movie scene

George Andrew (dus daar staat die “A” voor!) Romero. De man is een legende sinds zijn allereerste film, Night of the Living Dead, die veel mensen in horrorland inspireerde.

Peter de Jonge plunderde op jonge leeftijd wekelijks de videotheek leeg en kwam thuis met de meest slechte actiefilms, uitgekozen met goedkeuring van zijn vader. Diezelfde vader viel ooit ‘s avonds op de bank in slaap, waardoor Peter op negenjarige leeftijd The Shining al te zien kreeg. Sindsdien is zijn filmsmaak, naar eigen zeggen, sterk verbeterd.

Night of the Living Dead was het begin van Romero’s veelbelovende carrière en alhoewel het tien jaar duurde voordat hij na wat zijwegen terugkeerde naar het zombie(sub)genre dat hem bekendmaakte, kwam hij wederom met een zombieknaller: Dawn of the Dead. De film, waarin een viertal mensen zich ten tijde van een zombieuitbraak schuilhouden in een winkelcentrum, werd Romero’s grootste succes, mede door zijn samenwerking met make-up en special effects artist Tom Savini.

Mijn persoonlijke favoriet is echter Day of the Dead, die zeven jaar na Dawn of the Dead werd uitgebracht. We krijgen hierin een geweldig inzicht in de zombies, met als hoogtepunt de charmante (echt waar) zombie Bub. Een zombie waarvoor ik niet bang zou zijn een potje Twister mee te spelen, zo goedaardig is deze. Niet alleen het inzicht dat we in de zombies kregen kan mij bekoren, Tom Savini gaat zich in deze film goed te buiten als het op make-up en special effects aankomt. De make-up van de zombies ziet er een stuk gruwelijker en volwassener uit, dan de blauwaangeslagen zombies uit Dawn of the Dead. En alhoewel Day of the Dead pas tegen het einde echt losbarst met flink wat zombiegeweld, is de film er niet minder om. De scènes in de grot zijn verschrikkelijk sfeervol, met prachtige blauwe en rode verlichting (zou Romero dat van zijn goede vriend Dario Argento hebben afgekeken?). Day of the Dead markeerde tevens het einde van Romero’s Trilogy of the Dead en wat mij betreft had hij het daarbij mogen laten.

Dat Romero hier anders over dacht, zou twintig jaar later blijken. In die twintig jaar maakte hij nog regelmatig films in het horrorgenre (Monkey Shines, The Dark Half, Bruiser), maar die werden niet met het succes ontvangen waar hij waarschijnlijk op hoopte. Fans keken met weemoed terug naar Night of the Living Dead, Dawn of the Dead en misschien in iets mindere mate (maar onterecht als je het mij vraagt) Day of the Dead. In 2005 zou Romero de fans dan eindelijk geven waar ze stiekem naar hunkerden, een nieuwe ‘of the Dead’ film, namelijk Land of the Dead. Zou de legende het trucje nog steeds onder de knie hebben?

Het is natuurlijk geheel persoonlijk, maar naar mijn mening benadert Romero met Land of the Dead niet het niveau van zijn eerste drie zombiefilms. Toch werd de film redelijk positief ontvangen en er kwam nog een toevoeging in de ‘of the Dead’-reeks: Diary of the Dead. Een dieptepunt in de reeks, dat bijna een parodie is op de stroom aan handycam horrorfilms De gedachte kwam tijdens het kijken zelfs bij mij op of we dit nog wel moeten willen met zijn allen. Het is leuk geweest met de Dead, héél leuk, maar krijgen we zelfs in de 21^ste eeuw Friday the 13th deel 218 en Halloween deel 127-achtige praktijken (al komt Saw al aardig in de buurt)? Dit blijkt welzeker het geval, als Romero in 2009 met zijn nieuwste en tot nu toe laatste toevoeging, Survival of the Dead, komt. De film draagt ironisch genoeg de tagline “Death isn't what it used to be”. Mooier kan ik het niet verwoorden.

Alhoewel ik Survival of the Dead niet eens heel slecht vond, doet mij de naam van één van de productiebedrijven ervan, ‘Blank of the Dead Productions’, het ergste vermoeden. Hoeveel films gaan we nog in deze reeks krijgen? Komt Romero straks nog met ‘Jaws of the Dead’, een soort zombieparodie op Spielbergs Jaws? Of gaan de zombies ooit nog de ruimte in, in ‘Moon of the Dead’, waarin ze al zwevend hun rotte tanden proberen te zetten in een stel astronauten? Ach, als we toch losgaan, dan kan er ook nog wel een ‘Matrix of the Dead’ bij. Ik zie het al voor me: een zombie die het uit zijn strot krijgt om “I know kung fu” te zeggen en vervolgens een front kick doet, waarna zijn rottende been van zijn romp afbreekt en iemand recht in zijn smoel raakt. Dat zou ik eigenlijk nog best willen zien.

Natuurlijk realiseer ik mij dat er een boel mensen zijn die mijn mening niet in dank zullen afnemen, en ik overdrijf ook wel een beetje. Maar begrijp mij niet verkeerd, ik respecteer Romero en ben dol op zijn ‘of the Dead’ films, maar dan wel zijn eerste drie. Daar heeft hij het echter niet bij gelaten en nog eens drie films verder zou je verwachten dat Romero zich toch eens achter zijn oren zou krabben en de gedachte bij hem laat opkomen om eens een einde aan de ‘of the Dead’-reeks te breien. Niet dat hij geen zombiefilms meer moet maken, graag zelfs, maar Romero heeft nu lang genoeg geteerd op het succes van Night of the Living Dead, Dawn of the Dead en Day of the Dead en zijn nieuwe toevoegingen lijken met elk deel minder te worden.

Wat ik bijvoorbeeld wel heel graag had gezien, is dat George A. Romero de verfilming van de fantastische en sfeervolle gamereeks Resident Evil had gedaan. Dat had ook het geval geweest, ware het niet dat Romero’s script niet in goede smaak viel. Spijtig, want zo geschiedde het dat Paul W.S. Anderson het script schreef en uiteindelijk Resident Evil eens goed onder handen nam, door een film te maken die absoluut niets met de gamereeks te maken heeft. Niet dat de film zelf zo slecht is, het is alleen een klap in het gezicht voor fans van de Resident Evil-reeks, die hoopten op een zombiefilm die trouw zou blijven aan het verhaal en de sfeer van Resident Evil. Maar goed, ik dwaal af.

Zo kijkend op de IMDB-pagina van George A. Romero, zie ik dat hij als regisseur staat aangeschreven voor de remake van Argento’s meesterwerk Profondo Rosso. Of hij die daadwerkelijk zal doen, is nog maar de vraag ook of er überhaupt een remake van moet komen. Toch zou het fantastisch zijn om te zien dat Romero nog steeds wat in huis heeft, want met een leeftijd van 71 jaar lijken er niet al te veel films meer van zijn hand te kunnen komen. Of dat een zege is of juist doodzonde, durf ik niet te zeggen. Ondertussen zet ik nog even Night of the Living Dead op, van legende George A. Romero.