movie scene

De meeste mensen zijn gewoontedieren. Het handelen op de automatische piloot sluipt langzaamaan ieders leven binnen. Als kind ben je nog dagelijks verbaasd over zaken die je nooit eerder mocht aanschouwen, totdat de schooltijd, met de nadruk op tijd, aanbreekt. Tot je peutertijd maakte je nog de dienst uit en werd je gevoed, in slaap geschommeld en verschoond als jij het op een brullen zette (“wat jammer dat hij nog niet kan praten”). Op de kleuterschool aangekomen wordt je een ritme opgelegd waaraan je je dient te houden. Op tijd de klas binnenkomen, één keer per week in de blokkenhoek, vaste tijden voor het eten en aan het einde van de dag verzamelen allemaal volwassenen zich op het schoolplein om jou en je kameraadjes weer naar huis mee te nemen.

Een vast ritme is belangrijk voor een kind, duidelijke grenzen stellen. Je hoort het de opvoedkundige programma's en schrijvende mama's zeggen. En de sociologen, antropologen en psychiaters zeggen het na: een goed ritme is gezond voor de mens, vermindert stress en verhoogt de levensvreugde. Veel mensen leven volgens vaste patronen zonder er weet van te hebben. Pas als een bepaald patroon wordt doorbroken voelen zij zich ongemakkelijk, worden ziek, zijn van hun stuk gebracht. In mijn geval heeft onze verhuizing er deze zomer voor gezorgd dat de terugkerende vastigheden in ons bestaan allemaal tijdelijk ondergeschikt zijn geraakt aan dé prioriteit in deze augustus maand: alle spullen van A naar B. Na een week in het nieuwe huis te hebben geschilderd moest ik nog een deurpost afwerken en een muurtje hersauzen. Hierdoor was ik al binnen twee uur klaar. Wat nu? De dagen ervoor had ik gemiddeld tien uur gebeuld, iets gegeten en was ik in slaap gevallen. Nu was het elf uur in de ochtend en lagen de kwasten te drogen op het aanrecht. Binnen een week was ik al gewend geraakt aan mijn nieuwe bioritme; het ritme van een klusser.

Deze week had ik de deadline van mijn MovieScene column gemist. De herinnering hiervoor verschijnt altijd op tijd op het beeldscherm van mijn computer en mijn telefoon maar door het klus werk en de verhuizing zag ik de reminder pas op zondagavond. Ook het kijken van films is de laatste maand geslachtofferd. Op de bank ploffen en op National Geographic en Discovery Channel reality series kijken, dat was het devies. Na twee weken kan ik geen Misfit Garage, Manhunt en al helemaal geen Moonshiners meer zien. Op zoek naar nieuwe ritme's die meer op de oude ritme's lijken - let wel: ik ben een freelance schrijver zonder kinderen en word dus amper gedirigeerd door ritme's van buiten af, want geen vaste werktijden – herinnerde ik mij dat het derde seizoen van Masters of Sex begonnen moest zijn, merkte ik opeens dat er weer gevoetbald werd en heb ik besloten, na het zien van de geniale documentaire Jodorowsky's Dune, om al de films van deze uitzonderlijke filmmaker (nogmaals) te gaan kijken. En misschien blijkt Jodorowsky na het zien van zijn oeuvre ook wel een gewoontedier en veel minder de paradijsvogel die hij op het eerste gezicht lijkt. Maar nog belangrijker: We zijn weer thuis.