movie scene

Volgend jaar komt het vervolg op The Hunger Games uit: Catching Fire. Peter gelooft er nog steeds in dat het een cultureel fenomeen kan worden.

The Hunger Games kwam begin dit jaar uit in de bioscopen en kreeg gemengde recensies. Als kritiekpunten werden het gebrek aan bloed tijdens de gevechten genoemd en de veranderingen in de plot om het verhaal wat ‘Twilight-achtiger’ te maken. Ik heb de film gezien en ben het deels met de kritiek eens, hoewel ik me afvraag wat een beetje extra bloed uitmaakt als de personages alsnog overduidelijk sterven. De film was niettemin een groot succes in de bioscopen en het tweede boek, Catching Fire, wordt later dit jaar verfilmd.
 
Sommige critici concludeerden nogal gauw dat The Hunger Games de zoveelste Twilight knock-off is, maar na het lezen van de drie subliem geschreven boeken van Suzanne Collins gebruik ik deze column toch om een lans te breken voor de toekomstige films. Geef ze straks een kans als ze bij je in de buurt draaien.

Collins was vanaf het begin al van plan om een boekenserie te schrijven die een hybride vorm van kritiek zou uiten tegen oorlog én televisietalentenjachten. Twee onderwerpen die op zichzelf al stof genoeg bieden voor een volwassenen roman, laat staan jeugdliteratuur. Het mooie van de serie is echter niet de driehoeksverhouding tussen Katniss Everdeen en haar twee vlammen, Peeta Mellark en Gale Hawthorne. Vele (vrouwelijke) fans zullen het met mij oneens zijn, maar zij hebben geen eigen column, dus pech gehad. Wat ik in de serie het mooist vond, is de grenzen die Collins opzoekt van wat nog kan in een jeugd- of adolescentenroman. Mensen sterven bij de vleet in het eerste boek, maar zeker in de film is er niets dat de gemiddelde Harry Potter-kijker niet al jaren eerder zag.
 


Catching Fire lijkt eerst een typisch overtreffende trap ten opzichte van het eerste deel, maar transformeert op het eind al tot iets verdraaids dat alleen uit de geest van een volwassene kan komen. Mockingjay, de trilogieafsluiter, is het traagste deel van de serie en daardoor ook de meest volwassene. Het gaat niet langer om arena’s en talentenjachten, maar om oorlog en oorlogspropaganda. Het boek biedt op dit punt zelfs een uitstekende vergelijking tussen fascisme en communisme en de fouten in beide systemen.
 
Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik in de laatste hoofdstukken, wanneer enkele van de personages beginnen te twijfelen aan hun eigen verstand, zelfs terugblikken kreeg naar De Donkere Kamer van Damokles van Willem Frederik Hermans. Best knap hoe de serie van “Lijkt op Twilight” aan “Lijkt op een Nederlandse literaire klassieker” doet denken. Het is die verandering die ik terug hoop te zien in de andere verfilmingen. Dat het eerste deel op safe speelt, kan ik begrijpen; uit de berichtgeving rondom Catching Fire maak ik echter op dat de studio vaart achter het project zet en meer volgens het boek te werk gaat. Of ze ook diezelfde transformatie naar volwassenen literatuur/films gaan maken, denk ik niet. Maar ik hoop het uiteraard wel.