movie scene

De president van de Verenigde Staten en zijn bodyguard banen zich een weg door Londen, honderden terroristen neerhalend in een aanslag zonder einde.

We ontmoeten de bodyguard van de president van de Verenigde Staten, Mike Banning (Gerard Butler), die op het punt staat om zijn baan op te zeggen, omdat hij meer bij zijn familie wilt zijn. We hebben hem eerder gezien in Olympus Has Fallen. Wanneer de Engelse koning overlijdt, voelt de president (Aaron Eckhart) zich geroepen om naar Londen te reizen en zijn respect te betuigen, samen met presidenten over de hele wereld die daar samenkomen. Enigszins komisch, een nep-Merkel en een nep-Hollande draven langs en een Italiaanse flirtende vent die Berlusconi moet voorstellen. Eckhart is een uitstekende keuze voor de rol van sterke, eerlijke Amerikaan. Hoewel de karakters allemaal erg stereotiep zijn, krijgen we toch een paar warme momenten tussen de president en zijn gevolg.
 


Aanslag in Londen
Banning moet dus opnieuw zijn president beschermen op dit reisje, en het geheel blijkt een valstrik te zijn. De koning was vergiftigd en de gehele Londense politiemacht is geïnfiltreerd door terroristen. Een handjevol scenes volstaat om alles op te zetten. Iedereen vliegt naar Londen, alles explodeert en de film schiet in een hogere versnelling. Wat er vervolgens gebeurt op het scherm is de langste en meest ongeloofwaardige terroristische aanslag die je kunt bedenken. Het gaat werkelijk alle realiteit voorbij en gedurende de hele film staarde ik vol ongeloof naar het scherm. In feite zien we een aanslag die niet ophoudt, en als basis voor een dramatisch actieverhaal schiet de film zichzelf in de voet omdat het niet serieus te nemen is.
 
President als actieheld
Het is ook een overlevingsfilm, in Die Hard stijl. Omdat de terroristische aanslag maar niet ophoudt, moet ook de president een pistool in handen nemen. Lange stukken van de film gaan alleen over hoe de president en zijn bodyguard zich een weg banen door Londen, honderden terroristen neerschietend op hun weg. Tegelijkertijd vertelt een nieuwslezer hoe alle beroemde bezienswaardigheden van de stad worden opgeblazen. En ineens verschijnt Morgan Freeman als vicepresident, alleen om even wat achtergrondinformatie te geven over de schurk. Uiteindelijk moet je de film maar accepteren voor wat het is. Wat we eruit kunnen leren is dat er altijd een volgende terrorist is, achter de volgende muur, met een raketlanceerder.
 


Overdreven en onsmakelijk
Het is echt een film van deze tijd. Regisseur Babak Najafi neemt de angst voor terreur en draait die kraan helemaal open, hij laat zien hoe de VS wordt gehaat en geeft ons een hele masculiene vertoning van de Amerikaanse president die terroristen neerschiet als een echte actieheld. Er zit een soort hoogdraverij achter, alsof Najafi heeft getracht om de dromen en angsten van de Westerse geest op het doek te krijgen, maar het resultaat is overdreven en onsmakelijk. En omdat het zo overdreven is kruipt de film ook maar met moeite langs racistische stereotypen. Najafi probeert dat te omzeilen door mensen van Arabische en Pakistaanse afkomst aan beide kanten mee te laten spelen, en hij maakt de commissaris van Scotland Yard een Indiër.
 
Conclusie
London Has Fallen is te belachelijk om serieus te nemen qua plot. Daarnaast speelt het zo bot in op hedendaagse problematiek dat je er moe van wordt. Als je houdt van non-stop actie met een paar oneliners erin, zul je je wel vermaken, maar je zult je hersenen wel uit moeten zetten.