movie scene

De eindeloze loyaliteit van Hachi maakt hem tot een Japans nationaal fenomeen en de hond groeit uit tot een voorbeeld voor jong en oud.

Plot
Een Akita Inu pup uit Japan is alleen achtergelaten op het station van Bedridge, een klein plaatsje in Amerika. Parker (Richard Gere) neemt de pup mee naar huis, met de intentie om hem terug te geven aan zijn baasje. Dat baasje komt niet opdagen en ondanks klachten van zijn vrouw Cate (Joan Allen) houdt Parker het hondje. De pup groeit op tot een eigenzinnige volwassen hond, genaamd Hachi. Hij loopt elke dag met zijn baasje mee naar het station, als de trein vertrokken is, gaat hij weer naar huis. Vervolgens komt hij om 17.00 uur terug om zijn baasje af te halen van het station. De mensen die bij het station werken kennen de hond al heel goed. Als Parker plotseling bezwijkt aan een hartstilstand tijdens zijn werk, blijft Hachi koppig negen jaar lang bij het station zitten, wachtend op het moment dat zijn baasje weer thuiskomt.

"You should never forget someone you loved"
Het verhaal is gebaseerd op een ware gebeurtenis uit Japan. Op de plek waar de hond al die jaren heeft gewacht, staat nu een standbeeld, als eerbetoon aan de eindeloze loyaliteit van de hond. Maar dit is niet het enige verhaal waarin dit speelt, iedereen kent vast andere verhalen over het vertoon van hondentrouw.

Ontroerend
Als dat soort verhalen je ontroeren, zou je zeker naar Lasse Hallström's Hachi moeten gaan. Ik kon het namelijk niet droog houden tijdens de film. Hallström is overigens niet onbekend met het genre van ontroerende films, voorheen heeft hij bijvoorbeeld Chocolat, Casanova en What's Eating Gilbert Grape geregisseerd. Helaas heeft zijn nieuwste project ook een aantal tekortkomingen. Eén daarvan is de oppervlakkigheid. Er zit totaal geen diepgang in het verhaal. Bovendien beschrijft de plotbeschrijving die ik boven heb gegeven, de gebeurtenissen in de film exact. De opbouw van de film kan dus redelijk snel vervelen; er gebeurt niets onverwachts dus je weet precies wat er gaat gebeuren. Gelukkig duurt het met 90 minuten niet echt lang.

Blik van een hond
De karakters hebben net als het verhaal geen diepgang. De acteurs hadden net zo goed zichzelf kunnen zijn. De manier waarop we merken dat er jaren voorbijgaan, is omdat we in één scène zien dat de nieuwe vriend van Parker en Cate's dochter (Sarah Roemer) aan hen voorgesteld wordt, vervolgens gaan ze trouwen en daarna hebben ze een kind. Waarschijnlijk zien we het verhaal vanuit de ogen van de hond, heel snel en ongeïnteresseerd. Meer bewijs hiervoor is dat we ook letterlijk een aantal keren door de ogen van de hond -in zijn zwart-wit wereld- kijken.

Conclusie
Dit is een perfecte film voor mensen die moeten huilen om verhalen over honden. Als je een traan moet laten in de bioscoop is dit niet omdat Parker doodgaat, maar omdat je meeleeft met de hond Hachi. Dit heeft Hallström dus wel heel goed gedaan, maar verder is de film niet heel interessant, als korte film was dit project waarschijnlijk meer succesvol geweest.