movie scene

Het is moeilijk te voorspellen welke films populair worden, maar het zijn voornamelijk die films die teveel aandacht krijgen, die centraal staan in deze top tien.

Er zijn regelmatig films die door de media en het grote publiek enthousiast worden ontvangen. Veel van deze films blijken achteraf weinig om het lijf te hebben. Ze staan bol van simpele narratieve trucjes die de kijker moeten verleiden en ze slagen er niet in om het algemene kijkerspubliek wat verfrissends te bieden. Onderstaande films zijn allemaal op bepaalde punten overgewaardeerd door òf het publiek òf het journaille.
 
10 - The Avengers (2012)
Joss Whedon, die groot werd met Buffy The Vampire Slayer, mocht tot zijn genoegen de miljoenenfilm The Avengers regisseren. Producent Marvel had Jon Favreau, die met zijn Iron Man reeks de sterkste poot van de serie vertolkt, al gesommeerd op te rotten. Favreau had, net zoals in Iron Man, te interessante ideeën om het concept van een team van superhelden eens te verdiepen. Marvel wilde rechttoe rechtaan hersenloze actie met de onderbetaalde Thor, Captain America en The Hulk. Chris Evans en zijn vrienden moesten het met een schamele beloning doen terwijl de entrepeneur Tony Stark (Robert Downey Junior) een percentage van de opbrengst toucheerde. Dat verklaart waarom Favreau de film had moeten herschrijven en regisseren, het publiek komt vooral voor Iron Man. Dan hebben we het nog niet eens over de troosteloze Thor- en Captain America films.



9 - Intouchables (2011)
Intouchables is een Franse hitfilm over de relatie tussen een rijke stinkerd die tot aan zijn nek verlamd is en een arme West-Afrikaanse pauper uit de banlieues van Parijs, een soort masculine Cinderella. Deze film, geregisseerd door Olivier Nakache en Eric Toledano, is erg aandoenlijk en vermakelijk. Toch stoort het dat het oorspronkelijk waargebeurde verhaal bestond uit de relatie tussen een Noord-Afrikaan en een Fransman. Dat is een controversiële keuze die samen met de ogenschijnlijk oppervlakkige relatie tussen Francois Cluzet (Philippe) en Omar Sy (Driss) niet bijdraagt aan de geloofwaardigheid van de film. Al het enthousiasme over Intouchables lijkt vooral te zijn ontstaan uit het feit dat Nakache en Toledano meesters zijn in melodrama die met glijmiddel door de strot van de kijker wordt geschoven.



8 - Pan's Labyrinth (2006)
Pan's Labyrinth gaat over een groep fascisten die in 1944 tijdens de beginperiode van Franco op razzia-achtige wijze trachten hun politieke tegenstanders uit te roeien. Guillermo del Toro visualiseert de strijd van het verzet tegen de kwaadaardige Vidal (Sergi López). Het feit dat del Toro op uitstekende wijze weet te schakelen tussen de illusies van Ofelia (Ivana Baquero) en de schrikbarende wereld van de fascisten is zeker één van de sterkste punten van de film. Het stoort echter dat andere noemenswaardige films over gebeurtenissen in deze periode, zoals Come and See van de Russische regisseur Elim Klemov, altijd de strijd verliezen van de meer glamoureuze tegenhangers. Del Toro's representatie van het fascisme is zeker niet de beste of meest unieke.



7 - Avatar (2009)
In Avatar staan net zoals in Star Wars de special effects centraal. Regisseur James Cameron haalt vooral de kracht van zijn film uit het gebruik van dure Imax camera's en de introductie van 3D-films. Daarmee is Avatar een technologische noviteit en niet meer dan dat. Het verhaal is flinterdun, oninteressant en al ontelbare keren uitgebeeld op het witte doek. Dat Cameron een fantastische wereld heeft gecreëerd, verdient zeker respect, maar zijn sprookjeswereld is weer zodanig emotioneel vermenselijkt, dat Pandora niet zo ver weg lijkt.



6 - American History X (1998)
Scriptschrijver David McKenna werkte met regisseur Tony Kaye samen om American History X te produceren. Deze film werd door het publiek met enthousiasme omarmd, grotendeels vanwege de intrigerende scène waarin Derek Vinyard (Edward Norton) een Afro-Amerikaanse inbreker executeert op een stoeptegel. Deze scène is exemplarisch voor het haatdragende mens dat Vinyard aanvankelijk is, voordat hij - uiteraard - wordt verkracht in de gevangenis en mede dankzij zijn ervaringen daar weer verrassend genoeg een beter mens wordt. American History X is een standaard tragedie die door McKenna en Kaye is opgeleukt met gimmicks die tot de dag van vandaag worden herinnerd door de fans. Dat is beangstigend, aangezien deze gimmicks vooral bestaan uit het strooien met krachttermen en het gebruiken van geweld.



5 - Schindler's List (1993)
Er zijn talloze films verschenen over de Holocaust en Schindler's List is vaak de enige film die het publiek kent. Dat is jammer, want zoals vanuit de Joodse wereld regelmatig is gezegd, lijkt regisseur Steven Spielberg geen recht te doen aan de verschrikkingen van de concentratiekampen. Spielberg toont wel degelijk empathie in een ontroerend verhaal. Hij had zijn concept echter niet zo noodgedwongen in een Hollywood stramien moeten persen. Nu lijkt het optreden van Oskar Schindler geforceerd en lijken de uitgebeelde Joden kritiekloze jaknikkers. De echte werkelijkheid was spijtig genoeg anders. Roman Polanski deed een betere poging met The Pianist maar de echte Holocaustfilm lijkt toch echt Shoah te zijn van Claude Lanzmann. Een negen uur durende film waarin op geen enkel moment Auschwitz zelf wordt getoond. Door het afnemen van getuigenissen neemt Lanzmann de kijker mee op een ongemakkelijke en traumatiserende achtbaansrit.



4 - Scarface (1983)
Tijdens de opnames van Scarface schijnen alle deelnemers, waaronder regisseur Brian De Palma, gretig gebruik te hebben gemaakt van het op de set aanwezig 'witte  goud'. Dit lijkt niet ten goede te zijn gekomen aan de film. Alhoewel Scarface in de hiphopcultuur is verheven tot cultstatus, lijkt het excessieve geweld net zoals in de onderstaande films volledig doelloos te zijn. De kettingzaagscene is fascinerend alsmede de scene waarin Omar Suarez uit een helicopter wordt gekieperd. De acteerprestatie van Al Pacino is subliem, net als de geweldige soundtrack uit de jaren tachtig. Vergeleken met de subtiele film-noir esthetiek in The Godfather lijkt Scarface een film te zijn waar niet in wordt gefluisterd maar geschreeuwd. Fluisteren is echter moeilijker dan schreeuwen, daar heb je geduld en talent voor nodig. Overigens weet het merendeel van het publiek niet dat Scarface een remake is.



3 - Kill Bill (2003)
Kill Bill bestaat uit twee middelmatige tot oninteressante delen. Ondergetekende is een liefhebber van Tarantino maar beschouwt vooral Reservoir Dogs, Pulp Fiction en Inglorious Bastards als Tarantino's hoogtepunten. Hij is een conceptueel regisseur en dat is meteen zijn zwakte. Hij werkt continu vanuit hetzelfde uitgangspunt. Tarantino slaagde er net zoals Spielberg met Jaws in, om een publiek te winnen voor het B-film genre. Kill Bill wordt net zoals Fight Club gewaardeerd vanwege de actie, en niet vanwege de vooralsnog niet aangetroffen authentieke cameravoering of subliem  acteerwerk. Kijk Kill Bill eens een paar keer, en dan wordt duidelijk hoe Tarantino er niet in is geslaagd zijn B-film concept te vermengen met de genialiteit van meester-regisseurs als Akira Kurasawa in Rashomon.



2 - Fight Club (1999)
Allereerst is de eindscene in Fight Club voor veel fans legendarisch. Deze is multi-interpretabel en zal hier voor de liefhebbers niet worden toegelicht. De eindscene lijkt het logische gevolg te zijn van een film met een onlogische verhaalstructuur. Niet zoals in David Lynch' Lost Highway, maar gewoon ronduit slordig. Daarnaast kan je vraagtekens zetten bij het onnodige en regelmatig overbodige geweld in de vele gevechtenscènes. Het is precies dat geweld wat het jonge kijkerspubliek lijkt aan te trekken in Fight Club. David Fincher's films worden wel vaker overgewaardeerd en dat is zeker bij Fight Club het geval. Fincher mist de schrijfervaring die cineasten als Anderson, Tarantino en Solondz wel hebben. Dat is zichtbaar in zijn films, waarin weinig van Fincher's persoonlijkheid lijkt door te sijpelen. Dat is niet perse nodig, maar het lijkt wel de reden waarom Fincher geen echte klassiekers heeft gemaakt. Films als Zodiac en The Social Network benaderen perfectie, maar Fincher is geen Joel Coen (Fargo) of Orson Welles (Touch Of Evil).



1 - Star Wars (1977)
Deel één luidde met de komst van vrachtwagenladingen aan speelgoed een gigantische kentering in. Hollywood transformeerde door George Lucas' representatie van de strijd tussen goed en kwaad die zich afspeelde in een door hem bedacht paradigma. In dit paradigma vechten de goedaardige rebellen tegen de kwaadaardige Darth Vader en de almachtige keizer. Alhoewel het oog voor detail memorabel is en de complexiteit van deze schijnwereld verbluffend lijkt, is het verhaal allesbehalve ingewikkeld. Star Wars is vergelijkbaar met andere Hollywood vehikels als James Bond en The Sound Of Music. Dat zijn films waarin ambiguïteit amper lijkt te bestaan doordat de wereld zo duidelijk is afgebakend. Films als Star Wars zijn hierdoor qua narratieve complexiteit teleurstellend en vooral kinderachtig. Hollywood regisseurs als Lucas zijn vooral moraalridders die hun verhaal zodanig moeten simplificeren dat het de massa aanspreekt. Regisseurs als Billy Wilder maakte zich ook schuldig aan vereenvoudigingen in een verhaal. Daarentegen zorgde Wilder er bijvoorbeeld in Sunset Blvd. tegelijkertijd ervoor dat zijn films een breed publiek aanspraken en dat nog steeds doen.