movie scene

Eindelijk is The Hobbit: An Unexpected Journey te zien in de bioscoop, maar het echte avontuur zit in de gebruikte techniek.

Iets meer dan een half jaar geleden schreef ik over het feit dat de nieuwe film van Peter Jackson, The Hobbit: An Unexpected Journey, in 48 frames per seconde werd opgenomen. Een bijzonder merkwaardige beslissing, aangezien er vanaf 1920 met 24 frames per seconde wordt gefilmd, iets wat tot de dag van vandaag nog steeds de standaard is. Het verdubbelen van het aantal beelden per seconde zou als voordeel opleveren dat het beeld minder zou haperen wanneer de camera langzaam van het ene punt naar het andere draait, maar ook dat snelle bewegingen scherper zouden ogen en dat het bekijken van 3D minder vermoeiend zou zijn. Bij de eerste vertoning van die beelden een half jaar terug werd er echter bijzonder kritisch door de filmpers op gereageerd. Het beeld zou te scherp en te realistisch zijn, waardoor je kon zien dat de acteurs make-up droegen en de sets er ook echt als sets uitzagen. Inmiddels draait The Hobbit in de bioscoop en kunnen we eindelijk zelf beoordelen of die kritiek gegrond was, of dat Peter Jackson daadwerkelijk een basis heeft gelegd voor een nieuwe standaard.



Opgetogen ging ik naar de vertoning van The Hobbit. Enthousiaster over de (nieuwe) techniek dan over de film kocht ik mijn kaartje en moest ik glimlachen om de term Higher Frame Rate (HFR). Gelukkig hoef je niet extra te betalen voor HFR-films (het is er ook nog maar ééntje), terwijl je bij 3D wel meer moet betalen. Met de kritiek en alle reacties die ik van vrienden had gehoord over de hogere framerate in mijn achterhoofd stond ik op het punt de film te bekijken. De lichten werden gedimd en de film ging van start. Meteen werd duidelijk dat het verhogen van het aantal beelden per seconde een enorme impact heeft op het beeld. Het ziet er veel scherper uit en het marketingpraatje dat het beeld te vergelijken is met het kijken door een open raam, blijkt te kloppen. Een goed begin, maar het ‘probleem’ waar ik voor vreesde bleek wel aanwezig te zijn. De film leek namelijk net wat sneller afgespeeld te worden, iets wat logisch is door het verdubbelen van het aantal beelden per seconde. In het begin was dit wennen, of misschien ook niet en hebben de makers bij sommige shots een foutje gemaakt, want Frodo wandelde wel heel snel door zijn huisje en de snelheid waarmee een brief werd opengemaakt was opmerkelijk. Anderhalf uur in de film had ik hier echter nauwelijks nog last van en wellicht is het mijn jarenlange ervaring met het kijken naar films in 24 FPS dat het voor mij onnatuurlijk snel eruit leek te zien.

De snelheid is echter niet het enige kritiekpunt. Alhoewel ik geen last had van make-up dat te zien is of onrealistisch uitziende sets, moet ik wel zeggen dat sommige scènes er niet erg filmisch uitzien. Dat heeft vooral met de belichting te maken, want het varieerde sterk per scène. Bij de ene scène zag het eruit als goedkope porno, terwijl het bij de ander waanzinnig mooi van het scherm leek te spatten. De combinatie met 3D is hierbij erg prettig en door het verdubbelen van het aantal beelden per seconde veel minder vermoeiend om (langdurig) naar te kijken. Ook demonstreert Peter Jackson mooi dat het beeld inderdaad niet meer hapert bij langzame bewegingen van de camera, waardoor de kijkervaring veel prettiger is.

Over het algemeen ben ik erg positief over de techniek die Peter Jackson gebruikt heeft. Alhoewel The Hobbit nog niet op alle vlakken profiteert van 48 FPS, heeft het een hele sterke indruk op mij gemaakt. Schoonheidsfoutjes zoals wat scènes die minder mooi belicht zijn of versneld leken te worden afgespeeld, zijn waarschijnlijk (lees: hopelijk) te wijten aan het feit dat Peter Jackson zelf ook nog moet wennen aan de verdubbeling van het aantal beelden per seconde. Mijn hoop is dan ook dat deze techniek volop door andere regisseurs wordt opgepikt en we hierdoor nog heel wat moois gaan zien. Het echte avontuur van The Hobbit is dan ook deze intrede van, fingers crossed, nieuwe standaard. Want om heel eerlijk te zijn, de film zelf vond ik verder eigenlijk een beetje saai.