movie scene

Dag 7: in een paar uur van een onschuldige Japanse kinderen naar grof crimineel afrekengeweld.
 
Vandaag weer vroeg op pad. Om 9 uur is De Doelen nog bijna uitgestorven. Na een kop koffie en een flinke teug frisse vrieskou-lucht ben ik weer klaar om van 9 tot 9 weer in de bioscoop door te brengen. Vandaag staat bijna helemaal in het teken van films uit de Tiger Competitie. En dat viel vandaag zeker niet tegen, de competitie lijkt dit jaar erg sterk te zijn.

Als eerste vandaag de Chileense film De Jueves a Domingo (Thursday Till Sunday), mede tot stand gekomen door het aan het IFFR verbonden Hubert Bals fonds en een co-productie met het Nederlandse Circe Films. Het is een roadmovie door Chili die zich bijna geheel afspeelt in een oude Mazda. Een gezin, man vrouw en twee kinderen, zit vier dagen in de auto op weg naar... ja waar naar toe eigenlijk? De bestemming is eigenlijk ook niet van belang, wel de reis die ze mentaal met elkaar doormaken. Dat het huwelijk op de laatste benen loopt, wordt wel duidelijk. Ook de kinderen, die nog vrolijk beginnen, worden steeds ernstiger naarmate de trip vordert. Een film die ondanks de trage shots in de auto ongelooflijk boeiend blijft. Het is de laatste jaren wel duidelijk dat Chili een filmland is waar veel talent vandaan komt.

De tweede Tiger van vandaag was Living, een zwaar Russisch drama en niet alleen de beste Tiger, maar ook de beste film tot nu toe op het festival.  De film gaat eigenlijk over rouwverwerking; een moeder maar niet wil geloven dat haar kinderen dood zijn, een jonge vrouw die niet kan bevatten dat haar vriend is doodgeslagen en een echtpaar waarvan de man vermist is. Toch gaat de film niet alleen over de dood, maar ook en vooral over hoe levend iemand in andermans gedachten voort kan leven. Wat mij betreft zeker een Tiger Award waard.

Daarna even wat luchtigers; Kiseki (I Wish) van de Japanse regisseur Kore-eda Hirokazu. Twee broertjes hebben elkaar al een half jaar niet meer gezien, doordat hun ouders uit elkaar zijn gegaan. Ze besluiten te proberen hun ouders weer bij elkaar te brengen, met behulp van een nieuwe hogesnelheidslijn. Klinkt mysterieus, maar de film heeft een zeer prettige melancholie zonder melodramatisch te worden. Met name het einde is zeer overtuigend. Je weet nu al dat een Hollywood-remake er een heel ander slot van zou hebben gemaakt. Geen spoilers hier, want vanaf 15 maart is de film in de Nederlandse filmhuizen te zien. 

Na afloop, lekker gemaakt door wat maaltijd-scenes in Kiseki, meteen maar wat sushi vlakbij de Doelen naar binnen gewerkt!




De avond eindigde wederom met een Tiger; ditmaal uit IJsland; Black's Game. De naam Nicolas - Drive - Winding Refn is als producent aan de film geplakt, wat ongetwijfeld een deel van de compleet uitverkochte grote Pathé-zaal verklaart, maar de film heeft genoeg kwaliteiten om op eigen kracht het publiek voor zich te winnen. Het is een snelkookpan van de IJslandse drugsmaffia, met veel vaart en humor verteld. Extra special effect was de verkouden man die zijn neus snoot elke keer als er op het witte doek een lijntje naar binnen werd gesnoven. Blijkbaar werkte dit inspirerend.

Ook bij het festival zit de vaart er goed in, morgen alweer de 8e dag!