movie scene
Het laatste filmnieuws bekijk je natuurlijk op MovieScene!
- Specials » Columns
- 10-09-2012
- Geplaatst door Laura Kempenaar
Laura: De eerste helft
Films hebben tegenwoordig zulke slappe eindes. Ik ben de laatste tijd regelmatig uit de bioscoop gekomen met soort half boos gezicht, omdat ik het gevoel heb dat mij en de andere bezoekers zwaar onrecht wordt aangedaan. En niet alleen de kijker, maar ook de filmindustrie.
Om komedies lacht ze nooit, tranen komen alleen bij films over dieren en voorspelbaar-heid vindt ze een grote dooddoener. Er is echter iets aan films dat Laura Kempenaar nog veel meer bezighoudt: de veelal ontbrekende, geschikte representatie van vrouwen.
Het is inmiddels namelijk al zo erg geworden, dat ik het een smet begin te vinden op de filmindustrie. Ik zou bijna mijn popcorn voor de tweede helft bewaren, zodat ik me optimaal op de eerste (en de boeiende) helft van de film kan concentreren. Natuurlijk is een voorbeeld nu wel handig en laten die er nou ten overvloede zijn: Mission Impossible 4: Ghost Protocol, Madagascar 3: Europe’s Most Wanted, The Bourne Legacy, Seeking a Friend for the End of the World…
Toen er nog een pauze in de bioscoop was, wat in enkele bioscopen nog steeds bestaat, was die nooit op het midden van de film, maar altijd net iets meer naar het einde toe. Het lijkt wel alsof precies op dat moment de makers hebben bedacht: nou, de eerste helft zit erop, de tweede helft zal wel vanzelf gaan. Vervolgens krijg je als kijker nog een uur, drie kwartier van een steeds zwakker wordende filmproductie te zien.

Waar je in de pauze (of in je hoofd als er niet gepauzeerd wordt) al tegen je vrienden aan het kwebbelen was over hoe enthousiast die film je hebt gemaakt of hoe diep hij je raakte, mag je die woorden tegenwoordig meestal meteen weer terugnemen in de auto of de bus naar huis.
Het is goed om als regisseur de tijd te nemen om de personages uit te diepen op een grappige manier, of alvast wat spectaculaire actiescenes te doen of de mensen wakker te schudden met wat imposante 3D-effecten in het begin van de film, maar waarom verdwijnt dat altijd helemaal in die slotfase? Is het niet meer hip en interessant om het hoogtepunt van de film (bijna) aan het einde te doen?
Natuurlijk zijn er ook films die het juist andersom hebben, maar dat zijn er niet veel te laatste tijd. Ik vond dat District 9 dat absoluut een prachtig einde had terwijl de rest mij niet zo wegblies zoals dat bij andere mensen wel het geval was. Ook de film Take, waar binnenkort de recensie van op Moviescene staat, is er eentje waarin het einde zo briljant is dat je bijna gaat denken dat de rest van de film ook geweldig was. Oftewel, je zit misschien de eerste helft een beetje achterdochtig te wachten tot het beter wordt, maar je gaat wel happy de deur uit.

En wat is beter, een film die het eerste uur, of anderhalf, geweldig is en daarna slap wordt, of een film die maar wat aanmodderd om vervolgens een spectaculair einde te hebben?
Helaas, daar heb ik geen antwoord op, maar ik weet wel dat het einde heel belangrijk voor me is. Ik wil altijd nog even verrast worden. Dat maakte Friends with Kids (pas op: spoiler) bijvoorbeeld een heel teleurstellend stukje cinema. Je schetst van te voren, of eigenlijk in de eerste helft van de film, een bepaalde verwachting en het is altijd maar hopen dat dat dan juist niet gebeurt. Wat denk je? In Friends with Kids gebeurt precies wat je niet hoopt. Verschrikkelijk is het, wanneer een film precies laat zien wat ik al dacht. Bah.
Mag ik niet de hele film door op ongeveer hetzelfde niveau ge-entertaind worden om vervolgens aan het einde nog met een gekke plottwist geconfronteerd te worden zodat aan mijn verwachtingspatroon in ieder geval niet wordt voldaan? Maar hey, veeleisend zijn is geen zonde. Het is zo stom om als filmmaker al die tijd en geld in je prent te steken en je er dan in de tweede helft te makkelijk vanaf gaan maken. Dat is pas (een) zonde.

Toen er nog een pauze in de bioscoop was, wat in enkele bioscopen nog steeds bestaat, was die nooit op het midden van de film, maar altijd net iets meer naar het einde toe. Het lijkt wel alsof precies op dat moment de makers hebben bedacht: nou, de eerste helft zit erop, de tweede helft zal wel vanzelf gaan. Vervolgens krijg je als kijker nog een uur, drie kwartier van een steeds zwakker wordende filmproductie te zien.

Waar je in de pauze (of in je hoofd als er niet gepauzeerd wordt) al tegen je vrienden aan het kwebbelen was over hoe enthousiast die film je hebt gemaakt of hoe diep hij je raakte, mag je die woorden tegenwoordig meestal meteen weer terugnemen in de auto of de bus naar huis.
Het is goed om als regisseur de tijd te nemen om de personages uit te diepen op een grappige manier, of alvast wat spectaculaire actiescenes te doen of de mensen wakker te schudden met wat imposante 3D-effecten in het begin van de film, maar waarom verdwijnt dat altijd helemaal in die slotfase? Is het niet meer hip en interessant om het hoogtepunt van de film (bijna) aan het einde te doen?
Natuurlijk zijn er ook films die het juist andersom hebben, maar dat zijn er niet veel te laatste tijd. Ik vond dat District 9 dat absoluut een prachtig einde had terwijl de rest mij niet zo wegblies zoals dat bij andere mensen wel het geval was. Ook de film Take, waar binnenkort de recensie van op Moviescene staat, is er eentje waarin het einde zo briljant is dat je bijna gaat denken dat de rest van de film ook geweldig was. Oftewel, je zit misschien de eerste helft een beetje achterdochtig te wachten tot het beter wordt, maar je gaat wel happy de deur uit.

En wat is beter, een film die het eerste uur, of anderhalf, geweldig is en daarna slap wordt, of een film die maar wat aanmodderd om vervolgens een spectaculair einde te hebben?
Helaas, daar heb ik geen antwoord op, maar ik weet wel dat het einde heel belangrijk voor me is. Ik wil altijd nog even verrast worden. Dat maakte Friends with Kids (pas op: spoiler) bijvoorbeeld een heel teleurstellend stukje cinema. Je schetst van te voren, of eigenlijk in de eerste helft van de film, een bepaalde verwachting en het is altijd maar hopen dat dat dan juist niet gebeurt. Wat denk je? In Friends with Kids gebeurt precies wat je niet hoopt. Verschrikkelijk is het, wanneer een film precies laat zien wat ik al dacht. Bah.
Mag ik niet de hele film door op ongeveer hetzelfde niveau ge-entertaind worden om vervolgens aan het einde nog met een gekke plottwist geconfronteerd te worden zodat aan mijn verwachtingspatroon in ieder geval niet wordt voldaan? Maar hey, veeleisend zijn is geen zonde. Het is zo stom om als filmmaker al die tijd en geld in je prent te steken en je er dan in de tweede helft te makkelijk vanaf gaan maken. Dat is pas (een) zonde.
Tags: District 9, Friends With Kids, Madagascar 3, Mission Impossible 4: Ghost Protocol, Seeking A Friend For The End Of The World, Take, The Bourne Legacy
Like MovieScene op facebook
REACTIES

Word lid van MovieScene en blijf altijd op de hoogte van het laatste film nieuws en leuke prijsvragen!

SHOPTOPPERS
WINNEN
UITGELICHT
BEST GELEZEN
LAATSTE REACTIES
-
ijsmummie
Wauuuuuw wat veel goeie films zit ertuss... -
ijsmummie
He he eindelijk op bluray , mooi voor mi... -
cobrastyle
😍 -
ijsmummie
Oooo wauw die wil graag zien , ik wist ... -
Puzzcat4life
Omg omg Ik wil zo graag naar Endgame! I... -
cobrastyle
Jaaa tof! -
paulmach
The Shining van Kubrick! Fantastische fi...
Je bent nog niet ingelogd. Log in of maak een nieuw account om een reactie te plaatsen.
wim Vrijdag 14 september 2012 om 16:40
Als je de filmgeschiedenis bekijkt worden de films inderdaad steeds beter op technisch gebied, maar gaan ze inhoudelijk de laatste decennia flink achteruit. Dat komt mede doordat de (Hollywood)film een industrie is (itt vroeger toen het een mix was van kreativiteit, kunst, vakmanschap en ondernemerschap) waar anno nu de kwantiteit voorop staat en niet de kwaliteit. Uitzonderingen daargelaten. Dit systeem als speerpunt van de huidige westerse economie zal vanzelf vastlopen. Actie = reactie!
Remco Maandag 10 september 2012 om 20:45
Gelijk heb je. Mission Impossible 4 is daar inderdaad een perfect voorbeeld van. Alle goede actie zit aan het begin. Na een uur, loopt het snel achteruit. Bij een herkijk wordt het zelfs slaapverwekkend. Ik heb het liefst een film die mooi opbouwt (met evt. zoals bij Bond een goede actiescene in het begin) en de karakters uitdiept om dan heel spectaculair te eindigen. Zo worden de personages wat levendiger. The Avengers doet dat heel aardig.
Trouwens: ook wel een leuk punt. Wat vindt je van de plottwist op het eind. En dan niet bij klassiekers als Psycho en The Sixth Sense, maar simpelere films als A Perfect Getaway, Repo Men en Next. Surveillance, zou ik er ook nog onder scharen, al zal voor sommigen de naam Lynch nog wel wat betekenen. Is een ander onderwerp een beetje, maar ook iets wat de film echt kan opbreken. Vooral bij die eerste is dat echt belachelijk. Bij Repo vond ik het nog wel wat extra kracht geven. Maar die andere films waren ook gênant en nemen een loopje met de geloofwaardigheid. Films die slimmer willen zijn, dan dat ze zijn... loopt dus niet vaak goed af.