movie scene

Hollywood-achtig mooie effecten, maar vaag als een indiefilm.
 
Judge Dredd is niet alleen rechter, maar ook politie-agent in een wereld die geheel verwoest is en radioactief is, behalve een grote stad genaamd Mega-City 1, waar 800 miljoen burgers wonen. Zoveel mensen die op elkaar gepropt in een enorme betonnen stad wonen, dat vraagt natuurlijk om problemen. Problemen die worden opgelost door ‘The Law”, die gepersonificeerd wordt door zogeheten ‘Judges’. Eén van hen is Dredd. Als hij op een dag nieuwkomer Anderson op sleeptouw moet nemen, ziet hij dat niet zo zitten. Toch blijkt zij een speciale gave te hebben die hem later in de film goed van pas komt. De twee komen namelijk terecht in het gebouw ‘Peach Trees’ en daar komen ze niet zo gemakkelijk uit. Peach Trees is de plek waar junkies voor een dosis Slo-Mo komen. Het is een drug waardoor alles in slow-motion aan je voorbij gaat.



Meedogenloos kreng
Regisseur Pete Travis, bekend van Vantage Point, staat aan het roer van Dredd, een 3D-film over Judge Dredd, een personage uit de Britse comicmagazine 2000 AD. De man wordt gespeeld door Karl Urban, die in 2009 te zien was in Star Trek: The Future Begins. Zijn tegenspeelster is Olivia Therlby, die de rol van Agent Anderson vertolkt en eerder in Juno speelde. Het bekendste gezicht in deze film is waarschijnlijk dat van Game of Thrones-actrice Lena Headey. Zij speelt het brein achter de Slo-Mo en verdere criminaliteit, genaamd Ma-Ma. In Game of Thrones is ze een meedogenloos kreng, en dat is in Dredd niet veel anders. Ze gaat over lijken, laat mensen villen en heeft in haar periode als hoer een van haar klanten met haar tanden gecastreerd.

Ma-Ma zit helemaal bovenin Peach Trees en heeft macht over het hele tweehonderd verdiepingen tellende appartementencomplex. Als Judge Dredd en Anderson één van haar criminelen willen verhoren, dan neemt ze extreme besluiten om dat verhoor te voorkomen. De film verandert dan min of meer in The Raid en dat is jammer, want The Raid is een fantastisch film, maar in Dredd is die uitwerking net even iets minder gelikt. De actiescènes zijn niet heel bewonderingswaardig of speciaal. Er worden vooral veel granaten gegooid en het gaat meer over rondlopen en – sluipen dan etage na etage op een originele manier criminelen omleggen. Dat is erg jammer, want in principe heeft Judge Dredd veel potentie.
 
Indie
Vooral in het eerste half uur zijn de special effects erg mooi. Zodra er Slo-Mo wordt gebruikt, zie je als kijker ongeveer wat het effect moet zijn. Waterdruppels en glasscherven twinkelen, alles krijgt een mooie gele gloed en de realiteit ziet er bijna sprookjesachtig uit. Het is een extra goede prestatie van maker DNA Films, want Dredd is geen Hollywood blockbuster. De film komt niet uit de rijke fabrieken van enorme filmhuizen, maar van een indiestudio die moeite moet doen om geld bij elkaar te krijgen. Het is in Hollywoodfilms eigenlijk onacceptabel dat de hoofdrolspeler geen enkel achtergrondverhaal of persoonlijke trekjes kent. In Dredd 3D laat de Judge nagenoeg niets van zichzelf zien, behalve dat hij een bijna gevoelloze killer is.



Toevallig
Nu is het ook niet altijd nodig om de diepte in te gaan met personages, want dat was ook in The Raid totaal niet het geval. Echter, dan zou de actie van dermate hoge kwaliteit moeten zijn om de kijker te amuseren en dat is waarin Dredd te kort lijkt te schieten. Er worden in de film veel zaken niet nader uitgelegd waardoor een tweede deel bijna verplicht lijkt, maar het lijkt erop dat er in deze eerste Judge Dredd-film te veel is weggelaten. Het is bovendien ook niet helemaal duidelijk waarom ze bepaalde beslissingen nemen en vaak hebben ze wel erg veel geluk. Er wordt bijvoorbeeld net niet zo laag geschoten dat zij ook geraakt worden en Anderson komt er toevallig net aan als Dredd in groot gevaar is. Het is allemaal net een beetje te toevallig, waardoor de film heel ongeloofwaardig wordt.
 
Conclusie
Dredd is een vermakelijke prent met een zeer stoere hoofdrolspeler, typische oneliners en interessante special effects. De film is een 18+’er en hij doet zijn rating eer aan: er komen regelmatig gewelddadige beelden voorbij. Toch weten al die wrede momenten van de film geen actietopper te maken. Er zit simpelweg weinig indrukwekkende actie in, de personages kennen geen greintje diepgang en als kijker taal je naar meer achtergrond die de regisseur je helaas schuldig blijft. Dredd komt wel degelijk binnen, maar dat is vooral door de akeligheid van het geweld en de bijzondere special effects.