movie scene

Twee oude mannen in het bos lopen een vaag gevoel achterna dat een lichamelijke uitdaging wat stof zal wegblazen uit hun leven, maar praten vooral over vrouwen.

A Walk in the Woods is een verfilming van het gelijknamige boek van Bill Bryson. In dit komische reisverhaal speelt Bryson zelf de hoofdrol en beschrijft hij zijn avonturen op een grootse wandeltocht door de Appalachen. De reden waarom het boek zo’n succes werd, en waarom het uitnodigt tot een verfilming, moet de komische ondertoon zijn geweest. Bryson is een meester van de anekdotes en kan alles interessant en grappig vertellen. Daarbij komt dat het verhaal echt gebeurd is, wat het gevoel van absurditeit verder opkrikt. De vraag is of dit goed te vertalen is naar een film. Het komische van het boek zit niet zozeer in de dialogen of in de gebeurtenissen, maar in de vertelstijl van Bryson en in de wetenschap dat het een waargebeurd verhaal is, verteld door degene die het meemaakte. In een verfilming zit het gevaar dat de scenes van het boek direct worden vertaald naar afgemeten scenes op de filmset, waarbij er een context van absurditeit verloren gaat en men dus eigenlijk niet goed heeft begrepen waar de humor vandaan kwam. Dat gevaar is goed omzeild door regisseur Ken Kwapis. De mooie anekdotes van het boek zijn verwerkt in het verhaal door van Bryson een soort ongemakkelijke schoolmeester te maken die allerlei feitjes weet over de wereld, en soms op een komische manier reageert op de mensen om hem heen.



Achter een vaag gevoel aan
Voor de film was het noodzakelijk om Bryson (Robert Redford) te scheppen als een karakter. Een vlugge scène waarin hij wordt geïnterviewd, zet de toon en de achtergrond. Het is snel voorbij en lijkt alsof het maar gedaan moet zijn, zodat het echte verhaal kan beginnen. We krijgen te weten dat Bryson zich een beetje ongemakkelijk voelt, dat de wereld van alles van hem wilt, en dat hij oud is, omringd door mensen met lichamelijke kwalen. Een korte wandeling inspireert hem om de ‘Appalachian Trail’ te bewandelen, een pad dat zich meer dan 3000 kilometer door de Appalachen slingert. Bryson, de verteller van het boek, is opgesplitst in meerdere personen in de film. Zijn vrouw, in een mooie, warme rol van Emma Thompson, is nu de stem van de rede geworden die hem voor idioot verklaart. Zijn zoon speelt nu het enthousiaste deel van zijn brein en Bryson zelf is iemand die alleen nog maar een vaag gevoel heeft dat hij dit moet doen, maar geen idee heeft waar hij aan begint.
 


Nonchalant
Bryson’s wandelmaatje Steven Katz (Nick Nolte) krijgt een geweldige introductie. We horen alleen zijn raspende stem door de telefoon, maar we kunnen hem gelijk inbeelden. Als hij vervolgens het vliegtuig uit strompelt, worden al onze angsten werkelijkheid: dit is misschien de minst geschikte man in heel Amerika om een wandeling mee te maken. Een leuk element in de film is dat het de draak steekt met een zeker elitair gevoel onder wandelaars, waarbij je rugzak altijd van het juiste merk moet zijn en je zeker moet zijn van alle praktische kennis. Bryson en Katz’s nonchalance komt voort uit het idee dat je gewoon een rugzak en tent moet hebben en de rest komt goed. Dit elitisme wordt belichaamd door Mary Ellen (Kristen Schaal) die een heerlijk onuitstaanbaar karakter neerzet. A Walk in the Woods is geen Into the Wild, in de zin dat de film geen diep drama induikt, en enige diepere filosofische ideeën over de wandeling blijven bij hints. Bryson zelf weet ook niet waarom hij wandelt. Hij stelt geen diepe vragen; hij had alleen een gevoel. Katz weet het ook niet. Pas na een paar maanden en allerlei ontberingen, wordt het langzaam duidelijk waarom ze er eigenlijk aan zijn begonnen. De natuur om hen heen wordt snel een soort vlucht voor het stoffige of uitzichtloze leven waar ze vandaan kwamen. De ruimte om hen heen zorgt voor ruimte in hun hoofd.
 
Conclusie
A Walk in the Woods is wat het is: een luchtige komedie over een stel oude mannen in het bos die veel praten over vrouwen. Het maakt de film echter zeer licht en weinig memorabel. De film mist wat diepere ideeën om op te kauwen, maar voldoet prima voor een zondagmiddag.