movie scene

Een film die zijn uiterste best doet voor een lach, maar gewoonweg gênant is.
 
Hoewel baarden, snorren en ander gezichtshaar nog steeds in de mode zijn, is Mordecai vreemd genoeg misplaatst. De nieuwste kunstroofkomedie met Johnny Depp in de hoofdrol is een uiterst gênant werkje geworden, dat eerder je kokhalsreflex weet te bespelen dan je lachspieren. Ironisch, wanneer bijna ieder moment voor een lach moet zorgen, maar elk moment op een rare manier hopeloos banaal moet zijn. De humor is van een eigenaardige soort, dat maar geen klik weet te vinden met de kijker en ook al doet Johnny Depp opnieuw zijn best, zelfs de fans doen er verstandig aan om Mortdecai te vermijden.
 


Gestolen schilderij
Mortdecai is gebaseerd op Kyril Bonfiglioli’s novel Don’t Point That Thing at Me, over een a-morele rijkaard en bedrieger. Charlie, beter bekend als Mr. Mortdecai (Depp), is een kunsthandelaar met een rijke familiegeschiedenis, maar nu in financiële nood door een belastingschuld van acht miljoen. Wanneer een belangrijk schilderij wordt gestolen, wordt Mr. Mortdecai ingeschakeld door een onbetrouwbare jeugdvriend van de MI5, gespeeld door Ewan McGregor. Mr. Mortdecai denkt zelf dat het gestolen schilderij nep is en dat er een verloren schilderij achter schuilt waar Zwitserse rekeningnummers van een voormalige Nazi op staan. Daarnaast wordt Mr. Mortdecai bijgestaan door zijn vrouw Johanna (Gwyneth Paltrow) en zijn trouwe oversekste loopjongen Jock (Paul Bettany). Je krijgt daarmee genoeg complotten, plotwendingen en actie voorgeschoteld. Daarmee is Mortdecai gelukkig nooit saai, maar het verhaal is echter op sommige momenten alleen wel warrig en incoherent.
 
Eenmansshow
Het lage niveau van de film valt de acteurs niet helemaal te verwijten, behalve dat zij hun best lijken te doen om heel grappig over te komen en het vervolgens niet zijn. Johnny Depp zet zijn rol neer als het bastaardkindje van Mr. Bean en Jack Sparrow. Niet dat zijn redelijke acteerprestatie niet om aan te zien is, het is eerder dat je medelijden voelt voor een groots acteur die de laatste jaren - al dan niet door zijn eigen toedoen - project na project niet meer weet te overtuigen. Gwyneth Paltrow en Ewan McGregor zetten hun personages ingetogen neer en geven een prettig balans tegenover Depps personage. Dit is positief, maar zijn daarmee ook volledig onzichtbaar wanneer Depp in de scene zit. Het mag duidelijk zijn, het is Depps show, alleen een show waarvan hij achteraf niet zou willen dat hij ‘m gegeven had.
 


Kokhalsreflex
Ook met regisseur David Koepp (Stir of Echoes, Premium Rush) lag Mortdecai niet in onervaren handen. Waarschijnlijk liggen de voornaamste fouten bij het script van Eric Aronson. Het is overladen met gemaakte momenten, die volstrekt niet overkomen. Dit is bijvoorbeeld het geval bij Mr. Mortdecai’s snor. Omdat elke generatie van de Mortdecai-familie een bovenlipversiering heeft, laat Charlie tot ongenoegen van zijn vrouw, zijn snor ook staan. Het is zo erg dat Johanna kotsneigingen krijgt als ze elkaar zoenen. Dit levert een running gag door de hele film op, maar weet pijnlijk maar een enkele keer een grappig moment teweeg te brengen. Daarnaast bestaat de film voornamelijk uit testikelhumor en misplaatst seksisme.
 
Conclusie                
Mortdecai is een ongrappige komedie, die ongetwijfeld in het rijtje ‘slechtste films van 2015’ zal belanden. Terwijl de castleden hun best lijken te doen, is het resultaat uiterst gênant. De laagdrempelige humor wil geen moment van de grond komen en de lachjes die het script weet voort te brengen, zijn beperkt. Het verhaal wordt fantasieloos gebracht, maar is gelukkig nooit saai te noemen door het snelle tempo. Dit maakt de film enigszins draaglijk en zorgt voor minder frustratie bij de kijker. Maar een niet-grappige komedie blijft een lange en pijnlijke zit.