movie scene

300 gram kip, 4 hele pruimen, charismatische acteurs, een speels non-chronologisch script en een stijltje om je vingers bij al te likken. Alles samenvoegen, even roeren, in 90 minuten afbakken en geniet van het resultaat.
 
Teheran, 1958. Succesvol violist Nasser-Ali besluit dat hij klaar is met het leven. Deze keuze neemt hij nadat zijn geliefde viool sneuvelt in een ruzie met zijn vrouw. Tijdens een lange zoektocht komt hij erachter dat zijn instrument onvervangbaar is. De enige uitweg lijkt de eeuwige jachtvelden. Na enige overdenkingen besluit Nasser-Ali dat hij een romantische dood wil sterven om zijn bestaan als artiest eer aan te doen. Hij zal in zijn kamer wachten tot de dood hem komt halen. Poulet aux prunes laat de laatste acht dagen van het leven van de violist zien en wat er tijdens deze dagen door zijn hoofd spookt.

Persepolis
In 2007 beleefden Marjane Satrapi en Vincent Paronnaud internationaal succes met hun film Persepolis. De film was gebaseerd op de gelijknamige autobiografische stripboeken van de hand van Marjane Satrapi. Persepolis werd onder andere genomineerd voor een Oscar en de Gouden Palm. Ditmaal heeft het duo wederom besloten om een comic van Satrapi te verfilmen. Deze keer is echter gekozen voor live-action in plaats van animatie, een grote verandering. Mathieu Amalric (Quantum of Solace, Munich) is opgetrommeld om de rol van de excentrieke muzikant te vervullen. De keuze om hem te casten blijkt een uitstekende, evenals Maria de Medeiros (Pulp Fiction, Capitães de Abril) als zijn vrouw en Golshifteh Farahani (Body of Lies, Darbareye Elly) als zijn verloren liefde. Daarnaast zijn er in Poulet aux Prunes voor de verandering ook eens goede kindacteurs te zien, wat een zeldzaamheid is.



Als comic…
Naast een succesvolle casting valt vooral de fenomenale art direction op. Voortvloeiend uit de simpele animatie die Persepolis kenmerkte, lijken Satrapi en Paronnaud het principe ‘less is more’ ook in deze speelfilm te hebben omhelsd. Langzame camerabewegingen complementeren de vaak sobere sets. Enkele droomsequenties spelen zich zelfs in een totale duisternis af. Aan het uiterlijk van de film zijn nog duidelijk invloeden te herkennen van zowel stripboeken als animatiefilms. De verschillende steden die in beeld worden gebracht, hebben een zekere bordkartonnen uitstraling, wat bijdraagt aan een sprookjesachtige sfeer. Maar schijn bedriegt. Poulet aux prunes heeft ook een erg duistere zijde. Naast de scènes die het leven van Nasser-Ali in beeld brengen, zijn er ook veel scènes die zijn dood behandelen. Gelukkig weten Satrapi en Paronnaud elke sequentie een charme te geven die de zware onderwerpen relativeert.
 
Als poëzie…
Het uiterlijk mag dan sterk doen denken aan grafische novelles, de vertelling heeft meer weg van een gedicht. Elk van de laatste acht dagen van het leven van Nasser-Ali wordt van de anderen gescheiden door een titelscherm. Elke dag kent een eigen onderwerp en functioneert als een strofe in het geheel. Op één van de dagen verveelt Nasser-Ali zich bijvoorbeeld, waarna hij begint na te denken over hetgeen hij de wereld zal nalaten op het moment dat hij daadwerkelijk komt te overlijden. Verder kent het verhaal ook veel korte invoegingen, veroorzaakt door de afdwalende gedachten van Nasser-Ali. Zo is er een visualisering te vinden over de dood van Socrates, naast een parodie van Amerikaanse sitcoms. De opgebroken non-lineaire structuur zorgt, met behulp van de zijsporen, voor een interessante vertelling van het tragische levensverhaal van Nasser-Ali.



Goed te pruimen
De film mag dan op gebied van stijl veel verschillen van Persepolis, de karakteristieke humor is nog steeds aanwezig. Met name de timing van de komische taferelen is weer geweldig. Dit gegeven, samen met de spannende vertelstructuur en indrukwekkende stijl, zorgt ervoor dat Poulet aux Prunes een erg aangename mix is van geslaagde elementen. De film raakt echter hier en daar wat verstrikt in het eigen gesponnen web. De vele onderwerpen, verschillende stijlen, verhaallijnen en tijdlagen zorgen er  af en toe voor dat de film wat cohesie mist. Gelukkig is dit de enige smet op een over het geheel genomen erg goede film.
 
Conclusie
De tweede verfilming van een stripboek van Marjane Satrapi is wederom een geslaagd project. Een interessante stijl gaat gepaard met aanstekelijke humor en een vertelstructuur die een constante aandacht van de toeschouwer vereist. Hier en daar wordt iets te lang doorgegaan op de zijsporen, maar dit kan niet verhinderen dat Poulet aux Prunes weer een pareltje is geworden. Poulet aux Prunes mag op politiek vlak dan wat minder opmerkelijk zijn dan Persepolis, als film verdient het dezelfde aandacht. Mocht je ‘kip met pruimen’ dus tegenkomen op de menukaart van een nabije bioscoop, twijfel dan niet om een bestelling te plaatsen.