movie scene

In 1933 wist de bijna failliete studio RKO Radio de wereld te verbazen met King Kong, een spannende avonturenfilm waarin een enorme gorilla een hoofdrol vertolkte.

De gepassioneerde filmmaker Carl Denham (Robert Armstrong) moet in hoog tempo zijn nieuwe film af zien te krijgen, maar hij heeft zelfs nog geen hoofdrolspeelster. Dan loopt hij de liefelijke Ann Darrow (Fay Wray) tegen het lijf en hij weet haar om te praten om in zijn film te schitteren. Samen met de avontuurlijke Jack Driscoll (Bruce Cabot) - die stiekem een oogje op haar heeft - vertrekken zij per boot naar een geheime locatie die alleen Denham kent: Skull Island. Daar vinden zij echter meer spanning en sensatie dan zij gedacht hadden. Naast de vijandige inheemse bevolking huist er namelijk een metershoge gorilla op het eiland en Denham is vastbesloten dit wezen in zijn film te krijgen. Dat loopt volledig uit de hand wanneer de enorme aap – die King Kong wordt gedoopt – Ann ontvoert en meesleurt naar zijn grot. Een reddingsactie wordt op touw gezet, maar het kost vele mensenlevens om het beest te stoppen. Op dat moment besluit Denham dat hij de aap mee wil nemen naar New York om hem aan het publiek te tonen. Maar King Kong laat zich niet zomaar gevangen houden.



Monstersucces
King Kong; je kunt er als filmliefhebber niet omheen. Het begon allemaal met een droom van regisseur Merian C. Cooper waarin een grote aap het op een wolkenkrabber opnam tegen vliegtuigen. Hij zette zijn idee op papier en werkte langzaam naar een begin toe. De rest is – zoals dat zo mooi heet – geschiedenis. Deze film wist in 1933 het bioscooppubliek weg te blazen met het gigantische titelpersonage, dat op ongekende wijze in de bestaande wereld werd gemonteerd. Het eindresultaat was dan ook één van de eerste succesvolle monsterfilms. Tot de dag van vandaag worden films gemaakt die elementen van deze klassieker gebruiken, zoals bijvoorbeeld The Lost World: Jurassic Park en natuurlijk de populaire remake van regisseur Peter Jackson.

Faillissement
Dat de film zo succesvol werd, was echter niet vanzelfsprekend. Hoewel de studio RKO Pictures enthousiast was over de testopnames van de dinosaurussen, stond het aan de rand van een faillissement en dus konden zij zich weinig veroorloven. Zo werden de sets grotendeels van oudere films geleend. Maar zij geloofden zo in deze film dat ze het eindresultaat niet wilden verkopen aan concurrent MGM. En terecht, want de film bracht stapels geld binnen en de studio was voorlopig gered. De film werd zelfs al in 1938 opnieuw uitgebracht in de bioscopen. In een iets kuisere versie overigens, want in de tussenliggende jaren was de wetgeving van geweld en seks in films een stuk strenger geworden.

Baanbrekende effecten
Hoewel King Kong een meer dan uitstekende film is, zijn het vooral de baanbrekende special effects die deze prent onvergetelijk hebben gemaakt. Met stop motion technieken heeft men een miniatuur van de aap in de normale wereld geplaatst zodat het een enorm wezen leek. Voor enkele close-ups werkte men met grote exemplaren om zo meer emotie in het gezicht te kunnen gebruiken. Erg realistisch is het resultaat zoveel jaar na dato niet (sterker nog; King Kong lijkt amper op een gorilla), maar sfeervol is het des te meer. Wanneer je als moderne filmkijker openstaat voor het vakmanschap dat aan de basis staat van deze prachtige creaturen, valt er enorm veel te genieten. Hoogtepunten hierbij zijn de gevechten van King Kong met enkele dinosaurussen (gemaakt door stop motion grondlegger Willis H. O’Brien) en natuurlijk de onvergetelijke strijd op het Empire State Building. Deze spannende climax vormt emotioneel en visueel het perfecte slot van deze filmervaring.



Sekssymbool
Het acteerwerk dat in King Kong wordt opgevoerd, is ondergeschikt aan de visuele pracht en wordt zoals meestal in deze periode vrij theatraal gebracht. Dat neemt niet weg dat de mooie Fay Wray één van ’s werelds eerste sekssymbolen werd. Er was zelfs een kleine rel, omdat de jurk die zij draagt te doorzichtig zou zijn en King Kong haar zelfs een keer uitkleedt (waarbij naar huidige maatstaven echt helemaal niets te zien is). Met haar betoverende kijkers en charmante verschijning is zij het middelpunt van de acteurs, waarbij Robert Armstrong en Bruce Cabot overigens ook uitstekende hoofdrollen vertolken.

Conclusie
Hoewel er voor de hedendaagse kijker weinig realisme meer te bekennen is, sloeg King Kong destijds in als een bom en wist de film een klassieke status te bereiken. Terecht wat dat betreft, want naast het spannende verhaal en de oubollige acteerprestaties kan kan er oprecht genoten worden van het vakmanschap dat in deze film is gaan zitten.