movie scene

De langverwachte nieuwe film van Jennifer Lynch (dochter van David Lynch, die deze film produceerde) doet in het begin sterk denken aan Twin Peaks, de cult tv-serie van haar vader uit 1990. Mischien komt dit door de wat stroperig aandoende ironie en de lijzige toon. Ook de keuze voor Bill Pullman als FBI agent is een echo van Kyle MacLachlan als FBI Special Agent Dale Cooper uit die serie.

Seriemoorden
Twee FBI agenten, Sam Hallaway (Bill Pullman) en Elizabeth Anderson (Julia Ormond), zijn onderweg om een getuigenverhoor uit te voeren. Dit brengt ze naar een politiefort zonder bijzondere uiterlijke kenmerken, en voorzien van een geruststellend smakeloos vormgegeven interieur.

Er hebben seriemoorden in de buurt plaats gevonden en nu is er ook iets vreselijks gebeurd op de centrale weg die door deze desolate, Amerikaanse woestenij voert. Daarvan zijn een aantal getuigen: een junkie-stel, een klein meisje, lid van een niet bepaald harmonieus gezin met een nieuwe pleegvader en twee agenten, in dienst van het station.

Getuigenissen
Het is aan de FBI agenten de feiten te achterhalen. De getuigenissen verschillen, iedereen lijkt iets te verbergen. De politie en de FBI werken met gezonde tegenzin samen. Zoals gewoonlijk voelt de politie zich op de vingers gekeken en betutteld door de vertegenwoordigers van dit overheidsorgaan dat, zoals bekend, doorgaans wordt bemand door stadse, oververfijnde betweters met een teveel aan opleiding.

De getuigen worden afzonderlijk verhoord, en via een gesloten tv systeem, bediend door de FBI-agent, geobserveerd. Flashback beelden tonen hun getuigenis, waarin de personages de waarheid vervormen of hem simpelweg achterhouden. Dat pakt soms op een zwartgallige manier erg grappig uit. Het junkie meisje doet aan de politie verslag van een 'sollicitatie gesprek' waar zij en haar vriend naar op weg waren. We zien tegelijkertijd een goor drugshol waarin zij er getuige van zijn, hoe de toekomstige 'werkgever', na het toebrengen van een verkeerde shot, al kotsend het leven laat.

Uit andere films met dit gegeven worden de verschillende getuigenissen vaak op de voet gevolgd en gelijkertijd in beeld gebracht, zodat de onzekerheid over de werkelijke toedracht geleidelijk groeit, maar de afstand tot de personages ook groter wordt. Dat stijlmiddel wordt hier gelukkig niet gehanteerd. Er komt niets in beeld gebracht dat niet werkelijke gebeurd lijkt te zijn, maar de beeldvoering heeft op strategische plekken geen helder uitgangspunt, en is dan helaas chaotisch, ambivalent en versluierend.

Whodunit
Hoewel de film wat traag op gang komt en vooral in het begin gekunsteld aandoet, ontwikkelt het verhaal zich als een spannende, goedgemaakte whodunit met een verrassend en goed voorbereid slot. Er valt veel te genieten van het acteursensemble, dat gedeeltelijk bestaat uit spelers met een comedy achtergrond (French Stewart, Harry Solomon in de tv serie Third Rock From the Sun, als agent Officer Jim Conrad, Cheri Oteri uit Saturday Night Live, als 'Mom').

Julia Ormond is verrassend als aantrekkelijke en verontrustende FBI agente. Bill Pullman geniet zichtbaar, op een aanstekelijke manier van zijn rol, en laat boeiend acteerwerk zien. De handvol agenten levert een stevige bijdrage aan de sfeer van wetteloosheid en willekeur die rond het station en de directe omgeving hangt.

Treiteren en intimideren
Uit de beelden bij de getuigenis van de indrukwekkend rancuneuze, adrenalineverslaafde agent Jack Bennett (Kent Harper, die ook het script schreef) wordt duidelijk dat de agenten weggebruikers treiteren en intimideren. Ze reageren hun verveling af op iedereen die dapper, of misschien radeloos genoeg is om zich als recreant of passant op de kale, meedogenloze weg te begeven. De agenten hunkeren naar een uitdagende confrontatie met misdadigers van een volwassen kaliber. Die gelegenheid blijft niet uit. Dan blijkt echter dat ze, door het gebrek aan grensverleggende uitdagingen in hun dagelijkse praktijk, of onvoldoende talent, er slecht voor zijn toegerust.

Er zit behoorlijk wat extreem geweld in de film, en 'het kwaad' is prominent aanwezig, maar onverwachte barmhartigheid eveneens. Eigenlijk is geen enkele rolfiguur echt slecht of verdorven. Ze zijn gewoon gevormd, of beter gezegd, mismaakt, door hun omstandigheden, het lot, of wellicht een uitzonderlijke genetische gesteldheid.