movie scene

Het gebeurt niet vaak dat seksueel beladen films met een agressieve ondertoon en een controversieel thema gerespecteerd worden op commerciële aangelegenheden zoals de Academy Awards. Hoe kon het destijds gebeuren dat Nicolas Winding Refn’s Drive (2011) en Ang Lee’s Brokeback Mountain (2005) geen Best Film nominaties in de wacht sleepten terwijl beide films wereldwijd bejubeld werden? Gelukkig zijn er festivals zoals het Venice International Film Festival.

Oscarwaardig
Op de 72ste editie van dit gerenommeerde festival ging Desde Allá (From Afar) van debuterend regisseur Lorenzo Vigas (i.s.m. Guillermo Arriaga, voormalig scenarist van Gravity’s Alejandro González Iñárritu) er met de hoofdprijs vandoor. Bekroond met de Gouden Leeuw lijkt het dan ook haast onmogelijk dat Dese Allá volgend jaar niet door de Academy wordt opgenomen in de officiële nominatielijst  voor Best Foreign Film.



Vigas scenario draait om eenzaamheid en onbegrip, en hoe deze gevoelens isolatie als gevolg kunnen hebben. De hoofdpersonages in dit drama, dat tevens thriller elementen kent, dwalen observerend door het leven in de hoop hun afstandelijke relaties te veranderen en wellicht de leegtes in hun bestaan op te vullen. Maar wanneer genegenheid omslaat in obsessie lijkt misère onontkoombaar.

Complexe verlangens
Armando (Alfredo Castro) lijkt een rustige man die een simpel leven leidt. Hij slijt zijn dagen als tandtechnicus in een kliniek en is verder voornamelijk in zijn stoffige donkere huis in Caracas te vinden. Sporadisch ziet hij zijn zus met wie het contact gespannen is door de terugkeer van zijn vader naar Venezuela. Al snel blijkt dat hij zijn dagelijkse saaie routine doorbreekt door de straten af te struinen op zoek naar seksueel  genot. Hij betaalt  jonge jongens veel geld om zich in de besloten omgeving van zijn huiskamer voor zich uit te kleden zonder dat daar lichamelijk contact bij komt kijken. De grootste voldoening voor Armando is dan ook enkel het observeren van de jongens.

Tijdens een van zijn zoektochten ontmoet hij de onrustige en agressieve Elder (Luis Silva). Elder slijt zijn dagen op straat met zijn vriendin en andere hangjongeren, en hij repareert auto’s. De jongen wil aanvankelijk niks van Armando weten maar vanwege de financiële giften van de oudere man gaat Elder uiteindelijk toch overstag. Dit is het begin van een ongebruikelijke relatie; beide mannen worden gedwongen hun ongelukkige relatie met hun vaders te relativeren en hun complexe seksuele verlangens onder ogen te zien. 



Zoektocht in beeld
De zoektocht van beide mannen naar zichzelf en elkaar wordt gekenmerkt door explosieve uitbarstingen, tedere momenten en gewelddadige gebeurtenissen. Het rustige camerawerk van Sergio Armstrong (die recentelijk nog het camerawerk van El Club verzorgde) gecombineerd met het zachte kleurenpatroon van de scenes maakt dat de controversiële en zware onderwerpen toch verteerbaar zijn voor de kijker. Dit aspect wordt ook versterkt door het serene acteerwerk van de hoofdrolspelers en het ontbreken van een soundtrack. Vigas  gevoelige portretten van de personages maakt de film ook zeer geloofwaardig.

Conclusie
Regisseur Vigas geeft aan de hand van zijn hoofdfiguren  in ‘Desde Allá’  een weergave van de hedendaagse samenleving; de eenzaamheid van de personages wordt voor de kijker bijna tastbaar, maar verwijst ook naar het voyeurisme om de continue toevoer van prikkels (lees: overload of overkill)  die tegenwoordig de collectieve aandacht bepaalt. Volgens Vigas leidt dit uiteindelijk tot ongevoeligheid voor de buitenwereld en versterkt het ons cocongedrag.
In zijn film toont hij dus geen beeldschermen, maar legt bewust de aandacht op menselijke aandacht  en menselijke relaties. Daarnaast behandelt hij ook thema’s zoals ‘mannelijkheid’ en ‘vaderschap’ binnen de Latijns-Amerikaanse gemeenschap.

Desde Allá is na Elephants Never Forget (2004) het tweede deel van Vigas’ trilogie over nalatig ouderschap. Zijn volgende film, The Box, vormt het laatste deel.