bepaalde aspecten van echte schrijvers, die ik niet eens ken, maar wiens werk en levensstijl ik interessant vind. Ik denk dat iedereen wel een schrijver of een artiest, zelfs die ik niet eens ken, in hun kan herkennen.

Philip en Ike zijn allebei klootzakken, maar toch kunnen we geen genoeg van ze krijgen. Hoe heb je die balans gevonden?
Ik denk dat het een beetje afhangt van hoe het publiek naar ze kijkt, want in het script zijn ze eigenlijk alleen maar hatelijk. Mede door de acteurs worden ze verdraagbaar. De acteurs wisten dat ze de personages treurig moesten laten lijken. Ik denk dat het publiek dat dan doorkrijgt en daardoor nog met een sympathiek oog naar ze kan kijken.



Hoe werkt u dan met acteurs? Hun prestaties voelen namelijk heel natuurlijk, terwijl de film zelf heel erg uitgestippeld voelt.
Het script is heel uitgestippeld. Listen Up Philip had een lang en gedetailleerd script. Daarom is het belangrijk als je met zulke getalenteerde en succesvolle acteurs werkt om ze zo veel mogelijk vrijheid te geven. Een grote reden waarom de film werkt, is voortgekomen uit het feit dat ik vertrouw dat de acteurs sommige dingen beter weten dan ik. Het script geeft ze negentig procent van de film. Wat ze met die overige tien procent doen is waar de magie van de film ligt. Als acteurs alleen maar hun zinnen oplezen heb je geen magie, maar als ze zich op hun gemak voelen om de personages echt tot leven te laten komen dan voegen hun prestaties een hele nieuwe dimensie toe aan de film.

In The Color Wheel speelde jijzelf de hoofdrol. Hoe beviel dat dan?
Eigenlijk niet heel goed. Ik ben veel meer tevreden dat ik met deze film achter de camera stond.

Waarom beviel het niet?
Het leidde me af van waar ik me eigenlijk mee bezig wilde houden. Ik steek liever meer tijd in de samenwerking met mijn cameraman, dan dat ik bezig moet zijn met waar ik moet staan in een bepaald shot en wat ik moet zeggen. Ik vind het eigenlijk ook veel fijner om bijvoorbeeld voor Listen Up Philip met acteurs van het kaliber Jason Schwartzman te werken.

Daarover gesproken, hoe bent u bij hem terecht gekomen?
Echt volledig op de ouderwetse methode. We hebben het script naar zijn management gestuurd en toen heeft hij het gelezen en hij vond het script goed. Erg traditioneel dus.

Listen Up Philip is prachtig geschoten op Super 16mm. Het geeft de film een warme, deels nostalgische sfeer mee. Bent u een nostalgische filmmaker?
Als ik een nostalgische filmmaker zou zijn, dan zou dat betekenen dat ik actief denk aan het verleden. Dat doe ik niet, maar ik waardeer het verleden wel heel erg. Als ik zie hoe iedereen nu op hun computer en smartphone zit, vind ik dat maar treurig. Bovendien geeft film een veel mooier beeld dan digitale video.

Zou je altijd op film willen blijven draaien?
Ja! Ik heb nu al vier keer op film geschoten en ik zou heel graag die mogelijkheid blijven houden.

Hoe zit dat met u volgende film?
In september hebben we de opnames van Queen of Earth afgerond. Het is een veel kleinere film dan Listen Up Philip. Ik ben met wat vrienden een paar weken naar een huis aan het water geweest en daar hebben we een film gedraaid en veel plezier gemaakt.  En deze hebben we natuurlijk ook op film geschoten.