movie scene

Erik Van Looy mag een remake van zijn film Loft gaan draaien in de States.

Scenarieel gezien is Anthony Van Roosendael een vrij plat personage vermits hij vooral interesse heeft in film en sport. Nee soms ook wel in sportfilms. Een romanticus ook. Verheerlijken van zaken maar evengoed net het tegenovergestelde. Dit zal je dan ook merken in zijn columns, alles of niets.

Hoewel ik op filmgebied nooit een hoge dunk heb gehad van Erik Van Looy, met De Zaak Alzheimer en Loft met voorsprong de populairste (lees commercieelste) regisseur in Belgie, lijkt hij me eigenlijk best wel mee te vallen als persoon.
Zo iemand waar niemand iets op tegen kan hebben. Ik wou bijna innemend zeggen, maar dat zal hij vooral zijn op gebied van filmkennis.

Als kleine jongen dacht ik altijd dat regisseurs een grote mond moesten hebben zowel tegen acteurs als tegen de crew. Eigenlijk valt dat allemaal nogal mee wanneer je Erik als voorbeeld neemt. Erik’s grootste troef is allicht dat hij perfect weet wat hij wil. Verder is het een geheelonthouder, bijgevolg zal je hem niet in een pub zien aanpappen met één van zijn actrices en je zal hem niet om drugs horen smeken bij zijn crew. Erik staat erboven. Zijn grootste verslaving zijn de ijsjes van Häagen Dazs waarvan hij dagelijks smult in de States.

Erik van Looy

Op deze manier heeft Erik een stap voor op vele andere regisseurs. Zijn asociaal gedrag wordt een pluspunt en straalt autoriteit uit. Een eigenschap die regisseurs nu eenmaal niet kunnen missen. Ook het feit dat hij een remake maakt van zijn eigen film zal helpen om zijn credibiliteit te verhogen bij de Amerikanen. De acteurs hebben allemaal de Belgische versie van Loft voorgeschoteld gekregen. Een Amerikaans acteur zei in een interview dat Erik perfect weet wat hij wil. Uiteraard, hij heeft de film al eens gemaakt. Qua regieaanwijzingen zal er volgens mij dan ook niet zoveel veranderen, de decoupage uiteraard wel. Alles zal net iets meer geld kosten. Hopelijk gaat dit geld niet enkel naar de assistenten van de assistenten van de make-up artieste, maar gaat het naar beter technisch materiaal waardoor er meer speciallekes kunnen gedaan worden. Veel succes Erik in Amerika.

Moet een regisseur zo casual en leuk zijn, dat iedereen hem tof vind (lees Erik Van Looy)? Dit is dan meestal de commerciële regisseur. Anders moet het de grootste, arrogantste lul van de stad zijn. De getormenteerde regisseur die na jaren te zwoegen eindelijk zijn film, zijn zelfgemaakt kind, geboren zal zien worden. Hij is niet van plan om één of andere pipo van een acteur hem zijn kind te laten afnemen en kan daardoor ietwat arrogant lijken. Om kort te gaan : het verschil tussen de auteursfilm, wanneer de regisseur het verhaal geschreven en geregisseerd heeft, en de gewone commerciële regisseur is voor mij enorm. Uiteraard slijt dit fenomeen van arrogant zijn overigens nadat hij zijn eerst kind (lees film) op de wereld heeft gezet. Het “moeten” verandert in “mogen” en stilletjes aan wordt de wereldhatende regisseur milder in zijn gedachten en omgang met de wereld. Sommigen blijven allicht heel hun leven arrogant. En terecht. Wanneer Stanley Kubrick 80 takes eiste van zijn acteurs in The Shining en vervolgens de tweede take koos, laat ik u zelf invullen welk type regisseur dit was.

Asghar Farhadi, de regisseur van A Separation, trouwens de beste film die ik in jaren gezien heb, zei dat terwijl vroeger in de Griekse tragedie er vooral een strijd heerste tussen het goede en het kwade, er tegenwoordig vooral een strijd heerst tussen goed en minder goed. Nuances leggen is dus de boodschap. Voor mij is een film goed als je heen en weer geslingerd wordt tussen het begrijpen en meeleven van alle verschillende personages. De slechte is nooit helemaal slecht en de goede nooit helemaal goed. Exact wat A separation doet. Dat is, geloof ik, zowat de belangrijkste taak van een regisseur. Dat evenwicht, dat neergeschreven dient te staan in het scenario, bewaren en vertalen naar de uiteindelijke film. Een heikele job met heel veel addertjes onder het gras. Zo zijn er thema en stijl die soms te nadrukkelijk de aandacht eisen, plotwendingen die helemaal niet nodig zijn of gewoon slechte acteurs die hun ei kwijt willen.

Acteurs zijn er om het verhaal te dienen, niet om het te maken. Iets waar Erik Van Looy overigens ook schrik van had tussen de Amerikaanse sterren zoals Wentworth Miller van Prison Break. Erik was blij dat de acteurs op tijd op de set waren. Het is dan ook de eerste keer dat Erik in de States een film mag gaan draaien. Gelukkig dat het zo’n charmant persoon is, want van arrogantie moet deze regisseur het niet hebben. Om een film te maken moet je een ego hebben. Regisseurs zijn vaak egoïsten. Ze maken bovendien film enkel en alleen voor zichzelf, wat ze ook mogen beweren in de begingeneriek waar ze dikwijls een “ode aan” of in de eindgeneriek “voor blablabla” zetten. Niets van aan dus. De enige reden dat regisseurs films maken, is om hun eigen ego te strelen en om bevestiging bij het grote publiek te krijgen. Uiteraard geldt dit niet enkel voor de filmmaker, maar eerder voor de kunstenaar in het algemeen.

Kunst zal de wereld niet redden, het zal hem hoogstens draaglijker maken. Wanneer Olivier Masset-Depasse zegt dat hij met Illégal het immigratiebeleid wil aanklagen, geloof ik hem graag. Maar je moet niet geloven dat dit zijn eerste reden was om de film te maken. Primaire reden is omdat film maken gewoon leuk is en dat het zijn ego streelt.