movie scene

Onlangs bezocht ik mijn plaatselijke Pathé om daar The Imitation Game te bekijken. Prachtfilm, zonder meer. Een zeldzaam goed verhaal dat óók nog eens mooi ten uitvoer werd gebracht. Voordat de film van start ging, kwamen zoals gewoonlijk de trailers aan de zaal voorbij. Een actiethriller hier, een Burton-Big-Eyes-drama daar, en ook de jongste trots van Hollandse cinema: Michiel de Ruyter. Het epische zee-spektakel, onder leiding van direct-to-dvd regisseur Reiné (Death Race 2, The Scorpion King 3) zou dan eindelijk de Nederlandse bioscoopzalen bevaren. Nu mag het geen geheim heten dat de Nederlandse filmindustrie gebukt gaat onder een slecht imago. Je zult je in vele bochten moeten wringen wil je het scepticisme ontduiken voordat je film überhaupt een release beleeft. Treurig eigenlijk maar wat verwacht je na de schaamteloze wangestaltes van Hartenstraat tot Nova Zembla? Precies, niet veel. Des te meer waarde ga je hechten aan een trailer, en des te vermoeiender het wordt wanneer deze tegen valt.
 

Want laat dit nu net het geval zijn bij Michiel de Ruyter. Nadat The Imitation Game lang en breed voorbij was, liep ik nog steeds met het voorproefje van Frank Lammers als Frank Lammers in mijn hoofd. Het was een samenraapsel van onsamenhangende gebeurtenissen, aan elkaar geknutseld met verkeerde muziek en onverklaarbare uitspraken. Bijvoorbeeld: ten tijde van De Ruyter vielen de Engelsen ons aan, om zowel economische als politieke redenen. In de trailer horen we Atsma het als volgt verklaren: ‘Omdat wij Nederlanders zijn, vrije Nederlanders’. Het is verdomme ook nooit goed, dacht ik bij mezelf. De prima uitziende CGI beelden van tientallen schepen, de (immer) geagiteerde Charles Dance en uiteraard onze eigen onverstaanbare Lammers maakten de trailer zo’n beetje compleet. Een rommeltje, zonder meer. Ik had geen flauw benul waar de film in godsnaam over ging behalve het titelpersonage.



Terwijl ik dit schrijf lijk ik meer en meer af te stevenen op een gemakkelijke bash van Michiel de Ruyter. De zoveelste snob die weer eens wat gal te spuwen heeft over Nederlandse films. Maar dat is echter niet het geval. In eerste instantie heb ik de film niet eens gezien. Daarnaast ben ik ronduit blij verrast door de lovende recensies en de enthousiaste reacties die de film losmaakt bij het publiek en critici. Het maakt mij ontzettend nieuwsgierig maar het bevestigt dat wat ik al dacht: de waarde van een trailer is immens. Want hoezeer men de film ook lauwert, de eerste indruk die ik kreeg was slordig en knullig. En dat zal altijd ergens bij me blijven.
 
Michiel de Ruyter is niet de enige in het scala van ‘mislukte trailers’. Kijk voor de grap eens naar de internationale trailer van Cast Away. Het einde van de film (!!) wordt er gewoon in weggegeven. Mega zonde. Of The Lord of the Rings: The Two Towers, waar in trailer de terugkeer van Gandalf simpelweg werd verklapt. Er waren ongetwijfeld fans die de boeken niét kenden, die hierdoor toch de verrassing misten in de film. Een trailer kan, zeker bij blockbusters, een wereld van verschil maken. De heer Reiné zal er geen glas champagne minder om drinken, maar de prikkels die ik zo graag krijg van een goede trailer, bleven bij zijn film volledig uit. Helaas.