movie scene

Blackbird is een combinatie tussen We Need To Talk About Kevin en The Perks Of Being A Wallflower.

Hoewel regisseur Jason Buxton al enkele korte films heeft gemaakt, is Blackbird zijn eerste lange speelfilm. Hij verkent hier redelijk bekend terrein: Blackbird gaat over een introverte tiener die zijn problemen moet zien te overwinnen. Hoewel er ieder jaar enkele van dit soort films uitkomen is het onderwerp nog lang niet versleten. Dat bleek wel toen vorig jaar The Perks of Being A Wallflower, één van de betere films in dat genre, uitkwam. Blackbird is lang niet zo goed als die film, maar zeker het bekijken zeker waard.



Buitenbeentje
In Blackbird volgen we Sean Randall (Connor Jessup), een 16-jarig buitenbeentje. Hij kleedt zich als een gothic en woont alleen met zijn vader. Sean wordt gepest door het ijshockeyteam van zijn school. Eén van de leden van dat team is de vriend van Deanna (Alexia Fast), de enige vriendin van Sean. Zij komt echter niet voor hem op en negeert hem wanneer ze samen met het ijshockeyteam is. Wanneer Sean's psycholoog hem adviseert zijn frustraties op te schrijven, doet hij dat in de vorm van een wraakfantasie jegens het hockeyteam. Hij post dat op zijn blog en dat doet de alarmbellen rinkelen bij de lokale politie. Die doet een inval in Seans huis en vindt daar zijn vaders illegale wapenopslag, evenals filmpjes waarop Sean zogenaamd stoere uitspraken over moord en dood spuit. Het is voor ons volstrekt duidelijk dat dit voor Sean uitingen van stoerdoenerij zijn en hij geen enkele bedreiging vormt voor zijn gemeenschap. Toch is het logisch dat de politie denkt dat ze een mogelijke Columbine-achtige schietpartij hebben voorkomen. Sean wordt dan ook gestuurd naar een correctieve inrichting. Het is ook logisch dat de de gemeenschap waar Sean deel van uitmaakt weinig meer van hem moet hebben. De film denkt, tot het wat teleurstellende einde, niet in simpele termen van goed en kwaad.

Probleemkind
Hoewel Buxton duidelijk maakt dat Sean geen slecht kind is, laat hij ook zien dat Sean wel veel problemen kent. De reden dat Sean alleen met zijn vader leeft, is het feit dat zijn moeder niet meer met hem kon omgaan en samen met Seans zus het gezin heeft verlaten. De film geeft wijselijk geen verklaring voor Seans problemen. Veel soortgelijke films zouden zijn problemen proberen te verklaren aan de hand van bijvoorbeeld een traumatische gebeurtenis uit zijn jeugd. Blackbird beseft echter dat tieners soms problemen hebben omdat ze gewoon nog niet goed weten wat hun identiteit is. Dat blijkt goed uit de manier waarop de film omgaat met Seans gothic-identiteit. Sean is niet echt een gothic, omdat hij zich daar goed bij voelt, maar omdat hij lijkt te denken dat zulk gedrag bij hem hoort. Hoewel hij aan Deanna vertelt dat hij is 'geboren als gothic' wordt duidelijk dat hij vooral heeft geleerd zich als gothic te gedragen. Nadat hij naar de inrichting wordt gestuurd, geeft Sean zijn gothic-identiteit op en probeert zichzelf te 'transformeren' tot een maatschappelijk correcte Canadese jongen. De manier waarop gothics gezien worden in de maatschappij is immers een belangrijke reden voor zijn terechtstelling. Voor Buxton betekent dit niet dat Sean zijn individuele identiteit verliest. In beide gevallen conformeert hij zich immers naar de normen die volgens hem de maatschappij van hem verwacht. Buxton laat met onder meer Deanna's personage zien dat dit voor veel van ons geldt en dat het niet zo simpel is om 'jezelf te blijven', zeker niet als tiener.



Weinig vertrouwen
Ondanks deze sterke punten heeft de film naast het eerder genoemde teleurstellende einde nog wat meer problemen. Buxton heeft in zijn debuutfilm nog niet veel vertrouwen in zichzelf, of in het publiek. Te vaak maakt hij al vroeg in een scène een punt en vindt het dan nodig om dat punt nog enkele malen te herhalen, zowel via zijn beelden als zijn dialogen. Bovendien vervalt Buxton af en toe in hetzelfde gedrag dat hij veroordeelt. Hij bekritiseert het feit dat de maatschappij een negatief stereotiep beeld heeft van gothics, maar hij presenteert Sean zelf ook als een beter mens wanneer hij geen gothic meer is. Tot slot is de film vrij voorspelbaar, zeker in de manier waarop de relatie tussen Sean en Deanna zich ontwikkelt.   

Conclusie
Blackbird laat zien dat Jason Buxton goed overweg kan in het genre van de tienerfilm. Hij vertelt zijn verhaal op een objectieve manier, met evenveel begrip voor de getroubleerde tiener als degenen die hem niet mogen. Daarnaast biedt hij enkele interessante inzichten over de manier waarop we onze identiteit vormen. Toch heeft de film behoorlijk wat problemen, waaruit duidelijk blijkt dat dit Buxton's debuutfilm is.