movie scene

Een vechtscheidingskomedie kan meeslepend zijn met scherpe humor en flitsende dialogen. Papa ou Maman slaagt daar helaas niet in.  

Binnen het genre komedie bestaan er verschillende types (bijvoorbeeld zwarte humor) tot en met onderwerpstypen (bijvoorbeeld politiek incorrecte of luchtige onderwerpen). Er bestaat ook zoiets als een vechtscheidingskomedie, waarbij een stel hun echtscheiding uitvechten en daarbij geen middel schuwen. The War Of The Roses met Michael Douglas, Kathleen Turner en Danny De Vito geldt als een van de beste, zo niet de beste vechtscheidingskomedie. De personages waren boeiend en daarnaast zorgden de dialogen, timing en uitvoering van de grappen (zwarte humor) ervoor dat je als kijker op het puntje van je stoel bleef zitten. Helaas geldt dit niet voor Papa ou Maman. Het verhaal draait om het echtpaar Leroy met drie kinderen. Florence (Marina Foïs) en Vincent (Laurent Lafitte) hebben besloten om te scheiden en willen hun carrières in het buitenland voortzetten. Zij ervaren nu hun kinderen als een sta-in-de-weg (niet bepaald sympathiek!) en proberen elkaar de voogdij door de strot te duwen. Wat volgt, zijn tenenkrommende scènes waarin de vechtscheidende ouders aan het bekvechten zijn, hun kinderen tegen elkaar opstoken en zelfs hun kinderen proberen te vergiftigen met afwasmiddel vergiftigen. De hoofdpersonen gaan over de schreef, maar de kijker ervaart alles als geforceerd en vooral niet grappig. 



Onsympathiek en voorspelbaar
De komedie valt dood door gebrek aan echte goede, leuke dialogen of gevatte uitspraken. Als kijker raak je snel uitgekeken op de onsympathieke hoofdpersonages. Sterker nog, ze worden voorspelbaar in hun doen en laten en wekken zelfs irritatie op. Bij sommige grappen merk je ook dat regisseur geprobeerd heeft leentjebuur te spelen bij andere films. Zonder succes overigens.
 
Conclusie
Niks is pijnlijker dan naar een komedie te kijken, waarbij je blijft hopen dat het op den duur toch grappig wordt. Papa ou Maman is helaas een mislukte poging van regisseur Martin Bourboulon om een Franse versie van The War Of The Roses te maken. Alleen dan niet boeiend of grappig.