movie scene

Wat als een binnendringer met zijn aanwezigheid niet alleen anderen maar ook zichzelf vernietigt?

De openings-scene van The Invader heeft alles in zich om nu al een instant klassieker te zijn. De film begint met een close-up van een vagina, behorend bij een zonnende vrouw op een naaktstrand. Opeens spoelen er een aantal Afrikaanse mannen aan, waarschijnlijk overlevenden van een schipbreuk. Amadou, een grote en sterke neger, is een van de mannen die opduikt uit de golven en op het strand gefascineerd kijkt naar de vrouw die nieuwsgierig naar hem toeloopt. Wat volgt is een tunnelsequentie vol met spiegelende beelden van auto's door tunnels, als een surrealistisch symbool van de reis door de vagina naar het innerlijk van de vrouw.

Na het poëtische begin belanden we meteen in de rauwheid van de illegaliteit in Brussel. Amadou bekommert zich om een vriend die hevig ziek is. Hij werkt hard om als een echte barmhartige Samaritaan medicijnen voor hem te kunnen kopen. Ook voelt hij zich aangetrokken tot een succesvolle zakenvrouw die  - al is het maar even - op hem verliefd wordt. Wanneer het tij zich keert, verandert Amadou in een crimineel en obsessief iemand, waarbij het 'binnendringen' met een bezetenheid door hem wordt uitgevoerd.



The Invader is de eerste lange film van de Belgische filmer-kunstenaar Nicolas Provost. De sterke beelden zijn een grote kracht van de film en laten Provost's visuele kwaliteiten duidelijk zien. De insteek van Provost is geen politieke, wat in deze tijd zeer voor de hand liggend zou zijn geweest. Door het intelligente scenario, waar Provost samen met Giordano Gederlini aan heeft gewerkt, is het een poëtische en beeldende film geworden. Geen politiek pamflet, maar echte cinema.

Amadou wordt met veel kracht gespeeld door Issaka Sawadogo, die al eerder korte films met Provost maakte. Zijn eerste hoofddrol in een speelfilm was in Sounds of Sand van Marion Hansel. Met zijn rol in The Invader is duidelijk dat hij met acteren een zeer hoog niveau heeft bereikt. Op geraffineerde wijze maakt hij de transformatie door van de goedheid zelve tot een obsessief en gewelddadig monster. Tegelijk is het de strijd binnen zichzelf die je als kijker continu aan het denken zet hoe zijn karakter nu precies in elkaar steekt. Deze twijfel maakt op sommige momenten alleen plaats voor ongeloof, als Amadou dingen doet waarvan niet duidelijk is, waar deze vandaan komen. Maar deze momenten worden ruimschoots goedgemaakt door de rest van de film.

Conclusie
The Invader is na Les Géants wederom een sterk staaltje Belgische cinema. Nicolas Provost laat zien dat een film die begint met aangespoelde immigranten niet hoeft uit te monden in een politieke film. Integendeel, hier is sprake van poëtische cinema, met een hoofdletter C.