movie scene

Films hebben tegenwoordig zulke slappe eindes. Ik ben de laatste tijd regelmatig uit de bioscoop gekomen met soort half boos gezicht, omdat ik het gevoel heb dat mij en de andere bezoekers zwaar onrecht wordt aangedaan. En niet alleen de kijker, maar ook de filmindustrie.

Het is inmiddels namelijk al zo erg geworden, dat ik het een smet begin te vinden op de filmindustrie. Ik zou bijna mijn popcorn voor de tweede helft bewaren, zodat ik me optimaal op de eerste (en de boeiende) helft van de film kan concentreren. Natuurlijk is een voorbeeld nu wel handig en laten die er nou ten overvloede zijn: Mission Impossible 4: Ghost Protocol, Madagascar 3: Europe’s Most Wanted, The Bourne Legacy, Seeking a Friend for the End of the World…

Toen er nog een pauze in de bioscoop was, wat in enkele bioscopen nog steeds bestaat, was die nooit op het midden van de film, maar altijd net iets meer naar het einde toe. Het lijkt wel alsof precies op dat moment de makers hebben bedacht: nou, de eerste helft zit erop, de tweede helft zal wel vanzelf gaan. Vervolgens krijg je als kijker nog een uur, drie kwartier van een steeds zwakker wordende filmproductie te zien.



Waar je in de pauze (of in je hoofd als er niet gepauzeerd wordt) al tegen je vrienden aan het kwebbelen was over hoe enthousiast die film je hebt gemaakt of hoe diep hij je raakte, mag je die woorden tegenwoordig meestal meteen weer terugnemen in de auto of de bus naar huis.

Het is goed om als regisseur de tijd te nemen om de personages uit te diepen op een grappige manier, of alvast wat spectaculaire actiescenes te doen of de mensen wakker te schudden met wat imposante 3D-effecten in het begin van de film, maar waarom verdwijnt dat altijd helemaal in die slotfase? Is het niet meer hip en interessant om het hoogtepunt van de film (bijna) aan het einde te doen?

Natuurlijk zijn er ook films die het juist andersom hebben, maar dat zijn er niet veel te laatste tijd. Ik vond dat District 9 dat absoluut een prachtig einde had terwijl de rest mij niet zo wegblies zoals dat bij andere mensen wel het geval was. Ook de film Take, waar binnenkort de recensie van op Moviescene staat, is er eentje waarin het einde zo briljant is dat je bijna gaat denken dat de rest van de film ook geweldig was. Oftewel, je zit misschien de eerste helft een beetje achterdochtig te wachten tot het beter wordt, maar je gaat wel happy de deur uit.



En wat is beter, een film die het eerste uur, of anderhalf, geweldig is en daarna slap wordt, of een film die maar wat aanmodderd om vervolgens een spectaculair einde te hebben?

Helaas, daar heb ik geen antwoord op, maar ik weet wel dat het einde heel belangrijk voor me is. Ik wil altijd nog even verrast worden. Dat maakte Friends with Kids (pas op: spoiler) bijvoorbeeld een heel teleurstellend stukje cinema. Je schetst van te voren, of eigenlijk in de eerste helft van de film, een bepaalde verwachting  en het is altijd maar hopen dat dat dan juist niet gebeurt. Wat denk je? In Friends with Kids gebeurt precies wat je niet hoopt. Verschrikkelijk is het, wanneer een film precies laat zien wat ik al dacht. Bah.

Mag ik niet de hele film door op ongeveer hetzelfde niveau ge-entertaind worden om vervolgens aan het einde nog met een gekke plottwist geconfronteerd te worden zodat aan mijn verwachtingspatroon in ieder geval niet wordt voldaan? Maar hey, veeleisend zijn is geen zonde. Het is zo stom om als filmmaker al die tijd en geld in je prent te steken en je er dan in de tweede helft te makkelijk vanaf gaan maken. Dat is pas (een) zonde.