movie scene

Netflix lijkt gewapend om de strijd aan te gaan met betaaltelevisie.

Remake
Netflix is een distributeur van streaming media die in de toekomst de concurrentie wil aangaan met Amerikaanse televisiezenders. Vorig jaar lanceerde het bedrijf de Noorse misdaadreeks Lilyhammer, maar nu wilde het zich met een Amerikaanse remake van de BBC-serie House Of Cards definitief naast betaalzenders als HBO en Showtime nestelen. Regisseur David Fincher (Se7en, The Social Network) kon rekenen op tweevoudig Oscarwinnaar Kevin Spacey en een budget van zo’n 100 miljoen dollar – voor twee seizoenen – om de Britse dramareeks uit de jaren 90 nieuw leven in te blazen. En hij stelde Netflix niet teleur.



Corruptie en machtsspelletjes
In House Of Cards wil de doorgewinterde politicus Francis Underwood (Spacey) zich wreken nadat hij naast een beloofde promotie heeft gegrepen. Samen met zijn al even machtsgeile echtgenote Claire (Robin Wright) en de ambitieuze journaliste Zoe Barnes (Kate Mara) wil hij de politieke wereld van Washington D.C. op zijn kop zetten. De pilot werd geschreven door Beau Willimon, die vorig jaar een Oscarnominatie in de wacht sleepte voor het politiek drama The Ides Of March.

Wat uitstraling betreft kan de productie van Netflix zich makkelijk meten met het leeuwendeel van de series die momenteel worden aangeboden door Amerikaanse betaalzenders. Fincher weet de politieke onderwereld gepast neer te zetten en is erin gelukt om het drama bij momenten Shakespeariaanse proporties mee te geven. Washington is in House Of Cards niet langer het centrum van de democratie, maar het Mekka van corruptie, overlopers en sadistische machtsspelletjes, hetgeen reeds in de openingsscène duidelijk wordt wanneer Francis een stervende hond eigenhandig uit zijn lijden verlost.



De vierde wand
Opvallend zijn ook de momenten waarop het hoofdpersonage zich rechtstreeks tot de kijker richt. Gelukkig heeft Fincher met Spacey de geschikte acteur in huis om het doorbreken van de vierde wand niet als een goedkoop trucje te laten overkomen. Spacey’s stoïcijnse blik en cynische ondertoon zijn een meerwaarde en voorkomen dat de korte monologen in ongewild komische zijsprongetjes veranderen.

Conclusie
Wat Netflix bewezen heeft, is dat betaalzenders niet het alleenrecht hebben op kwaliteitsvolle dramareeksen. Wat Avatar destijds betekende voor de (her)lancering van 3D-films, kan House Of Cards betekenen voor internettelevisie. Deze serie heeft de consument de weg naar het wereldwijde web gewezen, het is nu aan andere providers van video on demand om het aanbod uit te breiden alvorens we van een echte machtsverschuiving kunnen spreken.