movie scene

Ze is schattig, ze zingt prachtig, ze schildert en draagt mooie jurkjes. Zou je dit kind in huis nemen?

John (Peter Sarsgaard) en Kate (Vera Farmiga) besluiten, na het verlies van hun ongeboren kind, het negenjarige weesje Esther te adopteren. Kate is een getroebleerde moeder met een drankprobleem en het echtpaar hoopt dat de komst van Esther de situatie in het getraumatiseerde gezin, waar ook een puberzoon en een doof dochtertje deel van uit maken, weer enigszins doet stabiliseren. Esther is een innemend meisje, dat prachtig zingt en schildert, en mooie jurkjes draagt. Hoewel de zoon de komst van Esther met lede ogen aanziet, lijkt zij zich aanvankelijk moeiteloos in het gezin te voegen, sluit vriendschap met het dove dochtertje en wint het hart van de vader.

Dan vinden een aantal voorvallen plaats die moeder Kate doen vermoeden dat Esther zich anders voordoet dan ze in werkelijkheid is. Door haar labiele persoonlijkheid en een aantal gebeurtenissen in het verleden, kost het Kate echter moeite om anderen ervan te overtuigen dat er iets mis is met het meisje, en niet met haar zelf. Daardoor kan Esther de hele familie in haar greep krijgen en ontwrichten, waardoor de adoptie in een ware nachtmerrie ontaardt.

Horror of thriller?
Hoewel aangekondigd als horrorfilm, zou de film ook als thriller kunnen worden geclassificeerd. De suspense is ingebed in een psychologisch gezinsdrama waardoor het geen doel op zich wordt en er wordt niet al te veel bloed vergoten.

Wat hier ook van zij, het script van de film bevat een aantal standaard ingrediënten die een film in het griezelgenre de vereiste spanning geven. De wolf in schaapskleren, het ogenschijnlijke onschuldige kind dat op volwassen wijze manipuleert, de moeder die niet wordt geloofd maar bereid is te doden voor haar gezin, daarbij geblokkeerd door haar persoonlijke problemen en niet al te glorieus huwelijk, de reddingspogingen van derden die worden verijdeld, de barre weersomstandigheden en ga zo maar door. Allemaal cliché’s en eerder gedaan; het script is zeer vergelijkbaar met dat van de film The Hand That Rocks The Cradle (1992) maar mits goed uitgevoerd, zoals in deze film, zeer effectief. De cliché's lijken dan ook welbewust te zijn gebruikt en af en toe met een knipoog, zoals het welbekende ‘spiegel schrikeffect’ en de zoete liedjes die worden vertolkt.
Het enige minpuntje in het script is de wel zeer ongeloofwaardige ontknoping omtrent de aard en afkomst van het adoptiekind.

Standaard ingrediënten goed uitgevoerd
Het is merkbaar dat de Spaanse regisseur Juame Collet -Serra (regisseur van House of Wax, 2005) in het verleden veel commercials heeft geregisseerd. De film heeft veel vaart en maakt gebruik van audio-effecten die bijdragen aan de spanning en het psychologisch drama. Zo wordt de affectie van de moeder mooi verbeeld in een geluidloze scène tussen de moeder en het dove dochtertje.

Vera Farmiga geeft goed vorm aan de labiele doch liefdevolle moeder, zonder al te hysterisch en groot spel, en Peter Sarsgaard (Elegy) is geloofwaardig als egocentrische, alles sussende vader. Het meisje Esther (Isabelle Fuhrman) is bijzonder goed gecast, met een gezichtje waarin zowel het lieve kind als de gewetenloze moordenares is te herkennen.

Overigens schijnt een Amerikaanse adoptie-organisatie veel bezwaar tegen de film te hebben gemaakt. De film zou mensen ontmoedigen een adoptiekind in huis te nemen...

Conclusie
Regisseur Collet- Serra lijkt simpelweg een degelijke thriller, of horror zo je wilt, te hebben willen maken zonder dubbele bodems of gelaagdheid, behalve wellicht het uiteen vallen van een gezin. Ondanks de clichés en voorspelbaarheid, weet de film van begin tot eind te boeien en is het een aanrader voor een avond ongecompliceerd griezelen.