movie scene

Onvoorspelbaarheid is koning. Ik heb een bloedhekel aan films of series waarin we aan het begin alvast het einde zien, waar dan in de rest van het entertainmentproduct naartoe wordt gewerkt. Dat gaat maar zelden goed, dus daar kunnen ze beter mee stoppen.

De enige keer dat ik iets keek waarbij ik het cool vond dat ik aan het begin van de aflevering al het einde verklapt zag worden, was in Breaking Bad. Ik hoef niet al te bang te zijn dat ik iets verklap, want het is de allereerste aflevering en het klassieke Breaking Bad-beeld: Walter White staat in zijn onderbroek met een gun in zijn hand naast een caravan ergens in de woestijn.

Sowieso is dat natuurlijk een ridicuul beeld, maar juist daarom is het fascinerend. Er wordt niet iemand vermoord, waardoor je je alleen maar nieuwsgierig kunt afvragen hoe het toch kan dat een nette leraar ineens in de woestijn staat. Het lijkt er in ieder geval niet op dat hij een spontane kampeervakantie besloot te houden.



Toch zijn het meestal juist moorden of andere geheimen die worden verklapt. Je kunt er ook niet omheen, want ze worden al meteen in je gezicht gegooid aan het begin van een serie of film. Niet cool. Geef mij maar een film of serie waarin je wordt verrast. Helemaal een eerlijk voorbeeld is het niet, want ik durf toe te geven dat ik het boek niet heb gelezen, maar ik vond dat The Great Gatsby absoluut een film was waarin je werd verrast. Niet alleen door de geweldige kostuums en die vreemde droom-achtige wereld waarin de verteller terechtkomt, maar ook omdat je geen idee hebt waar het verhaal naar toe gaat. Nogmaals, ik heb het boek niet gelezen, dus misschien is het dan juist een tegenvaller, volgens de New York Times wel in ieder geval.

Mogelijk liet jij je niet zo meeslepen door The Great Gatsby, dus speciaal voor jou nog een ander en wellicht beter voorbeeld: Boardwalk Empire! Ik ben sinds een paar weken compleet verslingerd aan die serie. Het is ontzettend fascinerend hoe je tegen personages op kunt kijken, en tegelijkertijd denkt: “wat ben jij een ***!” Wat mij echter nog het meest intrigeert, is het feit dat de meeste gesprekken in deze serie hele rare wendingen nemen.



Nu proberen filmmakers en seriemakers wel vaker om de voorspelbaarheid uit de film te halen door gesprekken ineens een heel raar keerpunt te geven, maar in Boardwalk Empire vind ik het elke keer weer goed uitgevoerd. Het blijft op de een of andere manier geloofwaardig, zelfs al worden mensen onderwijl gescalpeerd of zijn ze druk met elkaar zoenen. Het is elke keer weer spannend om Nucky of Jimmy een ruimte in te zien lopen. Gaat hij zijn pistool trekken? Blijft het bij een woordenwisseling? En waar gaat die dan over?

Ik zit in ieder geval zo erg op het puntje van mijn stoel, dat als ik in de trein kijk, ik moet oppassen dat ik niet midden in het gangpad lig. Sowieso is de serie boeiend door het interessante inkijkje in Amerika in de jaren ’20 tijdens de drooglegging, maar de markante figuren en de bizarre situaties waarin ze steeds terechtkomen zonder hun geloofwaardigheid te verliezen; het is geweldig. Ik hoop dan ook van harte dat maker Terence Winter (van The Sopranos) nooit een aflevering begint met een (daardoor) voorspelbaar einde. Aan de andere kant, ik moet het Nucky wel vergeven, want je weet nooit met welke intenties hij misschien wel aan mijn deur klopt…