movie scene

De Tijgers gaan bijna los!

Vanavond vindt op het IFFR de Award Ceremony plaats. Alhoewel het festival van oudsher geen grote waarde hecht aan prijzen, gaan ze toch elk jaar meer met deze trend mee. De Tiger Awards worden al jaren aan de drie beste films uit de Tiger competitie uitgereikt, een selectie van eerste of tweede films van beginnende filmmakers. Dit jaar is de Big Screen Award erbij gekomen. Dit zijn films die nog niet door een Nederlandse distributeur zijn aangekocht, maar door het festival wel als belangrijk worden gezien. Ook de Kring van Nederlandse Filmjournalisten kiest hieruit een winnaar, met als prijs een uitbreng in de Nederlandse bioscopen.

De Tiger competitie levert dit jaar een sterk beeld op. Je kon hier al lovende recensies lezen van Halley, Karaoke Girl en 36. of een Nederlandse Tiger als Silent Ones. Maar geen competitie is compleet als er ook geen irritante pretentieuze film bij zit. Het beste voorbeeld hiervan is Noche (Nacht), een Argentijnse film van Leonardo Brzezicki. Zoials de titel al aangeeft, speelt een groot deel zich af in de nacht en wel een huisje in een dichtbegroeid oerwoud. Zes vrienden proberen daar de dood van een goede vriend te verwerken. Maar meer dan dat zijn ze vooral met zichzelf bezig. Overal in huis en het bos staan enorme luidsprekers waar keihard monotone geluiden uitkomen. De vrienden communiceren met elkaar via walkie-talkies. Dialogen zijn er weinig, een monotone soundtrack des te meer. Hoe intrigerend dit ook klinkt, het levert vooral een zelfingenomen film op. Niet voor niets zegt één van de vrienden door de luidspreker: "I Like the sound of my own voice through the walkie-talkie". Het lijkt erop dat de filmmaker dit motto letterlijk heeft genomen zonder toegevoegde waarde voor het publiek.



Een Tiger film uit een aangrenzend land is They'll Come Back van de Braziliaanse filmmaker Marcelo Lordello. Een broer en zus worden aan de kant van de weg in een verder desolaat landschap achtergelaten. Hun ouders beloven ze snel op te pikken. Maar als dat niet gebeurt, slaat na de verveling toch ook paniek toe, zeker bij het meisje als haar broer ook niet terugkomt als hij op zoek gaat naar een plek waar hun ouders kunnen zijn. Na verloop van tijd komt ze toch bij een ander gezin uit, waarna het verhaal een abrupte wending neemt. De symboliek ligt niet heel erg verscholen, met het proces van volwassen worden, eigen paden inslaan en het loslaten van zekerheden. Zeker in het begin werkt dit erg goed. Alleen slaat halverwege de verveling ook op de kijker over. Toch laat de film zien dat Brazilië, na de sterke films op het vorige IFFR, een filmland is om in de gaten te houden.

Een ander interessant filmland is Turkije, waar de afgelopen jaren parels als One Upon a Time in Anatolia vandaan kwamen. Watchtower is de tweede film van de Turkse regisseur Pelin Esmer. Wachttorenwachter Nihat moet alleen vanuit een huisje hoog op een berg eventuele bosbranden zo vroeg mogelijk signaleren. Parallel hieraan zien we de busreisleidster Seher aan het werk. Ze wordt heen en weer geslingerd tussen familietradities en haar eigen ambities, ook al zijn deze moeilijk te verwezenlijken. Als ze een kind krijgt zonder vader, komt ze in aanraking met Nihat die net zijn gezin heeft verloren.

Watchtower is een mooie karakterstudie van twee mensen die om elkaar heen draaien en elkaar vinden in hun verdriet en eenzaamheid. Zoals meer films uit dit land is het cinema van verstilling, met name vanaf het moment dat ze samen in het huisje zitten. Tegelijk zit er ook overduidelijk sociale kritiek in van Esmer: de jeugdwerkeloosheid, de spagaat waar jongeren in zitten en de sociale taboes.

De Tiger jury is meestal wat onvoorspelbaar, dus dat wordt een gokje wagen. Laat het alleen niet Noche zijn, daar is de rest van de competitie toch echt te goed voor.