movie scene

Een kamer en een universum door de ogen van een kind.
 
Lenny Abrahamson neemt de regie in handen voor het aangrijpende Room. Zijn voorgaande films Frank en What Richard Did konden al op veel lof rekenen bij de critici. Met Room weet hij zichzelf echter te overstijgen en zet hij een film neer die hem definitief op de kaart zal zetten als een talentvolle regisseur. Wat deze prestatie extra indrukwekkend maakt, is het feit dat het overgrote deel van de film zich afspeelt in één kamer.
 


Jack’s perspectief
In 2010 bracht Emma Donoghue het boek Room uit en een paar jaar later schreef ze zelf het script. De filmvertelt het verhaal van de vijf jaar oude Jack (Jacob Tremblay) en zijn moeder (Brie Larson), wiens leefwereld bestaat uit een kamer met enkel een dakraam. Hoe minder informatie over het plot de kijker heeft aan het begin van de film hoe interessanter de ervaring. Veel meer zal hier dan ook niet worden weggegeven. Alleen dat het verhaal vanuit het oogpunt van Jack verteld wordt. Doordat hij nooit een leven buiten deze ene kamer heeft gekend is zijn kijk op het leven en de gebeurtenissen die zich gedurende de film voltrekken uniek en indringend. 
 
Rauwe ondertoon
Het contrast tussen de leefwereld van Jack en die van zijn moeder is wat Room zo’n uitzonderlijke film maakt. Wat voor hem een veilige en liefdevolle wereld is, is voor haar het gebrek aan vrijheid. Evenzo, wat voor hem een angstaanjagende buitenwereld is, is voor haar een terugkeer naar veiligheid. Toch voelt de band tussen de twee natuurlijk aan en geeft het hoop dat liefde kan overleven op de meest donkere plaats. De relatie tussen Jack en zijn moeder is daarmee het ware middelpunt van de film. Mede door de acteerprestaties van beide acteurs is de film zo indringend geworden. Brie Larson is ongelooflijk goed als de moeder van Jack en won terecht een Golden Globe en een Oscar voor haar rol. Maar ook de zeven jaar oude Jacob Tremblay die gestalte geeft aan Jack schittert in deze film. Daarnaast is de regie een van de sterkste punten van deze film. Veel wordt slechts gesuggereerd en elke emotie wordt subtiel weergegeven. Hierdoor wordt het inherente risico bij dergelijke films op sentimentaliteit vermeden en behoudt Room een rauwe ondertoon.
 


Conclusie
Room is een indrukwekkende film die grootse emoties weergeeft door het geheel klein te houden. De kracht van Room komt voort uit het contrast tussen de beleefwereld van een kind en de realiteit zoals die door volwassenen wordt ervaren. De acteerprestaties en de regie zorgen ervoor dat de film aangrijpend is en weinigen onberoerd zal laten. Door in een gruwelijke situatie het oogpunt van het kind te verkiezen, levert de film een nagenoeg nieuwe kijkervaring voor haar publiek. De nadruk van emoties wordt op belangrijke momenten verplaatst en het geheel slaagt daardoor om uniek te zijn. Weinig films weten een dergelijke emotioneel effect te creëren zoals Room dat doet en weinig films zullen zo’n indruk achter laten bij het publiek. Kortom, met het kijken van Room gaat er wereld voor je open.