movie scene

Peter Koelewijn heeft twee grote entertainmentpassies: games en films. Van welke hij meer houdt, weet hij zelf niet eens. Zijn passie weerhoudt hem er echter niet van het filmmedium in zijn columns af en toe een opvoedkundige tik te geven.

Als er een filmgenre al sinds de jaren ‘90 in een hoekje is gaan liggen om langzaam te creperen, dan is dat het horrorgenre wel. Nu zul jij, de lezer, waarschijnlijk meteen diverse recente horror-achtige films in het hoofd hebben, maar ik zeg niet voor niets ‘horror-achtig’. Ik had de recente film van Sam Raimi nodig om te beseffen dat ik al in geen jaren meer een echte horror heb gezien.

Ik heb het natuurlijk over Drag Me to Hell, de glorieuze horror-comeback van Raimi. Na jaren van sandalen-series en Spider-Man deed de regisseur weer eens waar hij het best in blijkt te zijn; een horror maken, en wel eentje met een bijna beledigend makkelijk plot. Niks geen boek gebonden in mensenvlees dat portalen naar andere dimensies en tijdperken kan openen, maar gewoon een spuuglelijke zigeuner-oma die een carrièrevrouw vervloekt omdat ze geen lening krijgt. Wat volgt is een griezeltrip die nooit cheesy wordt of naar kolderiek nijgt, maar op en top ENTERTAINT. Je hangt wel een paar keer in de kroonluchter tijdens de film, maar lacht daarna nerveus de zenuwen van je af, als bij een ritje door het spookhuis op een stuiverkermis.

Nu wordt Drag Me to Hell in de review van deze site een slapstick horror genoemd, maar sinds wanneer is een humoristische horrorfilm een subgenre? Bij de term slapstick horror denk ik eerder aan de Scary Movie-serie; slapstick in de vorm van de flauwe grappen en horror in de vorm van de rest van het script, inclusief de acteurs. Moesten mensen aan het begin van de vorige eeuw ook niet gniffelen toen ze voor het eerst Nosferatu op het doek aanschouwden? Een man met lange witte vingers en een blik alsof hij het water ziet branden. Horror is een van de oudste filmgenres maar door het laagdrempelige imago zie je slechts weinig talentvolle regisseurs er eentje in hun latere carrière maken. Het genre is daardoor inspiratieloos en boeit al jaren niet meer. Ik doel op de bijna één op één remakes van Michael Bay (Freddy Krueger is zijn volgende slachtoffer) en de pretentieuze pulp van Rob Zombie (Michael Myers is krankzinnig vanwege zijn white trash verleden? Hoe origineel!). Waarom moet horror een ongemakkelijk gevoel achterlaten na het kijken, in plaats een gevoel van verwondering dat je getuige was van iets speciaals?

Drag me to Hell was voor mij persoonlijk een eye-opener, nog meer dan voor de meeste critici. Het bracht mij weer hoop voor het vastgeroeste genre, en ik hoop dat alle ‘horror’ regisseurs hem ook kijken, en nog eens, en nog eens! Zo’n zuiver gedestilleerd lesje nederigheid zie je namelijk niet ieder jaar de revue passeren. Als er al zo’n fantastische horror om zo’n simpel verhaaltje kan worden gebonden, dan hoeven we toch helemaal niet te remaken? Dan is er toch nog genoeg ruimte om te verkennen? Eén ding moet echter nooit vergeten worden bij horror; het draait om entertainment, niet om het griezelen. Voor echte horror hoef je tegenwoordig alleen maar de trein in te stappen met een zak kunstmest en een oude, tikkende wekker. Als je het in de spits doet haal je misschien zelfs de BBC.